Με άφησε να… πεταχτώ μέχρι το Σαν Σίρο! (photos)

Λίγες μέρες μετά τον τελικό του Champions League είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ την πόλη της αγαπημένης αν και ιδιαίτερα πεσμένης, ομάδας μου στο εξωτερικό, Μίλαν με (μακρινό) όνειρο να επισκεφτώ τον ποδοσφαιρικό «Ναό» που λέγεται Σαν Σίρο. Λέω βέβαια μακρινό διότι όταν έρχεσαι με τη σύντροφό σου δεν είναι εύκολα τα πράγματα.

«Έχουμε λίγες μέρες εδώ, μη δω να βλέπεις ΝΒΑ (τελικούς ήθελα να δω)» ήταν μερικά από αυτά που άκουσα κατά τη διαμονή μου στο Μιλάνο. Εν ολίγοις… παντόφλα!

Μετά από απίστευτα πολύ περπάτημα, «Σκάλα του Μιλάνου», λίμνη Κόμο, Καθεδρικός Ναός κλπ, αισθανόμουν ότι το Σαν Σίρο ήταν ένα όνειρο τρελό, απατηλό και πάει λέγοντας. Σήμερα το πρωί όμως που σηκώθηκα υπήρχε έντονη κούραση στο σπίτι και κοινώς η «δικιά» μου κοιμόταν του καλού καιρού. Ευκαιρία βρήκα και εγώ λοιπόν και ισχυριζόμενος ότι πάω βόλτα, μπήκα στο μετρό και τράβηξα προς το «ναό»!

Μία βδομάδα μετά τον τελικό του Champions League το ντεκόρ στο μετρό δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο καθώς τα πόστερ για τον τελικό βρίσκονται ακόμα παντού!

Μετά τη σύντομη διαδρομή 10 λεπτών βγήκα έξω από το σταθμό και ένα ρίγος πέρασε από μέσα μου. Μπροστά μου είχα το γήπεδο. Δεν με ένοιαζε που δεν θα έβλεπα αγώνα, με ένοιαζε μόνο και μόνο να μπω μέσα να δω τους εσωτερικούς χώρους και αν γίνεται να μάθω για την ιστορία του. Καταλαβαίνετε πως το ρίγος φούντωσε όταν είδα πως είχα φτάσει την κατάλληλη στιγμή για να αρχίσει το τουρ εντός του γηπέδου.

Πρώτα βέβαια έκανα μια βόλτα από το μουσείο. Η αλήθεια είναι ότι το περίμενα πιο εντυπωσιακό (ένα κοντέινερ ήταν), ωστόσο το εσωτερικό του με αποζημίωσε πλήρως. Χωρισμένο όπως ήταν φυσικό μισό στα «νερατζούρι» και μισό στα «ροσονέρι». Τι οι φανέλες μεγάλων αστέρων – θρύλων των δύο ομάδων από σημαδιακούς αγώνες, τι τα τρόπαια τι, τι, τι,…

Ύστερα ήρθε η στιγμή της ξενάγησης. Ο ξεναγός ρώτησε το γκρουπ πόσοι από μας ήμασταν ξένοι και με βάση το γεγονός ότι περιείχε πολλούς Ασιάτες και 4 μόλις Ιταλούς ήλπιζα ότι αυτή θα γινόταν στα αγγλικά. Υπερβολική μάλλον η αισιοδοξία μου. Ο τύπος τα έλεγε και στις δύο γλώσσες μόνο που στη μητρική του μίλαγε κάνα πεντάλεπτο κάθε φορά, έπιανε και κουβέντα στους Ιταλούς και η αγγλική version είχε διάρκεια γύρω στο… λεπτό! Τέλος πάντων…

Πέραν της εξήγησης του πότε λέγεται Μεάτσα (όταν παίζει η Ίντερ) και πότε Σαν Σίρο (η Μίλαν αντίστοιχα), η μόνη φορά που αληθινά χρειάστηκε ο τύπος ήταν όταν μπήκαμε στα αποδυτήρια των δύο ομάδων. Μπαίνοντας στο locker room της Μίλαν έβλεπες ότι κάθε παίκτης είχε ξεχωριστή καρέκλα και ιδιαίτερα αναπαυτική και με αυτό τον τρόπο δείχνει η ομάδα στον κάθε εξ αυτών ότι όλοι τους είναι σημαντικοί. Μάλιστα ανατρίχιασα όταν (καταλάθος) έμαθα ότι καθόμουν στη θέση που ανήκε επί χρόνια στον Πάολο Μαλντίνι και πλέον στον καινούργιο αρχηγό, Ρικάρντο Μοντολίβο.

H κεντρική ιστορική θέση του Μαλντίνι (πλέον του Μοντολίβο). Αριστερά πλέον κάθεται ο Μπάκα και δεξιά ο Μπαλοτέλι

Στην Ίντερ από την άλλη πλευρά τα αποδυτήρια ήταν παρόμοια φτιαγμένα μόνο που θέσεις δεν υπήρχαν. Με αυτό τον τρόπο οι «νερατζούρι» θέλουν να δώσουν το σύνθημα ότι η ομάδα είναι πάνω από όλους και ότι όλοι μαζί ενωμένοι θα φτάσουν στη νίκη. Μόνο ο Χαβιέρ Ζανέτι είχε ξεχωριστή θέση (όχι καρέκλα) η οποία βρισκόταν ακριβώς δίπλα από την τηλεόραση.

Τελική πράξη ήταν η επίσκεψη στον εσωτερικό χώρο και στις κερκίδες του γηπέδου. Δυστυχώς λόγω μιας συναυλίας που θα γινόταν δεν μπορούσαμε να δούμε το χορτάρι και δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες, μη τυχόν και… αποκαλύψουμε τα χορευτικά στην πίστα! Παρά την περίεργη ατμόσφαιρα (περισσότερο μουσική σκηνή παρά ποδοσφαιρικό γήπεδο) ήταν μία απίστευτη και εντυπωσιακή εμπειρία που το μόνο που σε κάνει να νιώθεις είναι ότι είναι ευτυχία μόνο και μόνο που περπάτησες εκεί μέσα. Τώρα αν συνοδευτεί ποτέ με κανέναν αγώνα δεν θα λέγαμε όχι.

Θα σας έλεγα περισσότερα αλλά χτυπάει το τηλέφωνο. Έρχεται η… παντόφλα αν δεν γυρίσω σε ένα τέταρτο!