Ας καταλάβουν όλοι πού βρίσκονται και... γρήγορα

Ο Παναθηναϊκός μέσα σε οκτώ αγωνιστικές στη Euroleague έχει γνωρίσει δύο από τις πιο βαριές ήττες στην ιστορία του στη διοργάνωση. Το συγκεκριμένο γεγονός λέει πολλά από μόνο του για την έως τώρα φετινή εικόνα της ομάδας συνολικά. Μια εικόνα που δεν συνάδη σε καμία περίπτωση με την επένδυση που έχει γίνει. Και όσο κι αν έχουμε επιμείνει -ξανά και ξανά- πως κάθε νέα ομάδα χρειάζεται χρόνο, το κακό είναι πως πλησιάζει ο Δεκέμβρης και η βελτίωση που θα έπρεπε να δείχνει σταδιακά και σταθερά ακόμα αγνοείται.

Στην Κωνσταντινούπολη το τριφύλλι είχε αντικειμενικά δύσκολη αποστολή. Η Φενέρ έχει ξεκινήσει εντυπωσιακά τη σεζόν και είναι με διαφορά η καλύτερη ομάδα μέχρι τώρα. Βρίσκεται δίκαια στην πρώτη θέση της βαθμολογίας με εξαιρετική άμυνα και μια δεκάδα (τουλάχιστον) παικτών, που μπορεί ο καθένας -στο καλό του βράδυ- να «ντυθεί» πρωταγωνιστής και να κάνει τη διαφορά. Ή όπως έγινε και κόντρα στον Παναθηναϊκό, να πάρει... λίγα ή περισσότερα από σχεδόν όλους και να φτάσει σε έναν θρίαμβο.

Η ανωτερότητα της τουρκικής ομάδας, όμως, δεν δικαιολογεί την εικόνα που παρουσίασε το σύνολο του Ντέγιαν Ράντονιτς. Και κυρίως δεν δικαιολογεί τη νοοτροπία που είχαν οι «πράσινοι» στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα και ειδικά στο κλείσιμό του. Είναι ανεπίτρεπτο όταν αγωνίζεσαι στον Παναθηναϊκό των έξι ευρωπαϊκών τίτλων και των αμέτρητων δεκάδων αστεριών που έχουν ιδρώσει αυτή τη φανέλα για να κατακτήσουν νίκες και τρόπαια, να περιφέρεσαι στο παρκέ σχεδόν άσκοπα. Βαριεστημένα, με εμφανή την απογοήτευση στο πρόσωπο και τις κινήσεις σου.

Είναι ανεπίτρεπτο να παραδίδεις τα όπλα και να γίνεσαι έρμαιο ενός αντιπάλου, που ξεκάθαρα στόχευσε στο τέλος στο όσο το δυνατόν μεγαλύτερο άνοιγμα της διαφοράς παρότι ο αγώνας είχε κριθεί. Το γιατί το ξέρουν οι ίδιοι οι άνθρωποι της Φενέρ, αλλά το πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι η δική τους συμπεριφορά στο παρκέ. Το γεγονός ότι δεν έβγαλαν τον παραμικρό εγωισμό και απλά δέχθηκαν τη συντριβή σαν να μη συμβαίνει και τίποτα. Όπως είχε γίνει και κόντρα στην Άλμπα στο Βερολίνο. Εκείνη η ήττα είχε οδηγήσει σε περαιτέρω ενίσχυση του ρόστερ με τη μεταγραφική βόμβα του Ντουέιν Μπέικον. Τώρα τι πρέπει να γίνει για να ξυπνήσουν; ΟΛΟΙ!

Το ρόστερ δεν είναι για να παρουσιάζει αυτή την εικόνα που είχε στην Πόλη. Εμφανίσεις όπως αυτή στο ματς με την Μπασκόνια είναι αυτές που πρέπει να κυνηγά ο Παναθηναϊκός. Αλλά ο Ντέγιαν Ράντονιτς δείχνει να μην έχει καταφέρει μέχρι τώρα να περάσει τα θέλω του στην ομάδα και αυτή να τα βγάλει στο παρκέ. Η αμυντική λειτουργία από εκεί που στο ξεκίνημα της σεζόν προοριζόταν να είναι το όπλο του τριφυλλιού τη φετινή χρονιά, εξελίσσεται στη μεγάλη του αδυναμία.

