Ο δρόμος του Παναθηναϊκού και το κλάμα της πολιτικής

Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ανώτερος στο ντέρμπι.

Αυτό το είδαν όλοι. Πήρε επίσης το ένα από τα δύο πέναλτι που έγιναν εις βάρος του. Ο Κέλετ δεν είδε το πέναλτι του Παπασταθόπουλου στον Σπόραρ, αλλά δεν το… είδε και ο συμπατριώτης του Σούνμπεργκ στο VAR. Πονάει ένα πέναλτι στο 97’; Ένα πέναλτι με το οποίο χάνεις τη νίκη, σε ματς που παίζεις ένα από τα τελευταία σου χαρτιά για τον τίτλο κι ενώ είσαι καλύτερος; Ασφαλώς και πονάει. Για να μην είμαστε άδικοι, το ίδιο θα ίσχυε κι αν το έπαιρνε ο Ολυμπιακός στο 97’ το πέναλτι.

Αλλά απ’ αυτό μέχρι να γίνεται λόγος για σφαγή υπάρχει τεράστια απόσταση. Δεν υπάρχει λόγος να γυρίζουμε σε μία συζήτηση «ναι, αλλά εσείς τότε, ναι, αλλά εκείνο τότε» και να φτάνουμε στη δεκαετία του ’50 και του ’60. Είναι κουραστικό. Το έχει βαρεθεί ο κόσμος. Η πλειονότητα, γιατί υπάρχουν και οι ακραίοι φανατικοί, που δεν γίνεται να τους αλλάξεις μυαλά. Και δεν χρειάζεται να αλλάξει ο καθένας το μυαλό του άλλου. Γι’ αυτό είναι σημαντική η αυτοκριτική.  

Όπως ανέφερα, δεν είναι ωραίο να συζητάς το παρελθόν. Θα σταθώ, όμως, σε δύο ματς. Περισσότερο για να κατανοήσουμε τι σημαίνει σφαγή. «Από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό», όπως ειπώθηκε. Το ένα είναι το περίφημο ματς με τον Ευθυμιάδη. Εποχή Κόκκαλη. Πέναλτι στο φινάλε εις βάρος του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο. Σε χρονιά που το «τριφύλλι» έδινε μάχη για τον τίτλο. Ήταν πέναλτι; Ήταν. Θυμάται κανείς τη διαιτησία στη διάρκεια του ματς. Πιο πονηρή δεν γινόταν. Σ’ έβγαζε από τα ρούχα σου με τα μη «τηλεοπτικά» σφυρίγματα. Θα πει κάποιος «μα για 3-4-5- φάουλ κάνετε έτσι;». Αν θυμάμαι, πρόσφατα ο Ολυμπιακός που έχασε στη Ναντ, για ένα φάουλ φώναζε… Στη Φράιμπουργκ για τα φάουλ φώναζαν οι Πειραιώτες.

Το άλλο είναι ένα παιχνίδι στο Φάληρο. Όχι του Κατσουράνη. Τα έχουμε πει όλα γι’ αυτό. Εποχή Μαρινάκη. Ο Παναθηναϊκός έχασε 1-0 με γκολ του Αυλωνίτη. Με κεφαλιά σε φάουλ του Ντομίνγκες. Στις καθυστερήσεις δόθηκε φάουλ για «χέρι» του Πέτριτς. Την ώρα που η μπάλα είχε στρωθεί στον Ατζαγκούν. Μπορεί ο Νιγηριανός να σούταρε εκτός γηπέδου. Δεν του επετράπη, ώστε να μάθουμε. Αλλά δεν είναι αυτή η φάση. Ο διαιτητής Καλογερόπουλος, τότε, είχε δώσει αμέτρητα φάουλ γύρω από την περιοχή του Παναθηναϊκού. Πολλά τραβηγμένα έως ανύπαρκτα. Ε, ένα απ’ αυτό έγινε γκολ. Γέμισμα, γέμισμα, που θα πήγαινε, μπήκε.

Άλλο η σφαγή, λοιπόν, άλλο η πονηρή διαιτησία. Όσο για τα στημένα, όποιος έχει αποδείξεις ας κληθεί να καταθέσει.

Σε κάθε περίπτωση, επειδή η διαιτησία κουράζει κι εμένα όσο μεγαλώνω ακόμα περισσότερο, ας δούμε τα δύο αβίαστα συμπεράσματα του ντέρμπι. Το ένα είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από ενίσχυση. Το ξέραμε, θα πείτε. Ε, φάνηκε ακόμα περισσότερο. Δεν λέμε δέκα παίκτες. Ούτε πέντε. Αλλά 2-3 είναι απαραίτητοι. Συνέβη η μία αναποδιά με Αϊτόρ. Ο Παναθηναϊκός, παράλληλα, για ένα ημίχρονο σχεδόν έχασε και τον Παλάσιος. Τους δύο βασικούς, γρήγορους, ποιοτικούς εξτρέμ του. Είχε σε μέτρια μέρα τον Βέρμπιτς και τον Τσέριν και ο Ολυμπιακός σε εκπληκτική τον Χουάνγκ, τον Εμβιλά και τον Χάμες και πήρε τον άξονα. Έμενε ο Πέρεθ να παλεύει, ενώ ο ποιοτικός Μπερνάρ είχε πολλές στιγμές, αλλά και διαστήματα που χανόταν.

