Το ματς της 20ετίας για τον Παναθηναϊκό

Όσα ντέρμπι κι αν σκεφτεί κανείς την τελευταία 20ετίας (απ’ τον τελικό κυπέλλου του 2004 ουσιαστικά), δε θα βρει κάποιο ανάλογο με αυτό που έρχεται. Ο Παναθηναϊκός πάει να παίξει στην έδρα του Ολυμπιακού, όλη τη σεζόν του. Για να ζήσει είτε την υπέρτατη χαρά φτάνοντας να «αγκαλιάσει» τον τίτλο στο Φάληρο, είτε την μεγαλύτερη ξενέρα, με το να βρεθεί δεύτερος έχοντας απώλεια κόντρα στον Ολυμπιακό.

Αδιάφοροι οι Πειραιώτες, δεν έχει νόημα γι’ αυτούς το αποτέλεσμα επειδή τελευταία αγωνιστική στην Τούμπα θα θέλουν να μη χάσουν για την 3η θέση, είτε νικήσουν είτε ηττηθούν απ’ τον Παναθηναϊκό. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον. Γιατί πρακτικά, ξέρουμε πως είναι ντέρμπι αιωνίων. Ο Ολυμπιακός το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να βιώσει σε αυτή τη σεζόν, είναι να δει τον αιώνιο να κάνει… μισό γύρο θριάμβου στην έδρα του.

Ανάλυση αγωνιστική δεν μπορεί να γίνει. Οι πάντες είναι κουρασμένοι, «αδειασμένοι» σωματικά και ψυχολογικά επειδή η πίεση είναι τεράστια. Ειδικά στον Παναθηναϊκό που παίζει για κάτι που δεν έχει κατακτήσει εδώ και 13 χρόνια. Το δέλεαρ είναι τεράστιο. Είτε θα λειτουργήσει ως έξτρα κίνητρο, είτε θα «λυγίσει» τους «πράσινους». Έχουμε δει μέσα στη σεζόν να συμβαίνουν και τα δύο. Απλά στο ματς αυτό, τα πάντα είναι πολλαπλάσια επί 100.

Θέληση, διάθεση, πάθος, αποφασιστικότητα. Αυτά μετρούν, τα τακτικά έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Πάντα στα ντέρμπι αυτό ισχύει, όμως τώρα είναι πολύ περισσότερο. Ο Παναθηναϊκός έχει μέσα σε 90 αγωνιστικά λεπτά, να διεκδικήσει την υπέρτατη χαρά ή το μεγαλύτερο ξενέρωμα. Μέση λύση δεν υπάρχει. Έπαιξα καλά αλλά δεν έμπαινα, δεν υπάρχει. Νίκησα αλλά ήμουν τυχερός, δεν υπάρχει. Αποτέλεσμα. Τίποτα άλλο δε μετρά. Μόνο το αποτέλεσμα.

Εκεί είναι κι ένα μεγάλο μέρος της αδικίας στην έκβαση του πρωταθλήματος. Ο Παναθηναϊκός που είναι πρώτος σχεδόν όλη τη σεζόν, να πρέπει να παίξει την τύχη του στην έδρα της ομάδας που θέλει περισσότερο από κάθε άλλη να του «κόψει» τον τίτλο, έχοντας τα ποδοσφαιρικά στοιχεία να… πηγαίνουν περίπατο. Λόγω της κόπωσης που ήρθε από τα συνεχόμενα μεγάλα ματς γεμάτα πίεση.

Μπορούμε να αναφέρουμε τα ίδια για ώρες ολόκληρες, για σειρές και σειρές γραπτού κειμένου. Δεν έχει νόημα. Εδώ που έφτασε το πρωτάθλημα, είναι ένα ξεκάθαρο do or die. Ακούγεται άσχημο, όμως αναφορικά με το πρωτάθλημα αυτό ισχύει. Ούτε είναι εύκολο να πεις «ψυχραιμία», σε κάθε περίπτωση το θέμα είναι η συνέχεια της ομάδας. Κάτι δεδομένο δηλαδή, αλλά αυτό τον τίτλο τον έχει τεράστια ανάγκη ο οργανισμός.

Είναι ένας τίτλος που θα σημάνει είτε τη συνέχιση είτε το τέλος των πέτρινων χρόνων. Όχι ποδοσφαιρικά, εκεί ο Παναθηναϊκός τον βρήκε τον δρόμο του με τον Γιοβάνοβιτς. Θα συνεχίσει να το κάνει και θα βελτιωθεί λογικά. Απλά το τέλος των πέτρινων χρόνων θα έρθει με την κούπα ψηλά στον ουρανό της Λεωφόρου. Η δεύτερη θέση δεν μπορεί να τελειώσει την περίοδο πρωταθληματικής ξηρασίας.

Το ματς της 20ετίας και λίγο λέμε. Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του αυτό το παιχνίδι. Η πίεση δεν θα λιγοστέψει αν συζητάμε περί ανέμων και υδάτων. Ούτε θα χαλαρώσει κανείς απ’ την ομάδα. Στις πλάτες τους ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή. Πάντα ο καθένας κάνει άσχημα σενάρια στο μυαλό του. Ας γίνει η διαφορά. Ας πάνε να παίξουν με σκέψεις του τι θα ακολουθήσει σε περίπτωση νίκης. Όσο κι αν παλέψουν, δε θα καταφέρουν να το πετύχουν. Τόση είναι η δίψα των Παναθηναϊκών.