Μουντιάλ 2022: Αν υπάρχει ποδοσφαιρικό όνειρο, το ζήσαμε με την Αργεντινή του Μέσι!

Παγκόσμιο Κύπελλο. Μια διοργάνωση που διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια. Μέχρι να φύγουμε απ’ τον μάταιο τούτο κόσμο, πάντα μα πάντα θα θυμόμαστε αυτό το παιχνίδι. Αργεντινή-Γαλλία. Αν κάποιος δεν επέλεξε μία απ’ τις δύο ομάδες και ήταν… Σουηδός στα συναισθήματα, τότε απλά έχει να λέει για το παιχνίδι. Ο ορισμός της ματσάρας. Σε τέτοιο επίπεδο, με τέτοια σκοπιμότητα, είναι πραγματικά συγκλονιστικό.

Όποιος έχει έστω ελάχιστο συναίσθημα στην ψυχή του, δεν μπορεί να μην ήθελε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Βλέποντας την Αργεντινή με αρχηγό και καλύτερο παίκτη τον Λιονέλ Μέσι να υψώνει το τρόπαιο στον ουρανό του Κατάρ. Η απόλυτη ποδοσφαιρική ιστορία που θα τη διηγούνται οι πάντες στα εγγόνια τους. Και τα πιτσιρίκια θα κοιτούν με θαυμασμό επειδή ο παππούς είχε δει εκείνο το Μουντιάλ, με εκείνο τον τελικό, με εκείνο τον παικταρά.

Με εκείνο το λαό στις εξέδρες. Με αυτό το γαλανόλευκο κύμα, το τραγούδι που ανέλυε τα δάκρυα τόσων χρόνων, τη στιγμή που… γύρισε τον διακόπτη στο Μαρακανά και θα φέρει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το έφερε. Προφητικό τραγούδι-σύνθημα. Για μια Εθνική ομάδα που στο σύνολό της, τίμησε το ποδόσφαιρο όπως το γουστάρουμε και όπως το αγαπάμε.

Πάθος, ψυχή, ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο, πλαισιωμένος από ένα σύνολο «μαχητών», τεχνικό τιμ από παιδιά που φόρεσαν τη φανέλα και νιώθουν κάθε σταγόνα ιδρώτα που έχει ξοδευτεί πάνω της. Ήταν η Αργεντινή η καλύτερη ομάδα του Μουντιάλ; Πιθανότατα όχι. Ήταν η ομάδα που είχε όλο το «πακέτο» για να το κατακτήσει; Ξεκάθαρα ναι. Γι’ αυτό και το κατέκτησε.

Όμορφο παραμύθι που γίνεται πράξη. Ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς που δεν είμαστε Αργεντινή αλλά νιώθουμε έστω ελάχιστα από ποδόσφαιρο και συναίσθημα, ακόμη καλύτερα. Πλημμυρίζει από συγκίνηση το τρόπαιο αυτό. Το last dance του Μέσι στην Αργεντινή. Η απόλυτη ολοκλήρωση ενός παίκτη-μύθου πλέον.

Αυτός που από τους συμπατριώτες του και όλο τον πλανήτη, είχε κατηγορηθεί ως loser. Πως δεν μπορεί να πετύχει τίποτα μακριά απ’ την Μπαρτσελόνα, χωρίς τον Τσάβι και τον Ινιέστα. Αυτός λοιπόν, κατέκτησε το Μουντιάλ που κανείς άλλος δε θα μπορούσε α το κάνει. Με τον τρόπο που «έδεσε» αυτή την ομάδα γύρω του. Με το χαρακτήρα του, την παρουσία του. Πληρώνοντας το ταξίδι για το τελευταίο Κόπα Αμέρικα. Πληρώνοντας ιδιωτικές πτήσεις για να «μαζεύει» συμπαίκτες από την Ευρώπη και να ταξιδεύουν παρέα στην πατρίδα. Πληρώνοντας μέχρι και τους εργαζόμενους της AFA (Ομοσπονδία) όταν δεν υπήρχαν χρήματα λόγω πανδημίας.

