Βραζιλία ημέρα 22η: Όχι δάκρυα για τους ΜΑΓΚΕΣ!

Με τον παίκτη της Κόστα Ρίκα, να ευστοχεί στο τελευταίο πέναλτι, τα συναισθήματα είναι πολύ δυνατά. Από τη μία, παγωμάρα χαζεύοντας τους τυπικά γηπεδούχους να κάνουν πάρτι και από την άλλη θλίψη για τους μάγκες μας που ήταν πεσμένοι στον αγωνιστικό χώρο και έκλαιγαν.

Προσπαθείς να θυμηθείς τη ροή του αγώνα και η αλήθεια είναι πως ο αποκλεισμός αυτός, δεν χωνεύεται εύκολα. Όχι λόγω υποτίμησης της Κόστα Ρίκα, αλλά επειδή οι ήρωες μας ήταν καλύτεροι σχεδόν σε όλο το παιχνίδι.

Μπορεί να έλειψε το καθαρό μυαλό σε αρκετές περιπτώσεις, ωστόσο για ακόμα μία φορά καταφέραμε εκεί που ήμασταν μπροστά στον γκρεμό να επιστρέψουμε και να δείξουμε πως η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

Η μεγάλη ευκαιρία χάθηκε στην παράταση. Εκεί που είχαμε τις αρκετές ευκαιρίες. Ωστόσο, η κούραση ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και το ταλέντο των παικτών μας δεν κατάφερε να νικήσει.

Ό,τι και να έγινε στη Βραζιλία, το μόνο που θα μας μείνει είναι ότι αυτοί οι παίκτες μας ανάγκασαν δύο φορές να νιώσουμε πως βρισκόμαστε δέκα χρόνια πίσω στην Πορτογαλία. Τα γκολ των Σαμαρά και Παπασταθόπουλου θα μας μείνουν χαραγμένα στη μνήμη για πολλά χρόνια ακόμα. Ίσως και το… αχ στις ευκαιρίες του Μήτρογλου.

Αυτή η ομάδα, έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον. Είναι βαριά πλέον αυτή η φανέλα. Αποδεικνύεται πάντα. Μόνο μεγάλες ομάδες μπορούν να διεκδικήσουν τη νίκη με γκολ στα τελευταία λεπτά. Αυτές που έχουν το ειδικό βάρος για κάτι τέτοιο.

Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο παίκτη, χρωστάμε σε όλους ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πάνω από όλα όμως, το χρωστάμε σε δύο ανθρώπους που μπήκαν για τελευταία φορά στον αγωνιστικό χώρο για λογαριασμό του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Ο λόγος για τον μεγάλο Φερνάντο Σάντος και τον τεράστιο Γιώργο Καραγκούνη. Ο Πορτογάλος τεχνικός αποχωρεί γεμάτος συναισθήματα και επιτυχίες. Όσο για τον «Τυπάρα» ότι και να πούμε θα είναι λίγο…

Πλέον, η ομάδα περνάει στη γενιά των Παπασταθόπουλου, Κονέ, Ταχτσίδη, Σάμαρη και πολλών άλλων. Αυτή η ομάδα έχει όλο το μέλλον μπροστά της. Μπαίνει σε νέα εποχή με τον Κλαούντιο Ρανιέρι και όλοι σκεφτόμαστε το νέο ταξίδι που ξεκινάει προς τη Γαλλία το 2016.

Αυτό μου μόλις ολοκληρώθηκε, ήταν επικό, τέλειο, φανταστικό, συγκινητικό και πολλά άλλα που δεν μου έρχονται αυτή τη στιγμή λόγω της συγκίνησης για αυτούς τους ΜΑΓΚΕΣ.

ΥΓ. Ντροπή σε αυτούς που δημιούργησαν τη fan page με τον Κατσουράνη. Δεν χρειαζόμαστε τέτοιους… φιλάθλους.

ΥΓ1. Ντροπή σε όποιον θα προσπαθήσει να δημιουργήσει νέα σελίδα με πρωταγωνιστή τον Γκέκα.