Τα 20 λεπτά της μεγάλης αλήθειας

Αυτό που συνέβη το βράδυ της Πέμπτης στο κλειστό του ΟΑΚΑ αγγίζει τα όρια του ανεξήγητου. Τόση μεγάλη διαφορά απόδοσης από μία ομάδα σε αγώνα μπάσκετ -στην Ελλάδα τουλάχιστον- προσωπικά δεν θυμάμαι. Ο Παναθηναϊκός έκανε ένα εξωφρενικά τραγικό πρώτο ημίχρονο, με άθλιο μπάσκετ και δίκαια βρέθηκε να χάνει με 15 πόντους (27-42).

Αυτό που έγινε στο δεύτερο μέρος δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσει κάποιος, ούτε μετά από 24 ώρες. Μια ομάδα που τα έκανε ΟΛΑ σωστά. Ξεκινώντας από την άμυνα, με τρομερή ενέργεια και πίεση πάνω στην μπάλα σχεδόν σε όλο το γήπεδο, καταστρέφοντας το παιχνίδι της Ζαλγκίρις. Και δίνοντας συνέχεια στην επίθεση με άψογη κυκλοφορία της μπάλας και επιθέσεις με καλές προϋποθέσεις που βρήκαν στόχο.

Εξαίρεση, βέβαια, αποτέλεσε ο Πάρις Λι στο επιθετικό κομμάτι. Ο άνθρωπος που άλλαξε τα δεδομένα, ένιωθε πως είναι η βραδιά του και εκτελούσε με κάθε τρόπο. Ορθόδοξο ή μη. Αλλά κι αυτό χρειάζεται στο μπάσκετ, σε παιχνίδια που γράφεται ιστορία από στατιστικής άποψης.

Αν κάποιος επιχειρήσει να εξηγήσει του λόγους αυτής της μεταμόρφωσης θα κάνει λάθος. Γιατί μια απλή εξήγηση δεν μπορεί να δοθεί. Σίγουρα κομβικό ρόλο έπαιξε η παρουσία του Βασίλη Παρθενόπουλου στα αποδυτήρια και όσα ειπώθηκαν εκεί στην ανάπαυλα. Αλλά δεν μπορεί από μόνη της να εξηγήσει τη δραματική αλλαγή νοοτροπίας. Γιατί στη νοοτροπία εντοπίζεται ΟΛΟ το φετινό πρόβλημα του Παναθηναϊκού.

Και η πραγματικότητα είναι πως ολόκληρο το παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις ήταν χαρακτηριστικό δείγμα της ομάδας που έχτισαν το καλοκαίρι Πεδουλάκης και Ράντονιτς. Μια ομάδα που -όπως έδειξε στο δεύτερο ημίχρονο- έχει το υλικό και τις δυνατότητες να παίξει πολύ καλό μπάσκετ. Δεν μπορεί φυσικά να το κάνει κάθε εβδομάδα σε αυτό το απόλυτο επίπεδο, αλλά έχει δείξει σε μεμονωμένα ματς στο παρελθόν πως μπορεί να παίξει καλά.

Το σύνηθες, ωστόσο, είναι να βλέπουμε την ομάδα του πρώτου ημιχρόνου. Έναν Παναθηναϊκό που μπαίνει ανεξήγητα και αδικαιολόγητα χαλαρός, μοιάζοντας να μην έχει πλάνο και να μη μοχθεί στην άμυνα όσο θα μπορούσε. Με αποτέλεσμα να κυνηγάει το σκορ και ή να μην προλαβαίνει ή να μην μπαίνει καν στη διεκδίκηση της νίκης.

Αυτή η εικόνα είναι φυσικά και ευθύνη του Ράντονιτς. Γιατί όσα προβλήματα κι αν έχει ο σχεδιασμός, είναι ξεκάθαρο πλέον πως αυτή η ομάδα μπορεί να παίξει πολύ καλύτερο μπάσκετ. Το ζητούμενο πλέον είναι να διαπιστώσουμε αν ο Μαυροβούνιος είναι ικανός -έστω κι αργά- να εμπνεύσει τους παίκτες του και να τους εμφανίσει με μεγαλύτερη συχνότητα στο επίπεδο του δευτέρου ημιχρόνου με τη Ζαλγκίρις.

Για να είμαστε, βέβαια, δίκαιοι, ο Ράντονιτς έπαιξε κι αυτός τον ρόλο του στη χθεσινή ανατροπή. Με τα χαμηλά σχήματα που επέλεξε και την πίεση στους χειριστές της Ζαλγκίρις, έδωσε το έναυσμα για την αντεπίθεση. Προτίμησε να αφήσει τον Ουίλιαμς στον πάγκο κι έριξε στο παρκέ τους Λι, Μπέικον, Πονίτκα, Καλαϊτζάκη και Γκουντάιτις ενώ στη συνέχεια προτίμησε το δίδυμο Ουόλτερς-Λι στα γκαρντ, με τον Πονίτκα στο «3», τον Μπέικον στο «4» και τον Γκουντάιτις στο «5».