Μουντιάλ 2022: Όλα σε μια κλωστή, οι εντυπώσεις στους λατινοαμερικάνους

Περίεργο να βλέπουμε Μουντιάλ χειμώνα. Ταυτόχρονα και ευεργετικό σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Είναι προφανές πως δεν έχουμε παίκτες «ξεζουμισμένους» από σεζόν 60 αγώνων. Γι’ αυτό και δύσκολα διαπιστώνουμε το φαινόμενο ομάδων που «σβήνουν» στο τέλος. Ορμή, διάθεση και ενέργεια, είναι στο υψηλότερο επίπεδο. Κάτι που ευνοεί το στοιχείο που πάντα προσελκύει στα Παγκόσμια Κύπελλα. Τη μη επικράτηση του… πούλμαν.

Τέλος πρώτης φάσης, η δεύτερη με τα νοκ άουτ αρχίζει πριν προλάβουμε να το πάρουμε χαμπάρι. Ματς με φαβορί κι αουτσάιντερ. Ομάδες που έμειναν εκτός ενώ δεν έπρεπε. Βλέπε Ουρουγουάη. Όχι λόγω της νίκης της Νότιας Κορέας επί της Πορτογαλίας, αλλά λόγω του πέναλτι-εφεύρεση της παρέας του Ρονάλντο κόντρα στη «σελέστε». Τεράστια έκπληξη με τον αποκλεισμό των Γερμανών.

Τους Βέλγους δεν τους αναφέρουμε καν, ένα πράγμα χωρίς «φρεσκάδα», χωρίς διάθεση να παίξουν ουσιαστικά. Λες και το έβλεπαν οι ίδιοι ως αγγαρεία και βαθιά μέσα τους έλεγαν άντε να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα. Καλά τα παλιά μεγαλεία αλλά πλέον μιλάμε για την ομάδα που ο Αζάρ δεν παίζει στο σύλλογό του, ο Λουκάκου είναι μόνιμα τραυματίας. Ένας Ντε Μπρόινε κι αυτός τσακωμένος με τους υπόλοιπους, τί να κάνει;

Από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις, άποψη ξεκάθαρη δεν υπάρχει για την Πορτογαλία. Για κάποιο λόγο διαρκώς έπαιζε σα να το κάνει τόσο όσο. Να προκριθώ, να βγω πρώτος και βλέπουμε μετά. Πέρα απ’ την διάθεση και το ποιος είναι ο Κριστιάνο, υπάρχει γύρω του μια εξαιρετική φουρνιά παικτών. Ίσως να τους «φρενάρει» λίγο και η λογική Σάντος στο παιχνίδι. Απ’ την άλλη, αυτή είναι που φέρνει και τίτλους. Οπότε την περιμένουμε.

Γαλλία και Αγγλία έχουν ποιότητα. Ειδικά μπροστά. Οι «τρικολόρ» διαθέτουν αυτή τη στιγμή τον κορυφαίο παίκτη του κόσμου. Ο Εμπαπέ αν πατήσει συμπλέκτη κι αλλάξει ταχύτητα, αντίο. Απλά προσεύχεσαι. Βέβαια και οι Παγκόσμιο Πρωταθλητές έχουν το θέμα τους, επειδή σε αντίθεση με το 2018 τώρα δεν υπάρχει ο Καντέ, ο Πογκμπά, ούτε καν ο Ματουιντί. Καλός ο Τσουαμενί, ο Καμαβινγκά, ο Ραμπιό, αλλά να τους δούμε στα δύσκολα.

Άγγλοι διαθέτουν εξαιρετικό ρόστερ. Μαζί με τη Βραζιλία ίσως να έχουν τις περισσότερες ποιοτικότατες λύσεις υψηλού επιπέδου από τη μέση και μπροστά. Θα δούμε όμως το πίσω. Θα δούμε και τα δεδομένα που θα τους παρουσιαστούν για να διαχειριστούν. Οι ΗΠΑ με την ενέργειά τους, έκαναν την Αγγλία να χάσει το μπούσουλα.

Συνολικά άτρωτος δε μοιάζει να υπάρχει. Αυτό είναι καλό. Οκ, πάντα έχεις φαβορί και αουτσάιντερ. Όμως η ψαλίδα δεν είναι τόσο μεγάλη όπως ήταν παλιά ή όσο νομίζαμε. Εκτός κι αν όλες οι ομάδες με «βαρύ» όνομα και ρόστερ, κράταγαν δυνάμεις και εκπλήξεις για τα νοκ άουτ.

Προφανώς και τους λατινοαμερικάνους δεν τους ξεχάσαμε. Τους αφήσαμε για το τέλος, επειδή πάλι κάνουν τη διαφορά σε όλα τα επίπεδα. Με έναν μικρό αστερίσκο. Τόσο η Βραζιλία όσο και η Αργεντινή, μοιάζουν να έχουν προσαρμοστεί αρκετά στα ευρωπαϊκά στάνταρ. Αναφερόμαστε στην αμυντική τους λειτουργία.

