Αδικήθηκε, δεν ήταν χειρότερος, δεν τον «σκότωσαν»

Πολύ άχαρος τρόπος για να χάνεις, ειδικά ένα ντέρμπι. Όχι απλό ματς, απ’ αυτά που κάνουν τη διαφορά σε ένα Πρωτάθλημα. Τί είχε σημασία; Να το πάρει ο Παναθηναϊκός για να κάνει ουσιαστικά αποφασιστικό βήμα όσο νωρίς κι αν είναι. Τώρα μειώθηκε μεν η διαφορά, αλλά κανείς δεν «σκότωσε» τους «πράσινους». Ειδικά απ’ την αγωνιστική εικόνα που είδαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Είχε δημιουργηθεί ένα «τρελό» κλίμα αναφορικά με τις… σκάλες ανωτερότητας της ΑΕΚ. Αναφορικά με το πόσο «καίγεται» ο Παναθηναϊκός κι όχι η Ένωση. Γενικά σα να δούλευαν σκληρά πολλές «μηχανές» για να μην είναι σωστά πνευματικά το «τριφύλλι» και κυρίως για να μην έχει άγχος η ΑΕΚ. Δεν συνέβη τίποτα απ’ αυτά βέβαια.

Τα δεδομένα που ξέραμε, είναι η κακή περίοδος του Παναθηναϊκού αγωνιστικά και φυσικά η «βλακεία» του που ακόμη δεν έκανε τις δύο μεταγραφές που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη. Δύο δημιουργικούς παικταράδες, έναν ακραίο κι έναν επιτελικό. Οι οποίοι δε θα δίνουν λύσεις, αλλά θα αλλάζουν τις ισορροπίες είτε παίζοντας βασικοί είτε θα έρχονται απ’ τον πάγκο.

Ακόμη κι έτσι, οι «πράσινοι» είχαν τον έλεγχο του αγώνα. Δεν τους «έπνιξε» η ΑΕΚ όπως συνηθίζει με όλους τους άλλους αντιπάλους της, μικρούς και μεγάλους. Ούτε παρασύρθηκαν απ’ την έδρα για να «μπουν στο τέρμα» δεχόμενοι κατά κύματα τις επιθέσεις των γηπεδούχων. Ίσα-ίσα ο Παναθηναϊκός ατύχησε να ηττηθεί, λόγω μιας άδικης απόφασης.

Μια κροτίδα που δημιούργησε πρόβλημα στον Μπρινιόλι, ένα ματς που διακόπηκε ενώ η μπάλα ήταν υπό διεκδίκηση, άρα δεν έπρεπε να δοθεί στην ΑΕΚ. Μάλιστα δεν έπρεπε να δοθεί στο σημείο που δόθηκε. Μετά «κοιμήθηκε» ο Παναθηναϊκός. Σε μια φάση που δεν μπορείς να μοιράσεις τόσο εύκολα ευθύνες, γιατί δεν είναι ποδοσφαιρική. Έσκασε μια κροτίδα, έγινε αυτό που έγινε. Δεν ήταν κάποιο φάουλ που κέρδισε η ΑΕΚ, ή κάποιο κόρνερ, κάτι ποδοσφαιρικό τέλος πάντων.

Άδικος ο τρόπος που μπήκε το γκολ, αλλά δε χρειάζεται να σταθεί εκεί το «τριφύλλι». Ας σταθεί στο γεγονός πως αγωνιστικά αν εξαιρέσει αυτή τη μία φάση που έκρινε το νικητή, απέδειξε πως είναι η πιο σταθερή και συνεπής ομάδα της χώρας. Αρκεί να το καταλάβει ξανά, γιατί στα τελευταία ματς έδειξε να το ξεχνά. Κακά τα ψέματα, η ήττα απ’ την ΑΕΚ δεν είναι αυτή που έφερε τη μείωση της διαφοράς. Οι γκέλες με τον Ιωνικό και τον ΟΦΗ είναι. Εκεί αν είχε προσέξει το «τριφύλλι», θα μιλάγαμε διαφορετικά τώρα.

Ο Μπερνάρ ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του Γιοβάνοβιτς, αλλά έδειχνε και πάλι απελπιστικά μόνος απ’ τη μέση και μπροστά. Ο Σπόραρ είναι σε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, ο Παλάσιος δεν είναι καλά τον τελευταίο καιρό, ο Βέρμπιτς βρέθηκε σε κακό βράδυ. Έναν ακόμη συμπαραστάτη αν είχε ο Βραζιλιάνος, θα ήταν εντελώς διαφορετικά όλα.

Εκεί λοιπόν είναι η ουσία. Στις μεταγραφές. Να δοθεί πλάι στον Μπερνάρ και στους υπόλοιπους φυσικά, η δυνατότητα να έχουν νέους συμπαίκτες με ικανότητα, ποιότητα να αλλάξουν τη ροή αγώνων. Παίζοντας απ’ την αρχή ή ερχόμενοι απ’ τον πάγκο. Πλέον κάθε μέρα που περνά και οι κινήσεις δεν γίνονται, είναι πρόβλημα. Γιατί από τώρα ξεκινούν τα δύσκολα, με εβδομάδες καθοριστικών και διπλών αγώνων.

Πρόγραμμα υπερβολικά δύσκολο. Αν ο Παναθηναϊκός το «βγάλει» όντας στην κορυφή, ουσιαστικά θα έχει κάνει το πιο αποφασιστικό βήμα για τον τίτλο. Όσο μένει χωρίς ενίσχυση, είναι σα να ρισκάρει κάτι που με τόσο κόπο και τόσο δίκαια έχει πετύχει μέχρι τώρα.