Euro 2012: Η ομορφιά ενός εξάλεπτου ονείρου…

Για τους περισσότερο ορθολογιστές αυτό δεν ήταν η πρόκριση στα νοκ άουτ. Αυτός ήταν ο λογικός, ο εφικτός στόχος. Έχοντας κατακτήσει με το σπαθί της τη 15η θέση της παγκόσμιας κατάταξης της FIFA - από τη στιγμή που στον όμιλό της έβλεπε μόνο την πλάτη της Ρωσίας – η Ελλάδα όφειλε να ανταπεξέλθει στο ύψος του εγχειρήματος που η ίδια έθεσε τόσο ψηλά.

Μαζί της είχε συνεπάρει και εμάς που γίναμε συνοδοιπόροι στο όνειρο. Δικό της, δικό σου, δικό μου, όλων μας. Πιστέψαμε στην ομάδα, με όλη τη σημασία της λέξης, γιατί εμείς δεν είχαμε κάποιο αστέρι να μας πάρει από το χέρι. Το αστέρι μας ήταν οι 23. Όσο δύσκολο και αν φαντάζει δύο, τρεις, τέσσερις Έλληνες - λόγω ιδιοσυγκρασίας - να λειτουργήσουν σαν ένας. Πόσω μάλλον 23… Συνέβη μια φορά και φθάσαμε στην 4η Ιουλίου 2004. Τη μέρα που ένα όνειρο διάβηκε το κατώφλι της πραγματικότητας και έγινε το ιδανικότερο εφαλτήριο για όλο και περισσότερους να ονειρευτούν. Γιατί ο Έλληνας ελάχιστες φορές υπήρξε στυγνός πραγματιστής και για έξι λεπτά κόντρα στη Γερμανία καλωσόρισε για μία ακόμα φορά το όνειρο…

11 εκατομμύρια ζευγάρια μάτια είδαν τον Σαλπιγγίδη να φεύγει στην κόντρα από τα δεξιά, 11 εκατομμύρια φωνές ψέλλισαν στον Φωτάκη να του πετάξει την μπάλα και 11 εκατομμύρια Έλληνες σηκώθηκαν από τον καναπέ τους για να… τρέξουν μαζί με τον Σάλπι. Ο Λαμ ήταν αδύνατο να μας προλάβει. Κανένας Λαμ δεν θα μπορούσε να μας προλάβει… Σε λίγα δευτερόλεπτα ο Σαμαράς (τί ειρωνεία!) έστελνε την μπάλα στα δίχτυα του Νόιερ και παράλληλα 11 εκατομμύρια καρδιές στα ουράνια, την ίδια ώρα που 11 εκατομμύρια κραυγές έσκιζαν τον ουρανό! «Γκοοοολλλλ», όλη η Ελλάδα μια αγκαλιά!

Ακολουθούν έξι συγκλονιστικά λεπτά. Έξι λεπτά στα οποία το όνειρο παίρνει πάλι σάρκα και οστά. Έξι λεπτά βατήρας για να εκτοξευτούμε μακριά από την τραχιά πραγματικότητα. Έξι λεπτά στα οποία ο Έλληνας κρυφοκοίταξε από μια χαραμάδα, έξω από την ανήλιαγη παράγκα που έχει συνηθίσει πια τη ζωή του. Έξι λεπτά στα οποία πότιζε με πίστη το δέντρο της ελπίδας ότι τα θαύματα δεν τελείωσαν και ο Δαυίδ, όχι μόνο υπάρχει, αλλά μπορεί να νικήσει το Γολιάθ ακόμα και το 2012! Ότι ο φτωχός μπορεί να βάλει κάτω τον πλούσιο και να αντισταθεί για μία ακόμα φορά σε έναν (στα μάτια του) γερμανικό ζυγό. Έξι από τα ομορφότερα λεπτά στη ζωή αρκετών Ελλήνων εδώ και μήνες, ίσως και χρόνια. Έξι λεπτά ταξιδιού σε ένα παράλληλο σύμπαν, αλλά εξίσου αληθινό, όπου μια πιθανότητα είχε γίνει πραγματικότητα…

Το εγερτήριο ωστόσο ήρθε γρήγορα και απότομα. Κανείς μας δεν ήθελε να κρατήσει τόσο λίγο... Αν ήταν άλλωστε περισσότερα, η ιστορία ίσως να γραφόταν διαφορετικά. Ας είναι όμως έστω και έξι. Τα είχαμε τόσο ανάγκη!

Και αυτός (τα έξι αυτά λεπτά) είναι ο κυριότερος λόγος που δεν αξίζουν δάκρυα για αυτήν την Εθνική, η οποία έδωσε και την ψυχή της, βγάζοντας πάθος, αυταπάρνηση, υπέρμετρη διάθεση και εγωισμό. Που ένα τεράστιο ευχαριστώ είναι λίγο και ας μείναμε πολλοί από εμάς με την πικρία ότι τους παραφοβηθήκαμε τους Γερμαναράδες.

Γίναμε πάλι ΕΝΑ και… που ξέρεις; Ίσως στο Μουντιάλ της Βραζιλίας τούς ξαναβρούμε στο δρόμο μας, αρκεί μόνο μη χάσουμε την πίστη στην ομορφιά του ονείρου…