Ο Μέσι σε ένα χρόνο έκανε ακριβώς αυτά που θα έκανε κι ο Ντιέγκο

Δεν είναι απλά οι μέρες, είναι η χρονιά του Λιονέλ Μέσι. Ακούγεται λίγο χαζό να το λέμε αυτό για παίκτη ο οποίος εδώ και σχεδόν 20 χρόνια βρίσκεται στην κορυφή του πλανήτη και αποτελεί τιμή και προνόμιο η τύχη που έχουμε να τον χαιρόμαστε έχοντας ζήσει όλη την πορεία του.

Αυτός ο τελευταίος χρόνος ποδοσφαίρου για τον βετεράνο πλέον Μέσι, τον ποδοσφαιριστή της Ίντερ Μαϊάμι στο MLS, τον οποίο πολλοί θα είχαν… ξεγράψει λόγω ηλικίας, αποτέλεσε στοιχείο-σφραγίδα. Όχι ως πιστοποίηση της αξίας του. Γι’ αυτή ούτε καν οι haters δε θα τολμούσαν να μιλήσουν. Είναι δεδομένη, μπαίνει στο debate για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό ταλέντο που είδε ποτέ ο πλανήτης. Υπήρχε όμως κάτι που χρειαζόταν να αποδείξει. Το πόσο Αργεντινός είναι!

Ίσως να σας φαίνεται περίεργο, αλλά ισχύει. Ο Μέσι ήταν αυτός που έκανε «μαγικά» στην Μπαρτσελόνα «χαζεύοντας» τον πλανήτη σε συλλογικό επίπεδο. Πάντα όμως είχε ένα… μαχαίρι καρφωμένο στην πλάτη. Ήταν η παρουσία του στην Εθνική. Εκείνη που οδήγησε στο σημείο τους συμπατριώτες του, να του λένε πως είναι Καταλανός κι όχι Αργεντινός. Κάτι που του «χαλούσε» την ψυχή. Είχαν φτάσει στο σημείο τα παιδιά του να τον ρωτούν γιατί τον σιχαίνονται οι συμπατριώτες του.

Η ψυχή όλων… μαλάκωσε με το Κόπα Αμέρικα μέσα στη Βραζιλία. Η πρώτη του κούπα με την «αλμπισελέστε». Συγκινητική, μαγική στιγμή γι’ αυτόν. Όμως το… σαράκι και η σύγκριση πάντα είχε να κάνει με τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Αυτόν που μόνος του οδήγησε το ’86 την Αργεντινή στην κορυφή του πλανήτη. Μπορούσε ο Μέσι να το κάνει; Ο Θεός του ποδοσφαίρου έδωσε την απάντησή του στο Κατάρ. Εκεί όπου πήρε απ’ το χέρι την ομάδα του, δημιούργησε την πιο όμορφη σύγχρονη ποδοσφαιρική ιστορία, φτάνοντας στην κατάκτηση του τροπαίου. Συμπληρώνοντας το ίδιο το άθλημα όπως είπαν πολλοί.

Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου πριν περίπου ένα χρόνο, έγινε το Έβερεστ που έπρεπε να πατήσει. Αλλά πάντα υπάρχουν δύσκολες κορυφές που προσθέτουν… γαλόνια. Προ ημερών ο Μέσι πέτυχε κάτι τέτοιο. Όσο μικρότερο κι αν είναι συγκριτικά με ένα τρόπαιο. Ο Λιονέλ έδειξε πως έχει και προσωπικότητα. Ηγέτης απέδειξε πολλές φορές πως είναι. Ειδικά στο Κατάρ. Για το ταλέντο δεν το συζητάμε, ο τύπος είναι… ποίημα που γράφεται στα μάτια όποιου τον παρακολουθεί.

