Ευτυχώς στην ποδοσφαιρική ζωή, που υπάρχεις κι εσύ

Η Super League είναι άκρως τοξικό πρωτάθλημα. Ακόμη και στις εποχές που η ανταγωνιστικότητα μεγαλώνει. Τη φετινή σεζόν ο Παναθηναϊκός έχει επιστρέψει στα φυσιολογικά του επίπεδα. Όντας πρώτος με άνεση, με διαφορά, αλλά μετά από 8 αγωνιστικές. Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη, τίποτα δεν έχει κριθεί.

Θα μας βόλευε να πούμε κρίθηκαν τα πάντα, εύκολη επιστροφή στον τίτλο για το «τριφύλλι». Δεν ισχύει όμως. Ποδόσφαιρο είναι, όλοι παίζουν, ένα «στραβοπάτημα» αλλάζει τα δεδομένα. Έτσι παίζονται τα πρωταθλήματα κι όχι με σιγουριά για κατακτήσεις μόλις ξεφύγει κάποιος με μια νίκη απόσταση.

Βέβαια στην Ελλάδα βιώνουμε αυτή τη σεζόν το εκπληκτικό. Την έπαρση και την υπεραισιοδοξία, την έχουν αυτοί που είναι πίσω με διαφορά. Όχι ο πρωτοπόρος. Γι’ αυτό όμως έχουμε το πιο τοξικό πρωτάθλημα. Επειδή εξαρτάται από πολλούς παράγοντες πλην του ποδοσφαιρικού. Η διαφορά με τον φετινό Παναθηναϊκό, είναι πως απέχει σημαντικά σε ποδοσφαιρικό επίπεδο. Έχοντας το «πακέτο». Ουσία, ικανότητα, ποιότητα, σταθερότητα, «δέσιμο», σοβαρότητα.

Το βασικό του στοιχείο βέβαια, είναι άλλο. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ένα κόσμημα προπονητικό, ένα διαμάντι συμπεριφοράς και χαρακτήρα. Το αντιλαμβανόμαστε οι πάντες, ακόμη κι όταν δεν βλέπουμε τον Παναθηναϊκό να αγωνίζεται. Όταν παίζουν άλλες ομάδες. Κάνουν δηλώσεις άλλοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου. Όχι ο ίδιος.

Μετά κάνουμε τις συγκρίσεις στο μυαλό μας. Θυμόμαστε πως αντιδρά ο Γιοβάνοβιτς σε κάθε είδους κατάσταση που του παρουσιάζεται. Τον έχουμε ζήσει να διαχειρίζεται ένταση, νεύρα που ήταν στο… ταβάνι, αδικίες, άσχημα αποτελέσματα, υπερβολική χαρά. Τα πάντα με την ίδια πραότητα. Χωρίς να έχει πει ούτε μια λέξη που να βοηθά την τοξικότητα. Καλμάροντας τα πνεύματα χωρίς καν να το επιδιώκει.

Υπό νορμάλ συνθήκες θα έπρεπε ήδη να τον έχουν κάνει δάσκαλο. Πρωτίστως οι ίδιοι οι συνάδερφοί του. Για να μάθουν πως γίνεται να λειτουργείς έτσι. Προκειμένου να γίνει καλύτερο και πιο υγιές το πρωτάθλημά μας. Με τη δεδομένη αντιπαλότητα, την σωστή ένταση. Χωρίς την τοξικότητα που δεν επιτρέπει ούτε στον νικητή τη χαρά, ούτε στον ηττημένο τον προβληματισμό, παρά μόνο εκτοξεύει τα νεύρα και την οργή.

Σε ανάλογες περιπτώσεις μετρά και το ίδιο το dna που έχει ο κάθε σύλλογος. Στον Παναθηναϊκό έτσι κι αλλιώς ο άκρατος οπαδισμός δεν πούλησε ποτέ. Δεν τον γούσταρε ο κόσμος του. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αυτό το ζήτημα. Οι Παναθηναϊκοί προέρχονται από «μαύρες» σεζόν, πίκρες, βιώνοντας την ασέβεια απ’ τον κάθε… πικραμένο. Αδικίες και κόντρα αδικίες. Οπότε τα νεύρα και η οργή μπορούν να εμφανιστούν εύκολα.

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι αυτός που δεν το επιτρέπει. Δε θυμόμαστε πότε ήταν η τελευταία φορά που προπονητής σε αυτό το βεληνεκές, δεν είχε πει κουβέντα για διαιτησία. Δεν είχε πει ούτε μία λέξη που θα ενοχλούσε τους αντιπάλους. Αυτούς που πάντα μα πάντα, τους αντιμετωπίζει με τεράστιο σεβασμό. Ακόμη κι εκείνους που έχουν αποδείξει πως δεν τον αξίζουν.

Πολλοί έχουν προσβάλει τον Παναθηναϊκό επί ημερών Γιοβάνοβιτς. Πολλοί μίλησαν με ασέβεια για την ομάδα που δημιούργησε ο Σέρβος τεχνικός. Και φέτος και την περασμένη σεζόν. Ποτέ μα ποτέ δεν έπεσε στο επίπεδό τους. Κράτησε το χαρακτήρα του, το ήθος του. Περνώντας ακριβώς αυτή τη νοοτροπία και στην ομάδα του.

Ο Παναθηναϊκός στο σύνολό του είναι ο καθρέφτης του Γιοβάνοβιτς. Αφήνει την έπαρση και τα λόγια στους υπόλοιπους. Ο ίδιος δουλεύει, προσπαθεί να βελτιώνεται, κρατά τη μπάλα χαμηλά και προχωρά. Χωρίς να επιδεικνύει ασέβεια σε κανέναν. Προτιμά να επιδεικνύει την ποδοσφαιρική του ανωτερότητα, στο χορτάρι κι όχι στα λόγια.

Ο άνθρωπος αυτός είναι ευλογία για το «τριφύλλι». Ειδικά σε κάτι τέτοιες μέρες, το αντιλαμβανόμαστε ακόμη περισσότερο. Ίσως θα έπρεπε να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι. Δε λέμε να καταλάβουν, διότι το έχουν καταλάβει εδώ και καιρό. Ακόμη κι αν δεν το παραδέχονται.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από Γιοβάνοβιτς. Το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη από Γιοβάνοβιτς. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να θυμάται την ευτυχία του να διαθέτει αυτόν τον άνθρωπο που δεν είναι απλά προπονητής, αλλά φάρος για να ακολουθηθεί ως παράδειγμα ακόμη και πολλά χρόνια μετά τη φυγή του απ’ το σύλλογο.

Θα έρθουν και οι «στραβές». Οι αποτυχίες. Οι ήττες. Τότε να το θυμόμαστε όλοι. Ο Ιβάν και τα μάτια μας. Αυτή τη στιγμή είναι το πολυτιμότερο στοιχείο του «τριφυλλιού», χωρίς δεύτερη σκέψη.