Αήττητος, 12-1-0, καλύτερη άμυνα, καλύτερη επίθεση, η καλύτερη ομάδα…

Η νίκη με τον Ατρόμητο θα ήταν κρίμα κι άδικο να μην έρθει. Μία ομάδα υπήρχε στο γήπεδο, ο αντίπαλος είχε μία φάση σε όλο το ματς, οι τελικές στο πρώτο μέρος όπου για τη μεγαλύτερη διάρκειά του υπήρχε αριθμητική ισορροπία, ήταν συντριπτικά υπέρ του Παναθηναϊκού. Είτε το γκολ ήρθε στο 80’, είτε έμπαινε στο πρώτο λεπτό, μικρή σημασία έχει.

Τρεις βαθμοί ήρθαν δικαιότατα στον Παναθηναϊκό. Ολοκληρώνοντας έναν πρώτο γύρο καλύτερο απ’ όσο μπορούσαν να τον φανταστούν οι υποστηρικτές του «τριφυλλιού». Μοναδικό… ψεγάδι η ισοπαλία στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Σα να μην έγινε ποτέ στην οικονομία του Πρωταθλήματος όμως, λόγω της βαθμολογικής διαφοράς που αντί να μειωθεί τότε, αυξήθηκε κιόλας με την ισοπαλία στο ματς της ομάδας του Πειραιά με την ΑΕΚ.

Θα πει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του, αναφορικά με το πώς έπαιξε η ομάδα του. Επειδή έκανε δύο καλά ντέρμπι, επειδή έκανε τρία καλά ματς σύνολο, επειδή, επειδή, επειδή. Η αλήθεια είναι μία: Παναθηναϊκός 12 νίκες 1 ισοπαλία 0 ήττες. Παναθηναϊκός στο +8 από ΑΕΚ, +12 από Ολυμπιακό, +12 από ΠΑΟΚ, +16 από Άρη. Μετά από 13 ματς, δηλαδή σύνολο 39 βαθμών που διεκδικήθηκαν.

Παναθηναϊκός καλύτερη επίθεση στο Πρωτάθλημα. Παναθηναϊκός καλύτερη άμυνα στο Πρωτάθλημα. Το μόνο που δεν έγινε, είναι να έρθει κι η Μάντσεστερ Σίτι για φιλικό, να προσπαθήσει να τη νικήσει για να πείσει τους άπιστους της χώρας μας πως όντως είναι η καλύτερη ομάδα.

Η σταθερότητα, η συνέπεια και ο χαρακτήρας που δείχνει ο Παναθηναϊκός, είναι ζηλευτά πραγματικά. Ειδικά σε μια πορεία σεζόν που θα μπορούσε κάλλιστα να τον «λυγίσει». Πριν καν αρχίσει το Πρωτάθλημα, ο κορυφαίος αμυντικός ρωγμώδες κάταγμα στον σπόνδυλο. Χιαστό ο Αϊτόρ ενώ ήταν ο κορυφαίος του Πρωταθλήματος. Μόλις ανεβαίνει ο Παλάσιος, θλάση βαριάς μορφής. Πολλά ματς δεν είχε τον Κώτσιρα που δεν συγκρίνεται στη συμμετοχή στο δημιουργικό σκέλος του παιχνιδιού με τον Σάντσες.

Κι άλλα πολλά που δε θα τα αναφέρουμε, γιατί λίγο πολύ είναι γνωστά. Αυτές τις αναποδιές δε θα τις άντεχε καμία ομάδα. Οπότε είναι άστοχο, άτοπο και άδικο πέρα για πέρα, να συζητάμε επικριτικά για μια εικόνα όχι τόσο καλή στα τρία τελευταία ματς. Τη στιγμή που στο σύνολο του πρώτου γύρου, αν μπορεί να πει κάποιος πως υπήρξε ένα παιχνίδι στο οποίο ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ανώτερος ποδοσφαιρικά, θα αναφέρει μόνο το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Αυτό δηλαδή που δε νίκησε.

Η ομάδα οδηγείται με απόλυτη ηρεμία και άνεση στη διακοπή. Προφανώς και τίποτα δεν έχει τελειώσει, ούτε θα υπάρξει έπαρση. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δε θα το επέτρεπε αυτό. Τα δύσκολα είναι μπροστά. Αλλά εδώ μπαίνει ένας σημαντικός αστερίσκος: Τα τελευταία παιχνίδια με Παναιτωλικό και Ατρόμητο, ο Παναθηναϊκός τα νίκησε με το πείσμα του. Με την ψυχολογία και τη νοοτροπία του. Έχει γίνει και πνευματικά ομάδα Πρωταθλητισμού. Όχι διεκδίκησης, κατάκτησης.

Η στόχευση είναι ξεκάθαρη. Την περασμένη σεζόν σε ανάλογες αναμετρήσεις και με καλύτερες εμφανίσεις ο Παναθηναϊκός πιθανότατα θα έχανε κιόλας. Επειδή «έχτιζε» και τον ψυχισμό και τη νοοτροπία του. Στην οικονομία της Super League, αυτές οι καταστάσεις κάνουν τη διαφορά.

Τώρα ηρεμία, δουλειά που χρειάζεται. Γιατί σαφώς δεν είναι όλα τέλεια. Η ομάδα έχει ανάγκη από ποιοτική ενίσχυση με παίκτες «ψημένους», ηγέτες και ικανούς. Εξτρέμ, χαφ και όχι μόνο ίσως. Κινήσεις που πρέπει να γίνουν και σύντομα, αν είναι δυνατόν αρχές Γενάρη. Μην ξεχνάμε πως στα μέσα του συγκεκριμένου μήνα θα έρθει το ΑΕΚ-Παναθηναϊκός που έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα είναι ικανό να δώσει τεράστιο πλεονέκτημα από πολύ νωρίς.

Παράλληλα να ενσωματωθούν καλύτερα οι παίκτες που προφανώς πρέπει να αναθεωρήσουν τους ρόλους τους. Γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα ειδικά μετά τον τραυματισμό του Αϊτόρ. Ο Βέρμπιτς για παράδειγμα, ή ο Μπερνάρ που πλέον θα χρησιμοποιηθεί ίσως και περισσότερο αριστερά. Αλλά αυτά είναι ζητήματα προπονητή.

Μεγάλο πράγμα η ηρεμία. Οι πάντες περιμένουν γκέλες του Παναθηναϊκού πλέον. Όπως λέγαμε για το «τριφύλλι» πως έχει ξεχάσει πως είναι ο Πρωταθλητισμός, τώρα κι οι υπόλοιποι πρέπει να θυμηθούν πως είναι το άγχος του να κυνηγάς. Να περιμένει στραβοπάτημα και να μην έρχεται, τη στιγμή που κι εσύ πρέπει να νικάς συνέχεια απλά και μόνο για να ελπίζεις πως θα μειώσεις μια απόσταση μεγάλη.