Ή σταυρώνεις τα χέρια και κλαις, ή σηκώνεσαι και «παλεύεις»

Σε ένα μήνα ο Παναθηναϊκός απώλεσε μια σημαντική βαθμολογική διαφορά. Άλλη ομάδα στη θέση του, δύσκολα θα το είχε πάθει. Οι «πράσινοι» το έπαθαν, κυρίως επειδή πληρώνουν τα δικά τους λάθη πέραν της ατυχίας. Σημαντικότερο όλων των λαθών, η απίστευτα καθυστερημένη ενίσχυση, όχι στο βαθμό που θα έπρεπε. Αλλά ενίσχυση υπήρξε, όμως ήρθε υπερβολικά αργά.

Οι παίκτες που ήξερες πως θες το διάστημα αυτό που ήταν το δυσκολότερο μέσα στη σεζόν, άργησαν υπερβολικά και εκνευριστικά πολύ. Δυστυχώς οι συνέπειες γνωστές. Πήγε το «τριφύλλι» με μετρημένες λύσεις ειδικά μεσοεπιθετικά, οι οποίες ήταν και σε περίοδο ντεφορμαρίσματος. Τα αποτελέσματα δεν έρχονταν, η ψυχολογία έπεφτε, πνευματικά η ομάδα «χάθηκε» καθώς δεν είναι «ψημένη» στον Πρωταθλητισμό. Κι εκεί είναι ένα επιπλέον πρόβλημα, δεν αγόρασε ο Παναθηναϊκός την εμπειρία, τη γνώση της κατάστασης. Άρα είναι αναγκασμένος να βρει τη λύση κι εκεί.

Αγωνιστικά η έλλειψη λύσεων ήταν το βασικό πρόβλημα. Το σύστημα μια χαρά εξυπηρετεί τα θέλω των «πράσινων» όταν λειτουργούν σωστά οι μονάδες του. Έχει αποδειχθεί. Ούτε είναι απαραίτητο να διαφοροποιείται διαρκώς τακτικά το «τριφύλλι», λες κι έτσι θα αλλάξει τα δεδομένα του. Μάλλον θα τα μπερδέψει ακόμη περισσότερο και θα ζημιωθεί.

Η είσοδος των νεοφερμένων είναι αυτή τη στιγμή η βασική ελπίδα του Παναθηναϊκού. Μαντσίνι και Κλεϊνχέισλερ δηλαδή. Αν μπορέσουν να ανταποκριθούν και να δώσουν λύσεις, έχει καλώς. Διαφορετικά, το πρόβλημα είναι τεράστιο. Όμως ακόμη κι έτσι, κανένα Πρωτάθλημα ούτε κρίθηκε, ούτε χάθηκε.

Υπάρχει μια αίσθηση πως ο Παναθηναϊκός έχασε τα πάντα. Ο υπερενθουσιασμός του αήττητου, έδωσε τη θέση του στο υπερβολικό ξενέρωμα των τριών ηττών. Κυρίως βέβαια, είναι η απώλεια της διαφοράς. Ακόμη και το ψυχολογικό +1, έκανε τη δουλειά του. Απ’ τη στιγμή που απώλεσε το «τριφύλλι» κι αυτό, άρχισαν οι φοβικές αντιδράσεις που είχαν μάθει οι «πράσινοι» να έχουν.

Το πράγμα είναι απλό. Για τώρα δεν είναι ούτε ποδοσφαιρικό, ούτε τακτικό το ζήτημα. Είναι καθαρά πνευματικό. Ένα σύνολο που δεν έχει μάθει να κάνει Πρωταθλητισμό, χωρίς τις μονάδες που γνωρίζουν να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις, πώς θα ανταποκριθεί στα όσα έχουν γίνει; Φαινομενικά, είμαστε στο σημείο του… σταυρώνω τα χέρια και κλαίω τη μοίρα μου. Φαντάζει λογικό, απ’ τη στιγμή που είναι πρόσφατο.

Η σωστή αντίδραση, προφανώς και είναι το σηκώνομαι και «παλεύω». Μένουν έξι ματς μέχρι τα πλέι οφ. Ο Παναθηναϊκός Κύπελλο δεν έχει επειδή αποκλείστηκε. Στο διάστημα που ακολουθεί, το πρόγραμμά του δεν είναι σε καμία περίπτωση δυσκολότερο απ’ τους υπόλοιπους. Υπάρχουν αναμετρήσεις όλων με όλους. Υπάρχουν ματς που μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα. Να ξαναβρεθεί ο Παναθηναϊκός στο +, ή να αυξηθεί το - στο οποίο είναι τώρα.

Ψυχρά και ρεαλιστικά, το πρόγραμμα του Παναθηναϊκού γίνεται πιο στρωτό. Το πλέον κομβικό ματς, φαντάζει εκείνο της επόμενης αγωνιστικής στη Θεσσαλονίκη με τον Άρη. Αν εκεί κατορθώσει να επικρατήσει το «τριφύλλι», αλλάζει ξανά τα δεδομένα του. Μιλώντας πάντα με προαπαιτούμενο να πάρει τις τρεις αναμετρήσεις εντός έδρας (Λαμία, Βόλο, Παναιτωλικό).

Ακόμη κι έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, ο Παναθηναϊκός παραμένει μια καλή ομάδα. Η είσοδος των δύο παικτών που ήρθαν μεσοεπιθετικά, θα δώσει πράγματα. Τα οποία δεν είχε για καιρό το «τριφύλλι». Πολλά ή λίγα, θα φανεί στο χορτάρι. Το παν είναι να επανέλθει το πνευματικό κομμάτι που ξεκάθαρα απώλεσε ο Παναθηναϊκός.

Το χαρακτηρίζουμε τύχη ή ατυχία, αλλά δεν είναι έτσι. Οι νίκες στο τέλος, οι ανατροπές, η αντίδραση που βγάζεις στο χορτάρι, είναι στοιχείο χαρακτήρα. Όχι τύχη. Όπως δεν είναι ατυχία να χάνεις εσύ διαρκώς τις ευκαιρίες σου και να δείχνεις πως περιμένεις να δεχτείς γκολ, το οποίο τελικά δέχεσαι.

Δεν έχει να κάνει με κανέναν αντίπαλο. Με καμία έδρα. Με κανένα ατομικό λάθος. Έχει να κάνει με την απόφαση των ίδιων των παικτών, του ίδιου του συνόλου. Αν αφέθηκαν στη μιζέρια του χάσαμε τη διαφορά, τότε ο Παναθηναϊκός θα τερματίσει τέταρτος. Αν επανέλθουν στη διάθεση για «μάχη», ανεξάρτητα απ’ τις συνθήκες, τότε οι «πράσινοι» παραμένουν με πάρα πολλές πιθανότητες για κατάκτηση του τίτλου.

Τα υπόλοιπα είναι απλά… αμπελοφιλοσοφίες. Βάζεις το γκολ, είσαι ομαδάρα και παικταράς, χάνεις το γκολ για λίγο, είσαι «κρέας», άμπαλος, χωρίς ψυχή. Απλά δε γίνεται ο παικταράς σε μια βδομάδα να γίνεται… λίγος, ούτε το αντίστροφο. Απλά για να ικανοποιηθεί το εφήμερο της κρίσης, ακολουθώντας τη ροή των αποτελεσμάτων.

Κόντρα στη Λαμία, ο Παναθηναϊκός έχει χρέος να ξεσπάσει. Δεν του φταίει η συγκεκριμένη αντίπαλος προφανώς, όμως ήρθε σε σημείο που προσφέρεται από κάθε άποψη.