Κοιτάει, λοιπόν, ο Γιοβάνοβιτς στον πάγκο και βλέπει Τσόκαϊ, Κουρμπέλη και Ιωαννίδη μέσους κι επιθετικούς. Οι δύο πρώτοι δεν είναι τόσο δημιουργικοί κι ο άλλος είναι φορ. Πρέπει να πάει σωστά μπροστά η μπάλα Μπήκε, λοιπόν, ο Βαγιαννίδης. Με δύο τραυματισμούς, ο ένας μόνιμος για τη σεζόν και ο άλλος μυϊκός (μετά το Μουντιάλ γυρίζει ο Παλάσιος), ο Παναθηναϊκός δεν έχει μεσοεπιθετικά και στα φτερά τις ποιοτικές και ποσοτικές λύσεις που απαιτεί ο πρωταθλητισμός.

Ένα οκτάρι δημιουργικό κι ένας εξτρέμ ανάλογης ποιότητας με Παλάσιος, Βέρμπιτς, Αϊτόρ, Μπερνάρ, χρειάζονται οπωσδήποτε για να πάει ο Παναθηναϊκός μέχρι τέλους. Το ξέρει ο Ιβάν, το ξέρουν όλοι στην ΠΑΕ. Ό,τι άλλο κρίνουν ότι είναι απαραίτητο, καλοδεχούμενο. Για να βγάλει από τον δρόμο του προς τον τίτλο, όλα τα εμπόδια που μπορεί να παρουσιαστούν.

Εδώ που βρίσκεται το «τριφύλλι», θα είναι κρίμα τον Γενάρη να μην ενισχυθεί. Η συγκεκριμένα μεταγραφική περίοδος σαφώς είναι δύσκολη. Στη μέση της χρονιάς θα πάρεις έτοιμο παίκτη αν πληρώσεις ομάδα ή θα πάρεις πιο φτηνά κάποιον που δεν υπολογίζει η ομάδα του. Που σημαίνει δεν έχει ρυθμό από αγώνες. Και στις δύο περιπτώσεις δεν γίνεται να έρθουν οι ενισχύσεις μετά τις 5-10 Γενάρη.

 Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η πολιτική έχει εισχωρήσει όλο και πιο πολύ στο ποδόσφαιρο και γενικά στον αθλητισμό. Κι όσο δεν μένει εκτός, το πολιτικό όφελος, για να διασκεδάσει ο κόσμος με κάτι που είναι μέρος της ψυχαγωγίας, τόσο θα αντικρίζουμε ανάλογες καταστάσεις. Όταν δεν χρησιμοποιούνται οι σύλλογοι και οι οπαδοί ως μοχλός πίεσης για πολιτικούς λόγους, τότε θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα.

 Δεν πέφτουν δηλαδή οι κυβερνήσεις για την ακρίβεια, την ανεργία, τους χαμηλούς μισθούς, την παιδεία και την υγεία κι όλα όσα πληγώνουν μία οικογένεια, αλλά μπορεί να πέσουν για ένα πέναλτι στο 97’… Που ήταν. Ο Ολυμπιακός θα πρέπει να μάθει στο 50%-50%. Όλοι θα πρέπει να μάθουν στο 50%-50%. Όσο δεν το θέλουν, το ποδόσφαιρό μας θα είναι 20ό στο ranking της UEFA.

ΥΓ.: Θα διαπιστώσατε ότι η επίθεση του αντιπάλου για τη διαιτησία δεν έγινε απευθείας στον Παναθηναϊκό. Ότι και καλά «ο Παναθηναϊκός έχει παράγκα, αυτός ελέγχει τα κέντρα». Έγινε επίθεση γενικά στα… κέντρα και στο παρακράτος. Δηλαδή, το νόημα δεν ήταν ότι ευνοήθηκε ο Παναθηναϊκός κι ότι έχει παράγκα, αλλά ότι όλοι πολεμούν και θέλουν το κακό του Ολυμπιακού. Αλλά στα social μαλώνουν από χθες το βράδυ οι απλοί οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Πως τα έχουν καταφέρει έτσι οι μπαγάσες; Πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε…

ΥΓ.1: Βλέπεις μετά το ματς παρά την πίκρα για την απώλεια της νίκης, την αντίδραση του Χάμες, του Χουάνγκ. Βλέπεις και την αντίδραση κάποιων ελληναράδων. Που σταμάτησαν τη μπάλα πρόσφατα και λειτουργούν σαν κάφροι.

ΥΓ.2: Όποιος επιτέθηκε, αν επιτέθηκε και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, ρατσιστικά στον Εμβιλά είναι καλό να αλλάξει στάση ζωής. Δεν δικαιολογεί η «αγάπη» για την ομάδα, αυτές τις συμπεριφορές. Μπορεί ο ίδιος να έλεγε πριν χρόνια «κοίτα τι είπαν και τι έκαναν στον Σισέ, στον Ζιλμπέρτο». Λίγη αυτοκριτική και σοβαρότητα επιτέλους.

ΥΓ.3.: Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της, σε συνεργασία με την αστυνομία και σεκιούριτι, να μην περάσει κόσμος χωρίς εισιτήριο. Και συνήθως μπαχαλάκηδες. Ταλαιπωρήθηκαν λίγο οι οπαδοί στις εισόδους, αλλά ήταν μία πολιτισμένη εικόνα εκτός γηπέδου στις αφίξεις και αναχωρήσεις των ομάδων. Το ντέρμπι έως το 97’ ήταν πολιτισμένο. Μετά για ένα σφύριγμα, δόθηκε η αφορμή για επίθεση. Στοχευμένη επίθεση…