Παιχνίδια εξουσίας που προκαλούν απέχθεια

Ο Παναθηναϊκός εκ των πραγμάτων είναι εκτός αυτής της διαδικασίας. Εδώ και πολλά χρόνια η παρασκηνιακή του δύναμη και ενασχόληση, είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες. Για το «τριφύλλι» αποτελεί τίτλο τιμής το να προσπαθεί να κερδίσει πράγματα στο χορτάρι. Ακόμη κι αν έρχεται ο τεράστιος εκνευρισμός, για όσα στερείται αυτή η ομάδα. Στερήθηκε τα προηγούμενα χρόνια και μπορεί να στερηθεί και φέτος. Όπου είναι ξεκάθαρο πως οι υπόλοιποι έχουν άλλη ευχέρεια σε αυτό το πεδίο δράσης.

Έγινε λοιπόν η περιβόητη σύσκεψη για το ποδόσφαιρο, τη διαιτησία κτλ. Απ’ όσα έχετε διαβάσει, κάπου μετά τις ύβρεις, τα αντικείμενα που πετάχτηκαν, τις ειρωνείες, τις ατάκες «φωτιά», ίσως να είδατε και 1-2 προτάσεις για το θέμα. Κοινώς, ουδείς ασχολήθηκε. Επειδή το ζητούμενο δεν ήταν και δεν είναι το καλό του ποδοσφαίρου και το να ολοκληρωθούν με το καλό τα πλέι οφ.

Είναι παιχνίδια εξουσίας. Ισχυρών επιχειρηματιών του τόπου. Αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετήσει σε κάτι το άθλημα και τη διάθεση του φιλάθλου. Μιλάμε συνολικά για το ποδόσφαιρο, όχι για το τι κάνει ο καθένας στην ομάδα του. Στο τέλος της ημέρας, τί έμεινε; Μια σύσκεψη γεμάτη ένταση. Απ’ την οποία υπήρξε και εικόνα που διέρρευσε. Διαβάζεις, βλέπεις και ενοχλείσαι απ’ το επίπεδο των διαδικασιών. Σκεπτόμενος τι άλλο θα γίνει, μέχρι να επιβληθούν με τον τρόπο που έχουν στο μυαλό τους.

Ο φίλαθλος απεχθάνεται πλέον τις διαδικασίες αυτές. Δεκαετίες τις… τρώει στη μάπα. Η διαφορά είναι πως δεν υπήρχε τόσο μεγάλη κόντρα λόγω της διεκδίκησης. Έπαιζε μπάλα κάποιος μόνος του, οπότε ήταν χαλαρά τα πράγματα. Τώρα δεν είναι δύο οι διεκδικητές. Είναι τέσσερις. Σε σεζόν με δύο εισιτήρια για τα προκριματικά του Champions League, συν ένα για το Europa League. Τα παιχνίδια εξουσίας λοιπόν, φέρνουν και πολλά εκατομμύρια μέσω της Ευρώπης. Έστω ως προοπτική.

Δύο μέρες μετά, ακόμη αυτά σχολιάζουμε, αναλύουμε και περιμένουμε να δούμε τι αποτέλεσμα θα φέρουν. Βλέποντας ο καθένας αυτές τις διαδικασίες και τον τρόπο με τον οποίο προχώρησαν, απλά ούτε νοιάζεται αν θα ολοκληρωθούν ή όχι τα πλέι οφ. Το σασπένς που ο κόσμος γουστάρει και τον έκανε να γυρίσει στο γήπεδο, είναι ακριβώς εκεί: Στο γήπεδο, στον αγωνιστικό χώρο. Όχι στις παραγοντικές σουίτες.

Ήδη μολύνθηκε η σεζόν, καθώς σε κάθε ματς πλέον θα αναλύουμε τις χώρες προέλευσης των διαιτητών, αν είναι στο βορρά ή στο νότο των περιοχών τους, αν από εκεί προέρχεται κάποιος παλαίμαχος ή κάποιο πρώην στέλεχος ΠΑΕ, για να εντοπίσουμε πιθανή εύνοια κάποιου.

Εν μέσω όλων αυτών, αν έπρεπε να διαλέξουμε ομάδα με τις λιγότερες πιθανότητες κατάκτησης στόχου, θα λέγαμε τον Παναθηναϊκό. Οι διαδικασίες αυτές, του είναι ξένες. Οπότε σε παρασκηνιακό επίπεδο, ξεκάθαρα θα χάσει. Ποδοσφαιρικά το πράγμα αλλάζει. Όμως τα πάντα θα εξαρτηθούν απ’ το ποσοστό επηρεασμού του αθλήματος απ’ όλα αυτά τα γύρω γύρω.

Το καλό με τους «πράσινους» είναι πως έχουν μάθει να ζουν έτσι. Να αδικούνται, να γίνεται πανικός με τα παιχνίδια εξουσίας τα οποία αυτούς τους βρίσκουν να μην μπαίνουν στη μέση. Κυρίως από επιλογή. Ίσως η «μάχη» των άλλων, να δώσει το χώρο στο «τριφύλλι» να ενεργήσει όπως ξέρει, με μικρότερο επηρεασμό συνθηκών αγώνα. Είδαμε και με τον Νταμπάνοβιτς. Δεν αρκούσαν όσα έκανε για να «λυγίσει» ο Παναθηναϊκός. Χρειαζόταν… περισσότερα.

Ο Γιοβάνοβιτς κι οι παίκτες του, καλά κάνουν και διατηρούνται πολύ μακριά απ’ την τοξικότητα. Είναι πρώτοι. Έχει μεγάλο δρόμο μπροστά τους και συσχετισμούς που ίσως διαμορφώσουν και συνθήκες αναμετρήσεων διαφορετικές για την κάθε ομάδα. Χωρίς φυσικά να είναι ο Παναθηναϊκός στην πλευρά των… τυχερών όπως ξέρει ο καθένας.

Εσείς το ποδόσφαιρό σας. Δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς, δεν υπάρχει κάποια διαφορετική λύση. Ίσως κάπου, κάποτε, με κάποιο μαγικό τρόπο να λυθούν τα προβλήματα. Τα θαύματα επί των ημερών μας, δε δείχνουν να υπάρχουν. Οπότε ας παίξει ο Παναθηναϊκός όσο καλύτερα μπορεί και στο τέλος θα γίνει το ταμείο. Και για το ποιος κέρδισε και για το πώς κέρδισε.