Την ίδια στιγμή στην επίθεση ο Παναθηναϊκός μοιάζει πολλές φορές να στηρίζεται στο ατομικό ταλέντο και ενέργεια, παρά στο πλάνο του Μαυροβούνιου, ενώ υπάρχουν πολλές φορές μέσα στο παιχνίδι που οι πράσινοι παρουσιάζουν αδυναμία στο διάβασμα των φάσεων και των πλεονεκτημάτων που έχουν σε κάθε κατάσταση. Ακόμα κι αν όπως κάποιοι ισχυρίζονται ο Ράντονιτς δεν έχει στα χέρια του τα «εργαλεία» που θα υπηρετήσουν στο 100% αυτό που θέλει (πάλι θα έχει ευθύνη και ο ίδιος αν ισχύει), τότε είναι δουλειά του ως προπονητής να προσαρμοστεί και να βγάλει το καλύτερο από αυτό το αξιόλογο ρόστερ.

Μετά τον αγώνα με τη Φενέρ, ο τεχνικός των πράσινων το... ξενύχτησε στο ξενοδοχείο επιχειρώντας να βρει τις λύσεις. Για περίπου ένα δίωρο μετά την επιστροφή από την Ulker Arena τα έλεγε με τους συνεργάτες του για όσα έγιναν και για όσα θα πρέπει να γίνουν από εδώ και πέρα. Ένα από αυτά που θα πρέπει να κάνει πλέον κατά την άποψη μου είναι να τραβήξει λίγο και τα χαλινάρια στους παίκτες. Πρέπει και αυτοί με τη σειρά τους να καταλάβουν για ποια ομάδα αγωνίζονται, αλλά και να... νιώσουν τον προπονητή τους. Και φυσικά να νιώσουν και τον κόσμο που δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να βλέπει τέτοιες εμφανίσεις.

Ο Γιώργος Παπαγιάννης βγήκε μπροστά μετά την βαριά ήττα. Ανέλαβε τις ευθύνες του ως αρχηγός. Μίλησε στην κάμερα και στον κόσμο. Και αυτό το σέβονται όλοι. Όπως και ότι προσπαθεί σκληρά. Άσχετα αν του βγήκε το παιχνίδι στην Κωνσταντινούπολη, κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για απάθεια. Κάθε άλλο... Το ίδιο όμως πρέπει να κάνουν όλοι. Ειδικά οι Έλληνες που γνωρίζουν την πραγματικότητα στη χώρα μας. Και οι πιο πιτσιρικάδες. Πρέπει να αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία ότι αξίζουν να φοράνε αυτή τη φανέλα. Και να είναι έτοιμοι όποτε τους ζητηθεί να παίξουν. Και να παίξουν με το μαχαίρι στα δόντια. Ακόμα κι αν είναι ξαφνικά στο δεύτερο ημίχρονο όπως έγινε χθες με τον Μαντζούκα. Για τον νεαρό φόργουορντ έχω γράψει πολλές φορές την τεράστια εκτίμηση που του έχω και πως θεωρώ ότι πρέπει να παίρνει όλο και περισσότερο χρόνο. Αλλά οφείλει και ο ίδιος να είναι έτοιμος να προσφέρει τα πάντα έστω και για ένα λεπτό. Να είναι σε ετοιμότητα σε κάθε κατοχή.

Γενικότερα βέβαια οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο στην Τουρκία δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες του αγώνα. Κι αυτό εν τέλει έκανε τη διαφορά στη δεύτερη περίοδο που έκρινε το ματς. Λι, Πονίτκα, Γκριγκόνις και Γκουντάιτις δεν πρόσφεραν τίποτα σε άμυνα και επίθεση. Με το second unit σε αυτή την κατάσταση δεν μπορείς να παρουσιαστείς ανταγωνιστικός κόντρα στη Φενέρ. Πιθανότατα και σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα της Euroleague.

Το ζητούμενο πλέον είναι οι νίκες, αλλά και η βελτίωση. Ο Παναθηναϊκός είχε χρόνο για προπονήσεις τις προηγούμενες 2 εβδομάδες, αλλά δεν τα κατάφερε όπως θα ήθελε. Πάει αύριο στην Καρδίτσα και ακολουθούν δύο ματς στο ΟΑΚΑ για την Ευρωλίγκα με Κίντερ και Βιλερμπάν. Οτιδήποτε διαφορετικό από το 3 στα 3 δεν πρέπει καν να το συζητάμε...