Ο χαρακτήρας του Παναθηναϊκού οδηγός για τον τίτλο

Απ’ όποια πλευρά κι αν κοιτάξει κανείς το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ήταν θρίαμβος για τον Παναθηναϊκό. Ποδοσφαιρικά, σε επίπεδο θεάματος, έχει κάνει και καλύτερα ματς το «τριφύλλι» κόντρα στον αιώνιο. Απλά εκείνες οι αναμετρήσεις ήταν περισσότερο… φωτοβολίδες. Εδώ μιλάμε για ένα ματς που τον ήθελαν κι οι δύο για τους ίδιους λόγους. Όχι ο ένας να κυνηγά στόχο κι ο άλλος απλά για το γόητρό του.

Εκεί ακριβώς εντοπιζόταν και η δυσκολία για τους «πράσινους». Ένα σύνολο με ελάχιστη έως καθόλου εμπειρία πρωταθλητισμού, απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο που διαθέτει την εμπειρία και τις παραστάσεις. Ως σύνολο και ατομικά οι περισσότεροι παίκτες του. Ενώ αναμενόταν στον τομέα διαχείρισης της πίεσης και της ανάγκης του ντέρμπι, να δυσκολευτεί ο Παναθηναϊκός, έγινε το ακριβώς αντίθετο.

Το «τριφύλλι» ήταν ξεκάθαρο πως ήθελε το ματς περισσότερο όπως συνηθίζουμε να λέμε. Είχε την ένταση στο παιχνίδι του, το πάθος, την πίστη, τη συγκέντρωση. Φάνηκε σα να… εκφοβίζει τον αντίπαλο κάποιες στιγμές. Σε προσωπικές μονομαχίες, σε διεκδικήσεις, στον τρόπο που αγωνίστηκε, έστελνε διαρκώς μηνύματα πως όσο κι αν το παλεύει ο Ολυμπιακός, μάταιος κόπος.

Το 2-0 είναι σπουδαίας σημασίας αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός στην κορυφή, μετά τη διακοπή λόγω Πάσχα έρχεται μια αγωνιστική κομβική αλλά με ανάλογο βαθμό δυσκολίας αγώνες. Οι «πράσινοι» στην Τούμπα με τον ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ στο Φάληρο με τον Ολυμπιακό. Τελευταία αγωνιστική πρώτου γύρου, με τον δεύτερο να είναι ο πιο… στρωτός για το «τριφύλλι». Τρία ματς εντός, Βόλος και Ολυμπιακός εκτός.

Αν κάτι φέρνει πίστη στον Παναθηναϊκό, δεν είναι από μόνο του το αποτέλεσμα. Είναι το ίδιο το… μέταλλο που βγάζει αυτή η ομάδα. Λέμε διαρκώς για την ποιότητα που χρειάζεται το ρόστερ των «πράσινων» σε κάποιες θέσεις, λέμε για την εμπειρία που του λείπει. Παρ’ όλα αυτά, νοοτροπία και χαρακτήρα σαν του «τριφυλλιού» δύσκολα συναντάς. Ενώ είχε διαφορά, την έχασε από δικά του λάθη στην περίοδο που έκανε την αγωνιστική «κοιλιά» του.

Κι όμως, δε… λύγισε. Εκεί που φαινόταν πως ψυχολογικά θα τον πάρει από κάτω, πάτησε δυνατά, σηκώθηκε και επανήλθε στην κορυφή. Δύο φορές που προσπέρασε η ΑΕΚ στην κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος, αλλά και στην αρχή των πλέι οφ με την «χοντρή» γκέλα εντός έδρας κόντρα στον Βόλο.

Ο «τελειωμένος» Παναθηναϊκός, νίκησε εκτός έδρας τον Άρη που φάνηκε και στο εκτός με τον Ολυμπιακό αλλά και στη Νέα Φιλαδέλφεια, πως δεν είναι απλή υπόθεση. Νίκησε στο «καπάκι» και τον Ολυμπιακό, που είχε ψυχολογία στα ύψη μετά το 3-1 επί του ΠΑΟΚ.

Ίσως να μην είναι το πιο θεαματικό σύνολο, ίσως να μην έχει την περισσότερη ποιότητα. Είναι όμως η ομάδα που πρέπει να… φτύσεις αίμα για να τη νικήσεις, για να σκοράρεις απέναντί της. Παράλληλα είναι η ομάδα που όσο κι αν πιστεύεις πως τη… σκότωσες, θα την ξαναβρείς μπροστά σου να «παλεύει» με την ίδια λύσσα.

Έξι ματς απέμειναν. Ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός αποδεδειγμένα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν. Τώρα τίποτα… μεθυσμένοι, τίποτα Νταμπάνοβιτς, τίποτα αντίπαλοι που αλλού είναι πίτμπουλ κι αλλού κανίς, είναι διαφορετικό θέμα. Στην Ελλάδα είμαστε άλλωστε, παρασκηνιακά αν υπήρχαν πλέι οφ ο Παναθηναϊκός θα τερμάτιζε έκτος με την ίδια σύνθεση ομάδων.

Υπάρχει βέβαια και η αυτογνωσία. Οι «πράσινοι» ξέρουν πως για να νικήσουν, πρέπει να προσπαθήσουν, πρέπει να «ματώσουν» και δε θα τους χαριστεί τίποτα κι από κανέναν. Σε μια διαδικασία… αίμα κι άμμος ποδοσφαιρικά, η σκληραγώγηση αυτή ίσως να κάνει και τη διαφορά στο τέλος.