Ο Ντιέγκο ήταν και κάτι άλλο. Επαναστάτης. «Τρελός». Παιδί του λαού. Ένας μύθος, ένας «Θεός» του ποδοσφαίρου, αλλά ταυτόχρονα τόσο ανθρώπινος και γήινος. Κάτι που ποτέ ο Μέσι δεν μπόρεσε να φανερώσει, όντας σε μια «φούσκα» στη Βαρκελώνη από πιτσιρίκι. Γιατί αυτό επέβαλλε το ταλέντο του και η σύγχρονη πραγματικότητα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Η πιο… γήινη στιγμή του Λιονέλ, ήταν αυτό το «τί κοιτάς βλάκα» που είπε στον Ολλανδό μετά το μεταξύ τους ματς στο Κατάρ. Αποκορύφωμα, η βραδιά στο Μαρακανά. Το 0-1 της Αργεντινής για τα προκριματική του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Η πρώτη ήττα της Βραζιλίας στην ιστορία της για τα προκριματικά Μουντιάλ. Διόλου μικρή ιστορία. Αλλά έρχεται ως συνοδευτικό της πραγματικής στιγμής που πιστοποίησε τον Μέσι.

Η κίνησή του να πάει κοντά στον λαό την ώρα που δεχόταν επίθεση από αστυνομικούς. Να γίνει άνθρωπος κι όχι το άπιαστο όνειρο στα μάτια καθενός. Εκείνος που δε φοβήθηκε να «τσαλακωθεί» φωνάζοντας να σταματήσουν, παίρνοντας την ομάδα και πηγαίνοντας στα αποδυτήρια μη αποδεχόμενος την επίθεση στους Αργεντινούς που βρέθηκαν στο Μαρακανά. Οι δηλώσεις του πως δεν γίνεται πάντα να συμβαίνουν αυτά στη Βραζιλία, γιατί κάτι ανάλογο έγινε στον τελικό του Λιμπερταδόρες με τους χιλιάδες φιλάθλους της Μπόκα στο Ρίο Ντε Τζανέιρο.

Τσακώθηκε με τον Ροντρίγκο για χάρη του κόσμου. Του απλού οπαδού. Ο Λιονέλ Μέσι έπαψε να είναι το άπιαστο, το μυθικό, το όνειρο. Έγινε άνθρωπος. Έγινε ένας από αυτούς. Έγινε πιο Αργεντινός απ’ όλους. Μάγκας, σαν τον Ντιέγκο. Θύμισε εκείνον περισσότερο από κάθε άλλον. Συμπλήρωσε κάθε κουτάκι που είχε αφήσει κενό στην απίστευτη καριέρα του.

Σε πολλούς ίσως να μη λέει τίποτα. Η μοίρα ήθελε να συμβεί και αυτό. Για να προλάβει πριν τελειώσει την καριέρα του, να βγάλει την λατινοαμερικάνη τρέλα του, την επαναστατική του φύση που δεν μπορεί να φανεί την ώρα που ντριπλάρει ή στέλνει… συστημένη την μπάλα εκεί που γουστάρει με το αριστερό του πόδι.

Ο… Ντιέγκο Αρμάντο Μέσι. Η απόλυτη σύνδεση των δύο κορυφών. Των «Θεών» που πλέον συμβαδίζουν σε πολλούς τομείς. Με τη διαφορά πως ο Λιονέλ Μέσι έμεινε μακριά απ’ τα λάθη που έκανε ο Μαραντόνα. Εκείνα που τον έκαναν να είναι πιο γήινος και πιο κοντά σε όλους εμάς. Ο 36χρονος είναι ο ποδοσφαιριστής που έφτασε πιο κοντά στο τέλειο, από κάθε άλλον που έχει κλωτσήσει μπάλα. Σε όλα τα επίπεδα πλέον.

Απλά υπόκλιση στο μεγαλείο του. Συμπλήρωσε και το ποδόσφαιρο και την προσωπικότητα που χρειαζόταν να χαρεί η ψυχή όσων γουστάρουμε την «τρέλα» στο άθλημα και όχι τα… ρομπότ.