Kριστιάνο, δεν είναι πια αστείο…

Στην ηλικία του, λίγο πριν τα 37, οι περισσότεροι από εμάς είπαμε για πρώτη φορά «οπαλάκια», όταν καθίσαμε κουρασμένοι στον καναπέ του σπιτιού μας μετά από μια κουραστική μέρα στη δουλειά. Αντικρύσαμε με στενοχώρια τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά μας. Σκεφτήκαμε ότι πρέπει να (ξανα)ξεκινήσουμε γυμναστήριο, διότι ακούσαμε τους «μεντεσέδες να τρίζουν» την ώρα που σηκωθήκαμε από το κρεβάτι ή σκύψαμε να δέσουμε τα κορδόνια μας. Νιώσαμε τα νιάτα μας να φεύγουν, καθώς πλησιάζαμε προς τα 40. Αυτά συμβαίνουν βέβαια στους «κανονικούς» ανθρώπους. Στους «φυσιολογικούς». Στους «κοινούς θνητούς». Μόνο που ο Κριστιάνο Ρονάλντο δεν ανήκει σε καμία από τις παραπάνω κατηγορίες – είναι μια κατηγορία από μόνος του.

Όταν πήγε στη Γιουνάιτεντ στο τέλος του καλοκαιριού, μετά από ένα μίνι – σίριαλ που είχε ελάχιστη Ρεάλ, ολίγη Παρί και πολλή Σίτι, οι βιαστικοί πετάχτηκαν να πουν ή να αναρωτηθούν αν είχε ανάγκη η Γιουνάιτεντ τον Κριστιάνο ή μήπως ο Κριστιάνο τη Γιουνάιτεντ. Αν ήταν κίνηση εντυπωσιασμού, επικοινωνιακό τρικ, συναισθηματική επιστροφή ή κίνηση ουσίας. Αν σε μια ομάδα με Ράσφορντ, Καβάνι, Μαρσιάλ κλπ «χωρούσε» ο Κριστιάνο ή θα έτρωγε το χρόνο συμμετοχής κάποιου άλλου. Μετά από δυο μήνες, όλα τα ερωτήματα έχουν απαντηθεί – κυρίως η επιμονή του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον να τον φέρουν πίσω χωρίς δεύτερη σκέψη: ο – σχεδόν – 37χρονος Κριστιάνο είναι ο καλύτερος παίκτης και πιο αξιόπιστος σκόρερ μιας ομάδας προβληματικής, με ένα ρόστερ «κακοφτιαγμένο» (όχι πάντως με δική του ευθύνη…) και με έναν προπονητή συμπαθέστατο μεν, κατώτερο των απαιτήσεων δε. Το ότι η Γιουνάιτεντ δεν έχει «διαλυθεί», το ότι παραμένει στο κόλπο του Τσάμπιονς Λιγκ και διατηρεί ακέραιες τις ελπίδες της για τετράδα, το χρωστάει σε πολύ μεγάλο βαθμό στον Πορτογάλο, που όταν οι υπόλοιποι κατεβάζουν το κεφάλι κι είναι έτοιμοι να τα παρατήσουν, εκείνος φωνάζει «VAMOS» και συνεχίζει μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.

Ο εγωπαθής, νάρκισσος, εγωιστής, «ψωνισμένος», ωραιοπαθής ή όπως αλλιώς θέλει να τον πει κανείς Κριστιάνο, σκοράρει εντός και εκτός έδρας. Στην Πρέμιερ και το Τσάμπιονς Λιγκ. Πετυχαίνει γκολ νικητήρια και γκολ που σώζουν τον βαθμό της ισοπαλίας. Με κεφαλιές (αιωρούμενος συχνά 1,5 μέτρα πάνω από το χορτάρι), με σουτ άλλοτε με το αριστερό κι άλλοτε με το δεξί – σπάνια με πέναλτι, αν και «Κριστιάνο Πενάλντο» όπως τον κοροϊδεύουν κάποιοι. Σκοράρει με τη Γιουνάιτεντ και σπάει κάθε κοντέρ με τη φανέλα της Εθνικής Πορτογαλίας, καθώς είναι πλέον ο πρώτος σκόρερ σε όλο τον κόσμο σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Λίγο πριν κλείσει τα 37, συνεχίζει να καταρρίπτει ρεκόρ, να θέτει νέους στόχους, να αψηφά τους νόμους της βαρύτητας, να σπάει τα ταχύμετρα και να πετυχαίνει γκολ. Πολλά γκολ. Που τα πανηγυρίζει με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια άγρια χαρά, τον ίδιο πανηγυρισμό – σήμα κατατεθέν, παρότι έχει πετύχει εκατοντάδες γκολ στην τεράστια καριέρα του. Να παίρνει ώθηση από το χειροκρότημα των φίλων της ομάδας αλλά και να «ρουφάει» ενέργεια, σαν βαμπίρ, από τις αποδοκιμασίες των αντιπάλων και να βουλώνει τα στόματά τους.

Η συζήτηση για τον καλύτερο παίκτη της φετινής χρονιάς μπορεί να μην τον περιλαμβάνει – εκεί διαβάζουμε τα ονόματα του Λεβαντόφσκι, του Μέσι, του Ζορζίνιο, του Σαλάχ. Και η κουβέντα για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών, τον G.O.A.T., να περιστρέφεται γύρω από τον Μέσι, τον Πελέ, τον Μαραντόνα, τον Κρόιφ, τον Κριστιάνο, χωρίς – πιθανότατα – να μπορέσουμε ποτέ να καταλήξουμε ή να συμφωνήσουμε κάπου. Αλλά όπου και να «ανήκει» κανείς, είτε τον συμπαθεί είτε όχι, είτε υποστηρίζει τη Γιουνάιτεντ (και παλιότερα τη Γιουβέντους και τη Ρεάλ) είτε όχι, δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει ένα πραγματικό, απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο ποδοσφαιρικό μεγαλείο, που είναι παράδειγμα για κάθε αθλητή, σε οποιοδήποτε άθλημα: αν έχεις μια επαρκή δόση ταλέντου και το «παντρέψεις» με σκληρή δουλειά σε όλη σου την καριέρα, με την ανάλογη προπόνηση και διατροφή αλλά και έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, «εναρμονισμένο» με τον πρωταθλητισμό, τότε μπορείς όχι απλά να ξεχωρίσεις αλλά και να έχεις διάρκεια. Να πρωταγωνιστείς για πολλά – πολλά χρόνια. Και να φτάσεις σε εκείνη την ηλικία που όλοι λένε «μπα, αποκλείεται, δεν γίνεται» και εσύ να τους εξηγείς μια και δυο φορές τη βδομάδα πως γίνεται και παραγίνεται.