Εμείς ζήσαμε κάνα μήνα το Παγκόσμιο Κύπελλο. Για να φτάσει εκεί η Αργεντινή, χρειάστηκαν χρόνια. Μέσα στα 36 έτη απ’ την τελευταία της κατάκτηση, είχε ομάδες με σαφώς καλύτερα ρόστερ. Ποτέ όμως, δεν ήταν η «Σκαλονέτα». Όσα σας περιγράψαμε κι ακόμη περισσότερα. Μια ομάδα, ένα έθνος.

Ήταν και η ίδια η μοίρα όμως. Το είχε «γράψει» την ημέρα που μας στέρησε τον Ντιέγκο. Εκεί απ’ τους ουρανούς, θα χάρηκε κι αυτός. Με τη γνωστή του «τρέλα». Μαζί με 45 εκ. Αργεντινούς. Αξίζουν πέρα για πέρα να το διασκεδάσουν. Να κλάψουν από χαρά. Να το γιορτάσουν όπως γουστάρουν. Δείχνοντας σε όλους μας πως το ποδόσφαιρο είναι πάθος και ψυχή. Είναι ανθρώπινο άθλημα. Θέλει ταλέντο. Δεν είναι για ρομπότ, βγαλμένο από κομπιούτερ για τον πιο σύγχρονο αθλητή που θα τρέξει, θα είναι δυνατός και θα πηδά ψηλά.

Η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Για την Αργεντινή πρώτα και πάνω απ’ όλα. Μύθος ο Μέσι, αλλά το τρόπαιο το πήρε η ομάδα. Θα το θυμόμαστε πάντα ως την κατάκτηση του Λιονέλ, που δεν είχε γύρω του ποιότητα. Όπως ο Μαραντόνα το 1986. Πρέπει, όμως, να ξέρουμε την ιστορία.

Αμιγώς στο αγωνιστικό, θα ήταν κρίμα κι άδικο να έχει διαφορετική κατάληξη ο νικητής. Εντελώς ψυχρά αν το δει κανείς, η Αργεντινή σε όλη της την πορεία, δεν υπήρξε ούτε ένα ματς να ήταν χειρότερη απ’ τον αντίπαλο. Ούτε ένα. Η Γαλλία ήταν χειρότερη και απ’ την Αγγλία, αλλά και τώρα απ’ την «αλμπισελέστε». Εκμεταλλεύτηκε το θαύμα της φύσης που ονομάζεται Εμπαπέ και μερικά λεπτά «ύπνου» των Αργεντινών.

Σκεφτείτε απλά να κατακτούσε η Γαλλία ένα Μουντιάλ στο οποίο μέχρι το 80’ έχει κάνει ένα σουτ ουσιαστικά και μηδέν ευκαιρίες. Ακόμη και το 3-3 που ήρθε με «χαζό» τρόπο, λόγω της αντίδρασης του Μοντιέλ. Ο δεξιός μπακ εξιλεώθηκε με το πέναλτι που έγραψε ιστορία, κρίνοντας τον τίτλο στη διαδικασία των εκτελέσεων.

Ποδοσφαιρικά και μόνο, ολοκληρώθηκε μια εξαιρετική διοργάνωση. Με τρόπο το λιγότερο εντυπωσιακό. Μια ομάδα που σε κάνει να ανατριχιάζεις. Ένας παίκτης που σε κάνει να υποκλίνεσαι στο μεγαλείο του. Μια Γαλλία που ως φιναλίστ, όχι απλά το πάλεψε αλλά έδειξε πως το μέλλον είναι ξεκάθαρα δικό της. Παραγωγική διαδικασία και ταλέντο που κάλλιστα την κάνει φαβορί για τις επόμενες τουλάχιστον 2-3 διοργανώσεις.

Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ. Η διοργάνωση, το σπουδαίο ματς. Όμως αφού τελείωσε έτσι, η ψυχή όλων είναι γεμάτη. «Χορτασμένη». Χωρίς να μένει κάποιο γιατί. Είτε υποστήριζε κανείς την Αργεντινή, είτε όχι. Μπράβο στην «αλμπισελέστε» που επέστρεψε στο θρόνο. Μπράβο στον Μέσι που αποκατέστησε την τάξη. Υγεία να έχουμε και πάμε για το επόμενο…