Η… μεταγραφική κάλπη πρέπει να «βγάλει» αυτοδυναμία ποιότητας

Εκλογές είναι… θα περάσουν. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, το τι θα αλλάξει, αν θα αλλάξει, αν θα είναι προς το καλύτερο ή το χειρότερο, θα το ξέρουμε σε τέσσερα χρόνια. Όσο θυμόμαστε τους εαυτούς μας, σε αυτές τις περιπτώσεις απλά πρέπει να ευχηθούμε σε όλους να έχετε κουράγιο, δυνάμεις, γερό στομάχι και να μη βγείτε χαμένοι στο παραμικρό σε τέσσερα χρόνια από τώρα.

Προφανώς και δεν βάζουμε στην ίδια ζυγαριά σοβαρότητας το ποδόσφαιρο με τις εκλογές που θα φέρουν στη βουλή τους ανθρώπους που κρίνουν ζητήματα της καθημερινότητας και της ζωής μας, απλά λίγη αποτοξίνωση απ’ την υπερ-πληροφόρηση γύρω απ’ τις εκλογές δεν κάνει κακό. Ειδικά όταν έχει να κάνει με μεταγραφικά ζητήματα.

Αν ήταν… κάλπες οι μεταγραφικές επιθυμίες κάθε Παναθηναϊκού, το αποτέλεσμα που θα προέκυπτε δεν αμφισβητείται από κανέναν: Ποιότητα με 100% συμμετοχή, χωρίς λευκά και άκυρα. Ακούγεται κάπως γενικό βέβαια. Έως ηλίθιο. Δηλαδή σε ποια ομάδα θα σας πουν εμείς δε θέλουμε ποιότητα, θέλουμε… τσουρούκια, κατσαπλιάδες, άμπαλους. Έστω μέσω της γενικής έννοιας της ποιότητας, στον Παναθηναϊκό γίνεται απόλυτα αντιληπτό το τι εννοούμε.

Ας το προσδιορίσουμε όμως. Μία περίπτωση που δεδομένα υπάρχει για τους «πράσινους», είναι ο Όντρεϊ Λινγκρ. Ο Τσέχος είναι 24 ετών, διεθνής, σύγχρονος ποδοσφαιριστής γεμάτος ποιοτικά χαρακτηριστικά, τρία χρόνια με ρόλο στην Σλάβια Πράγας, μάζεψε πρωταθλητισμό και ευρωπαϊκή παρουσία μέχρι τις τελευταίες φάσεις των διοργανώσεων που συμμετείχε. «Τρέχοντας» σεζόν με 40 ματς, 15 γκολ και 8 ασίστ. Παίζοντας κυρίως ως δημιουργικός χαφ, με ευχέρεια να ενισχύσει στα άκρα της επίθεσης και στη θέση του φορ αν χρειαστεί.

Τέτοιες λύσεις, περιέχουν ποιοτικά στοιχεία, αλλά και την ποδοσφαιρική φιλοδοξία που έχει ανάγκη το «τριφύλλι». Εκεί πρέπει να ποντάρει για να αλλάξει τα δεδομένα του. Γιατί το δυσκολότερο την σεζόν που θα ακολουθήσει, είναι το να κατορθώσει ο Παναθηναϊκός όχι απλά να παραμείνει ανταγωνιστικός κόντρα σε ΑΕΚ, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ. Αλλά να τους ξεπεράσει κιόλας, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό.

Η μεταγραφική πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί, επιβάλλεται να… δηλώνει απ’ την αρχή το συγκεκριμένο γεγονός. Να «δαγκωθούν» οι αντίπαλοι μόλις δουν τις μεταγραφές που έκανες. Όχι απαραίτητα σε επίπεδο ονομάτων. Αν ήταν έτσι θα έφερνες κάποιους που είναι στη δύση της καριέρας τους με σπουδαίο βιογραφικό, περιμένοντας μπας και σου βγουν. Οι πάντες αντιλαμβάνονται την προοπτική των μεταγραφών. Χωρίς αστερίσκους και δικαιολογίες περί προσαρμογής, διαστήματος που χρειάζεται για να μπει ο καθένας στο κλίμα. Θεμιτά όλα αυτά, όμως πάντα όποιος αξίζει θα στο δείξει αμέσως. Ειδικά όταν έχει τις παραστάσεις και είναι «ψημένος» ποδοσφαιρικά.

Ευρώπη, Πρωτάθλημα, σε όλα μεγάλη η υποχρέωση που ακολουθεί. Γι’ αυτό και πλέον δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Είτε διαλέγεις την καλύτερη ποιοτικά ενίσχυσή σου εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια, είτε παραμένεις μια ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι που απλά οι πάντες θα περιμένουν πότε θα… ξεφουσκώσει για να το εκμεταλλευτούν.

Πάντα και παντού, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αναζητήσει το υπερβολικά καλύτερο. Εκεί που περιμένουν οι πάντες αν θα κάνει το βήμα παραπάνω, αυτός να επιλέξει το άλμα. Πάντα με την προοπτική και τη φιλοσοφία που ακολουθεί ο προπονητής. Για να μη διαταραχτεί η λειτουργική δομή που μέχρι τώρα έχει «βγει» στον Παναθηναϊκό την τελευταία διετία. Ακόμη κι αν υπήρξαν καθυστερήσεις και αστοχίες στις μεταγραφές, η ήρεμη καθημερινότητα χωρίς αμφιβολίες περί ρόλων μόνο καλό κάνει. Η διατήρησή της λοιπόν, προαπαιτούμενο.

Λύσεις από μεσαίο επίπεδο Κροατικού πρωταθλήματος, δεν θα βοηθήσουν σε κάτι. Ο Παναθηναϊκός «καίγεται» για σημεία αναφοράς, όχι απλά γρανάζια στη μηχανή του. Στις θέσεις που επιλέγει ο προπονητής, μόνο η έλευση τέτοιων παικτών σε βάζουν οριστικά και αμετάκλητα στην απόλυτη επιστροφή σου σε Παναθηναϊκά επίπεδα. Διαφορετικά, ίσως και να μιλάμε σε ένα χρόνο από τώρα για πισωγύρισμα. Απαγορευτικό σε μια σεζόν τόσο κομβική όπως αυτή που έρχεται.