Μουντιάλ 2022: Ύβρις η αποτυχία στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που βλέπει από ψηλά

Ποδόσφαιρο και Αργεντινή. Αυτόματα το όνομα Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έρχεται στα χείλη. Πάντα θα συμβαίνει, ανεξάρτητα απ’ το αν κάποιος πρόλαβε τον κορυφαίο όλων των εποχών ή όχι. Υποκειμενικές οι απόψεις και ζητάμε συγγνώμη για το απόλυτο της άποψης, αλλά δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και θα προξενήσει θετική εντύπωση το αν επί ημερών μας σε αυτό τον κόσμο, ζήσουμε ξανά ένα ανάλογο «πακέτο».

Ενός τύπου που μεγαλούργησε με τις αδυναμίες του, ήταν πιο γήινος απ’ όλους, δε φοβήθηκε να «λερωθεί», αλλά ποτέ δεν τρόμαξε να τα βάλει με τους πάντες όταν είχε δίκιο. Κι όχι στο σήμερα με την κορεκτίλα και την ευκολία των «επαναστάσεων». Τότε που ποδοσφαιριστής σήμαινε κλώτσα την μπάλα και σκάσε, κάνε τυπικές δηλώσεις, διαφορετικά ο ίδιος ο κόσμος θα στραφεί απέναντί σου.

Πέρασαν δύο χρόνια χωρίς τον «Θεό». Αν κάποιος αγαπά το ποδόσφαιρο πραγματικά κι αν αισθάνθηκε ποτέ τι ήταν ο Μαραντόνα, δεδομένα επιθυμεί να πάει καλά η Αργεντινή. Πρώτη φορά την παρακολουθεί από ψηλά, χωρίς να είναι κοντά της. Οπότε όχι, δεν έχει σημασία αν είναι το τελευταίο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μέσι και πολλοί επιθυμούν να το πάρει για να χαρεί. Είναι το πρώτο χωρίς τον Ντιέγκο. Σε εκείνον που ο Μέσι και ο κάθε άλλος παίκτης της «αλμπισελέστε», οφείλει το μισό του συμβόλαιο. Το ίδιο και οι ποδοσφαιριστές των υπόλοιπων εθνικοτήτων.

Η υπέρτατη ύβρις θα είναι η αποτυχία της Αργεντινής σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μια ντροπή που φανταζόμαστε κανείς δε θα ήθελε να κουβαλήσει. Το τι ακριβώς συνιστά αποτυχία, ας το αποφασίσει ο καθένας. Προφανώς και το να μην κατακτήσεις το Μουντιάλ δεν μπορεί να είναι αποτυχία. Ούτε παίζει μόνος του κανείς, ούτε είναι απόλυτα δίκαιο το να κρίνεσαι σε ένα ματς για παράδειγμα. Για όλους όχι μόνο για την Αργεντινή.

Η μη κατάκτηση απ’ το να σκέφτεται τώρα η χώρα της λατινικής Αμερικής πως θα μείνει εκτός συνέχειας αν ηττηθεί απ’ το Μεξικό, έχει τεράστια απόσταση. Ειδικά για ένα σύνολο που είναι καιρό μαζί, ήταν καιρό αήττητο και στόχευε τη συγκεκριμένη διοργάνωση εδώ και χρόνια.

Ποδοσφαιρικά αν το αναλύσει κανείς, η απουσία του Λο Σέλσο αποδεικνύεται υπερβολικά πιο σημαντική απ’ όσο φανταζόμασταν. Κυρίως γιατί ο Σκαλόνι διαφοροποίησε τη λογική του 4-3-3 που οδήγησε την Αργεντινή το προηγούμενο διάστημα. Με τον Πάπου Γκόμες στην ενδεκάδα, ανακατεύτηκε το πράγμα αδικαιολόγητα και ήρθε το κάζο απ’ την Σαουδική Αραβία.

Πάει αυτό όμως, έγινε. Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς να συνεχίσει η Αργεντινή, θα είναι φαγητό χωρίς αλάτι. Το καταλαβαίνουν οι πάντες. Αργεντινή αποκλεισμένη απ’ τον όμιλο, είναι υπέρτατη ντροπή για κάθε συμμετέχοντα. Τα πάντα μένουν στην άκρη όμως, μπροστά στην ανάγκη να τιμηθεί όπως του αρμόζει αυτός που έκανε την συγκεκριμένη χώρα αυτό που είναι σήμερα ποδοσφαιρικά.

Δύο χρόνια χωρίς τον Ντιέγκο. Δύο χρόνια στεναχώριας για όποιον αγαπά το ποδόσφαιρο. Ιερή υποχρέωση για εκείνους που φορούν την φανέλα που λάτρεψε και τίμησε περισσότερο απ’ τον καθένα, να τη σεβαστούν. Να μην την προδώσουν με τον χειρότερο τρόπο.

Καλά τα συμβόλαια, καλή η Παρί, η Ίντερ, τα σωματεία που αγωνίζεται ο καθένας. Το φορτίο της αποτυχίας σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, το πρώτο που δεν υπάρχει σε τούτο τον κόσμο ο Ντιέγκο, θα βαραίνει τις πλάτες τους για πάντα. Κι αυτό είναι ένα συναίσθημα που παραμένει άσχημο και σε «τρώει», είτε ζεις σε δυάρι σε κάποια φτωχογειτονιά του Μπουένος Άιρες, είτε σε βίλα στην Βαρκελώνη.

Υ.Γ. Σε επίπεδο ρόστερ και λύσεων, η Βραζιλία κυρίως και η Αγγλία πιο πίσω, είναι μακράν πιο μπροστά. Η «σελεσάο» όμως, μοιάζει να προγραμματίστηκε για να κατακτήσει. Η παράστασή της με τη Σερβία ήταν εντυπωσιακή, όσο κι αν παραδοσιακά την βλέπουμε ως ποδοσφαιρικό «εχθρό».

Υ.Γ.1: Οι Ευρωπαίοι είναι καιρός να καταλάβουν πως αποκλειστικά η τακτική δε φέρνει επιτυχίες. Θέλει ταλέντο, θέλει και πάθος.