Η ζωή στην Πόλη στη σκιά της βομβιστικής επίθεσης

Την περασμένη Κυριακή (13/11) η έκρηξη μιας βόμβας στον πιο κεντρικό δρόμο της πλατείας Ταξίμ, στην Κωνσταντινούπολη προκάλεσε τον θάνατο 6 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και 2 παιδιά. Ταυτόχρονα επανέφερε τον φόβο και ξύπνησε μνήμες από τις επιθέσεις της διετίας 2015-17, που άφησαν δεκάδες νεκρούς πίσω τους.

Μέσα σε αυτή τη συγκυρία ο Παναθηναϊκός κλήθηκε να ταξιδέψει στην Πόλη, καθώς το βράδυ της Παρασκευής (18/11, 19:45) αντιμετωπίζει τη Φενέρμπαχτσε για την Euroleague. Βέβαια, η αποστολή των «πράσινων» ούτως ή άλλως θα ήταν απομονωμένη, μιας και λόγω του σημείου που βρίσκεται το γήπεδο της τουρκικής ομάδας και της αφόρητης κίνησης στους δρόμους, διαμένει στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Οπότε οι μόνες επαφές παικτών και σταφ με την Τουρκία ήταν στο αεροδρόμιο, στο ξενοδοχείο και στο γήπεδο.  

Παρένθεση: Ακολουθώντας για πρώτη φορά αποστολή ελληνικής ομάδας στην Τουρκία μου έκανε τρομερή εντύπωση ο τρόπος που υποδέχθηκαν τους «πράσινους» στο αεροδρόμιο, στο ξενοδοχείο και φυσικά στο γήπεδο. Οι άνθρωποι «σκίστηκαν» για να τους εξυπηρετήσουν και να μην ταλαιπωρηθούν. Ωστόσο, παίκτες και μέλη της ομάδας που το έχουν ζήσει ξανά αυτό στο παρελθόν είτε με τον Παναθηναϊκό, είτε με την Εθνική, έλεγαν πως πάντα έτσι συμβαίνει. Το διαπίστωσα κι εγώ αργότερα στη σύντομη βόλτα μου από την πλατεία Ταξίμ και τις κουβέντες με τους οδηγούς ταξί. Κλείνει η παρένθεση.

Λίγες μέρες, λοιπόν, μετά τη βομβιστική επίθεση μια βόλτα από το σημείο που συνέβη η τραγωδία δεν είναι ποτέ εύκολη υπόθεση. Σίγουρα, βλέποντας χιλιάδες κόσμο να περνάει αμέριμνος πάνω-κάτω τον δρόμο, να ψωνίζει, να τρώει, να πίνει, βλέποντας την παρουσία της αστυνομίας να είναι πιο διακριτική από την αντίστοιχη στα... Εξάρχεια, νιώθεις πως για όλους στην Πόλη η ζωή συνεχίζεται. Ίσως να είναι κι έτσι... Όμως, όταν φτάνεις εκεί και βλέπεις τον χώρο με τα λουλούδια, γνωρίζοντας πως λίγες μέρες νωρίτερα στο σημείο που βρίσκεσαι χάθηκε τόσο άδικα κόσμος και μικρά παιδιά, λυγίζεις. Δεν μπορείς να το ελέγξεις. Ταυτόχρονα, είναι ανθρώπινο να σκεφτείς «κι αν ξαναγίνει; Αν γίνει τώρα;». Έστω για λίγο περνάει από το μυαλό σου. Γίνεται όμως να ζήσεις έτσι; Μέσα στον τρόμο; Κι αν ναι, τι νόημα θα έχει; Οπότε γρήγορα συνέρχεσαι και συνεχίζεις... Όπως ήδη κάνει ολόκληρη η Κωνσταντινούπολη.

Υγ. Φυσικά, σε ένα ακόμα ταξίδι του Παναθηναϊκού δεν έλειπαν και οι παροτρύνσεις προς την ομάδα και τους παίκτες. Στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» οι «πράσινοι» έγιναν ανάρπαστοι μέχρι να επιβιβαστούν με προτροπές για... νίκη επί της Φενέρ. Από άνδρες και γυναίκες. Ωστόσο, κάτι ανάλογο έγινε και στην Κωνσταντινούπολη, όταν ένας Τούρκος πλησίασε ανθρώπους της ομάδας και τους είπε. «Εγώ είμαι μαζί σας! Θέλω να τους νικήσετε. Είμαι Γαλατάσαραϊ». Επιβεβαιώνοντας με τον τρόπο του μια ατάκα ενός οδηγού ταξί όταν του είπα πως είμαι Έλληνας: «Εμείς από την Κωνσταντινούπολη μοιάζουμε πολύ με εσάς, είμαστε σαν αδέρφια».