Το ποδόσφαιρο αν είναι δίκαιο ξέρουμε ποιος θα το πάρει

Το ματς της δεκαετίας. Ίσως και περισσότερο. Ματς που κρίνει πολλά για το Πρωτάθλημα. Ίσως να μην κρίνει και τίποτα αν δεν υπάρξει νικητής. Μπορούμε να αναλύουμε κάνα μισάωρο τα «αν» νικήσει αυτός, «αν» γίνει εκείνο και πάει λέγοντας. Γιατί μένουν ακόμη τρεις αναμετρήσεις μην ξεχνιόμαστε. Όσο κι αν οι αντίπαλοι έχουν χαμηλό κίνητρο.

Παναθηναϊκός-ΑΕΚ λοιπόν. Ένας απ’ τους δύο θα πάρει τον τίτλο στο τέλος της σεζόν. Το μόνο σίγουρο. Ποιος θα είναι; Ριψοκίνδυνες οι προβλέψεις. Άλλωστε στο σημείο που φτάσαμε, όσο δίκαιο κι αν είναι τελικά αυτό που θα συμβεί, άλλο τόσο άδικο θα είναι ταυτόχρονα. Ειδικά με όσα έχουμε δει στα πλέι οφ, ο Παναθηναϊκός έπρεπε να είναι ψηλότερα αυτή τη στιγμή αν απλά ο Νταμπάνοβιτς έκανε τη δουλειά του. Ή αν υπήρχε η αντίστοιχη διάθεση απ’ τους αντιπάλους που αντιμετώπισαν τους δύο πρωτοπόρους. Σε επίπεδο κινήτρου πάντα…

Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της Λεωφόρου, δε θα κρίνει τον τίτλο. Δεδομένα θα δώσει προβάδισμα σημαντικό στο νικητή, αν υπάρξει τέτοιος. Αλλά δε θα κριθεί κάτι τώρα. Σε δύο εβδομάδες όταν και ολοκληρωθεί τυπικά το Πρωτάθλημα. Τότε θα ήταν ωραίο να έχει αποδοθεί δικαιοσύνη. Στη Super League το δίκαιο θα ήταν να σηκώσει τον τίτλο μετά από 13 χρόνια ο Παναθηναϊκός.

Όχι επειδή πολλά χρόνια να το πάρει φυσικά. Κανένας… κανόνας δεν το λέει αυτό. Είναι δίκαιο να το πάρει, για το σύνολο της ύπαρξής του στο φετινό πρωτάθλημα. Εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Η ομάδα με τα χαμηλότερα επίπεδα έντασης, αντιδράσεων, διαμαρτυριών, ασέβειας προς αντιπάλους. Η ομάδα που κοιτούσε το ποδόσφαιρο, ακολουθώντας πιστά τις αρχές της στον αγωνιστικό χώρο.

Έχοντας έναν προπονητή-κόσμημα όπως παραδέχονται όλοι, στοιχείο που αντανακλάται και στην ίδια την ομάδα. Μια ομάδα που άδικα υποτιμήθηκε, επειδή προτιμούσε να είναι χαμηλών τόνων. Μια ομάδα που γέμιζε το γήπεδό της διαρκώς, όποτε της δόθηκε η δυνατότητα να έχει κόσμο εκτός έδρας, η παρουσία ήταν μεγάλη και αψεγάδιαστη.

Δεν υπάρχει κάτι αρνητικό για να «πιαστεί» κάποιος σε αυτόν τον Παναθηναϊκό. Όχι μόνο τον τελευταίο καιρό, αλλά εδώ και πάρα πολλούς μήνες. Απ’ την περασμένη σεζόν. Η συνέπεια, η σοβαρότητα αυτού του συνόλου, έχουν κάνει τη διαφορά. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς η κατάσταση, καθώς όταν έχεις το τέταρτο μπάτζετ στο Πρωτάθλημα προφανώς κάτι έχεις κάνει πολύ καλά για να είναι τόσο σταθερός και συνεπής.

Ακόμη και βαθμολογικά αν θέλετε, στη συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστικών, ο Παναθηναϊκός ήταν στην κορυφή. Η ΑΕΚ προσπέρασε μόλις δύο φορές και άλλη μία που ισοβάθμισε με το «τριφύλλι». Οπότε το να κριθεί σε μια… ζαριά ο τίτλος, ίσως και να αδικεί τον Παναθηναϊκό. Απόδοση δικαιοσύνης θα ήταν να δούμε «πράσινο» τον τίτλο. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι πανέμορφο και συναρπαστικό, όχι όμως δίκαιο άθλημα πολλές φορές.

Στο σημείο αυτό, δοκάρι και μέσα, δοκάρι κι έξω είναι ο τίτλος. Άρα εκ των πραγμάτων συναρπαστική εξέλιξη, αλλά και άχαρη. Η τύχη, η καλή βραδιά, η στιγμή που έτυχε σε σένα και όχι στον αντίπαλο, ένα λάθος, ένα τσαφ. Αυτά καθορίζουν το ποιος θα πάρει τον τίτλο στην Ελλάδα. Πάλι καλά που αυτό θα γίνει ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες της χώρας αυτή τη σεζόν.

Απλά για μας, ο Παναθηναϊκός για όσα αναφέραμε το αξίζει περισσότερο. Το αν θα το πάρει, είναι μια εντελώς διαφορετική κουβέντα…