Μην βλέπετε το ματς της «σελεσάο» με το Καμερούν. Αν ήθελε να δει σοβαρά το παιχνίδι, θα είχε τελειώσει τον όμιλο όχι απλά με μηδέν παθητικό, αλλά χωρίς να δεχτεί φάση. Η Αργεντινή απ’ την άλλη, είναι συγκλονιστικό το πως πήγε σε ματς που έπαιζε τη ζωή της ουσιαστικά κόντρα σε Μεξικό και Πολωνία, χωρίς να απειληθεί ούτε μια φορά παρά μόνο από κεφαλιά του Γκλικ από στατική φάση. Σε ροή αγώνα, τίποτα.

Εκεί πάμε και στην ουσία. Η ποιότητα, η αλεγκρία, η χαρά, το γούστο του ποδοσφαίρου. Οι δύο αυτές ομάδες συνεχίζουν να τα έχουν. Ακόμη κι έτσι προσαρμοσμένες στα τωρινά δεδομένα, αν βρουν ένα εκατοστό χώρου θα σε «τελειώσουν». Η Αργεντινή σε σύγκριση με την Αγγλία ή τη Γαλλία, δεν έχει τις λύσεις σε επίπεδο ρόστερ. Αλλά και πάλι ξέρεις πως το ξεχωριστό θα το δεις απ’ αυτή.

Είναι θέμα νοοτροπίας, φιλοσοφίας, dna. Πείτε το όπως θέλετε. Το ποδόσφαιρο το αγαπάμε γι’ αυτά ακριβώς τα δεδομένα. Όχι για το πως ντουμπλάρεις στις πτέρυγες, πως φορτώνεις τον άξονα και αν παίζεις ζώνη ή man to man στα στημένα. Και μην πει κανείς για την Ελλάδα το 2004, η απάντηση είναι προφανής. Πρώτα απ’ όλα εκεί μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και δεύτερον, αν μπαίνει η Ελλάδα στην ίδια κατηγορία με Ολλανδία, Γερμανία, Ισπανία, Γαλλία, τότε οκ, δεκτό. Έπαιζε κακό ποδόσφαιρο.

Δείχνει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο να είναι στρωμένο για την επιβράβευση του ποδοσφαίρου. Της προσπάθειας για επίθεση, όχι της προσπάθειας για καταστροφή. Του ταλέντου και όχι της τακτικής συνέπειας. Προφανώς και υπάρχουν ευρωπαϊκές ομάδες που έχουν τα υλικά να το κάνουν. Μη μένουν με τις ίδιες νοοτροπίες όμως. Καλά τα πάσα-πάσα-πάσα ρε Ισπανία, αλλά κάνε και σουτ. Δεν σου αφαιρεί πόντους απ’ το δίπλωμα.

Όσοι δεν έχουν «σκαλώσει» με μια ομάδα (δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία λόγω Αργεντινής), περιμένουν πως και πως να δουν το υπέρτατο ματς. Όχι Μέσι-Ρονάλντο που θα σκεφτούν οι περισσότεροι. Αυτά ισχύουν στο ΝΒΑ που θέλουν να βλέπουν Γιάννη με Λεμπρόν, Ντουράντ με Κάρι αντιπάλους. Δεν έχουνε ένας με έναν όμως. Έχουμε ομάδες στο ποδόσφαιρο. Βραζιλία-Αργεντινή. Το υπέρτατο που μπορεί να προκύψει.

Κάθε φορά το περιμένουμε, κάθε φορά κάτι «στραβώνει» και δεν έρχεται. Μπορεί να γίνει και τώρα. Ανεξάρτητα απ’ τα δικά μας θέλω, ανεξάρτητα απ’ το ποια τακτική γουστάρουμε, όλοι παίζουν ποδόσφαιρο και έχουν τις φιλοδοξίες τους. Σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που ποδοσφαιρικά εξελίσσεται ίσως και καλύτερα απ’ όσο περιμέναμε. Καλά νοκ άουτ να έχουμε.

Υ.Γ. Επειδή τα πάντα πρέπει να εξηγούνται, ας το κάνουμε. Όταν λέμε για μια σωστή και ωραία διοργάνωση, πάντα μιλάμε ποδοσφαιρικά. Δεν «θάβουμε» τι έγινε με τους εργάτες, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί ο καθένας. 

Υ.Γ.1: Το πιο τραγικό για τον πλανήτη μας τον ίδιο και κυρίως για τους πολιτικούς, είναι αυτό ακριβώς. Ο κόσμος έχει αρχίσει να περιμένει να κάνουν πολιτική παιδιά 20-30 ετών που κλωτσάνε μια μπάλα. Βλέποντας το Μουντιάλ ως ευκαιρία κιόλας.