Τώρα θα μετρήσει τις δυνάμεις της η Εθνική Ελλάδας

Η Εθνική Ελλάδας είναι ξανά παρέα.

Έφερε κοντά της και πάλι τον κόσμο και κατέκτησε εύκολα την πρώτη θέση στον όμιλό της δύο αγωνιστικές, μάλιστα, πριν την ολοκλήρωσή του. Κέρδισε σε αυτοπεποίθηση και παράλληλα μία δεύτερη καλή ευκαιρία για να βρεθεί στο Euro 2024 στη Γερμανία.

Εκεί, όπου γεροί να είμαστε θα είναι σημαντικό να πάει. Σε μία χώρα που αγαπούν το ποδόσφαιρο, έχουν νοοτροπία φιλάθλου και οι ομογενείς, όταν έρθει η ώρα, θα λαχταρούν να δουν τη γαλανόλευξη και θα είναι ένα ακόμα όπλο για την ομάδα του Γκουστάβο Πογιέτ.

Η Εθνική Ελλάδας, λοιπόν, πέτυχε και πάλι τον πρώτο της στόχο. Να γίνει ξανά ομάδα. Η πρωτιά είναι σημαντική, ωστόσο, αν το δούμε ρεαλιστικά δεν είναι και τρομερό επίτευγμα να βγεις πρώτος σε όμιλο με Βόρεια Ιρλανδία, Κόσοβο και Κύπρο. Το θετικό είναι ότι βγήκε πρώτη με καλή εικόνα στα περισσότερα ματς.

Με τακτική πειθαρχία, πάθος, αποφασιστικότητα. Ένα συμπαγές σύνολο που δέχθηκε δύο γκολ και πέτυχε δέκα. Σε σχέση με μία ομάδα που δεν μπορούσε να νικήσει τα Νησιά Φερόε, το Λιχτενστάιν, είναι ασφαλώς μία πρόοδος. Αλλά τις δυνάμεις της θα τις μετρήσει από εδώ και στο εξής.

Είπαμε τα πρώτα και σημαντικά βήματα έγιναν. Η Ελλάδα είναι ομάδα, έχει τον κόσμο κοντά της, έχει αυτοπεποίθηση και ψυχολογία και έναν παθιασμένο προπονητή. Το αν είναι καλός ή κακός ο Γκουστάβο Πογιέτ, ο καθένας μπορεί να έχει τη γνώμη του και ασφαλώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πόσο και πως δουλεύει. Σε κάθε περίπτωση, δείχνει ότι θέλει να πετύχει με την Εθνική. Δεν ήρθε για τουρισμό. Το πώς σήκωσε τα χέρια του στο γκολ του Μάνταλου, το πώς αντιμετώπισε τον παίκτη του στην αλλαγή, τη στιγμή που στην ΑΕΚ αρκετοί δεν θέλουν να τον βλέπουν λέει πολλά.

Πάμε, όμως, στα δύσκολα. Η Εθνική ανέβηκε στη δεύτερη κατηγορία του Nations League. Αυτή τη στιγμή είναι στην 32η θέση στο ranking της UEFA. Η Γεωργία είναι μία θέση πιο πάνω, η Ρουμανία στην 28η και Αρμενία είναι 30ή. Η Αλβανία είναι στην 26η και μία θέση πίσω το Μαυροβούνιο. Δεν νομίζω να μιλάμε για μεγαθήρια.

Στη δεύτερη κατηγορία, αν εξαιρέσουμε την Αγγλία, θα υπάρχουν ομάδες πλέον όπως αυτές που αναφέραμε, αλλά και ακόμα Ισλανδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Ουκρανία, Σλοβενία, Σουηδία, Καζακστάν, Τουρκία, Αυστρία, Τσεχία, Ουαλία. Καζαλστάν, Γεωργία, Τουρκία, βέβαια, είναι στο ίδιο γκρουπ και δεν θα τις συναντήσουμε.

Η Νορβηγία έχει Χάαλαντ, η Σουηδία είναι παραδοσιακή ποδοσφαιρική δύναμη, η Ουκρανία έχει ποιότητα. Η Τσεχία πάντα θα βγάζει σπουδαίους παίκτες. Στον αντίποδα, δεν είναι Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Πορτογαλία.

Στο Euro 24 επίσης θα βρεθούν οι 24 από τις 53 ομάδες. Οι δύο πρώτοι των δέκα ομίλων (5 ή 6 ομάδων) περνάνε από κάθε όμιλο. Μένουν ακόμα 3 εισιτήρια γιατί η οικοδέσποινα Γερμανία το έχει ήδη το ένα.  Και θα κριθούν από το Nations League, εκεί όπου κερδίσαμε μία ευκαιρία. Δεν πρόκειται δηλαδή για ποδοσφαιρικό θαύμα, αλλά για έναν εφικτό στόχο.

Στην ιστοσελίδα «www.weglobalfootball.com», που ασχολείται με τις βαθμολογίες των εθνικών ομάδων, ο προσομοιωτής (μέσω υπολογιστή) μας έβαλε σε όμιλο πέντε ομάδων με Ολλανδία, Ισραήλ, Ουκρανία, Κύπρο. Μπορεί να μην πέτυχε ούτε μία ο υπολογιστής. Πάνω κάτω, όμως, με ομάδες τέτοιας δυναμικότητας θα είναι η μάχη που θα δώσουμε. Ούτε περάσαμε δηλαδή, ούτε είμαστε χαμένοι από χέρι. Είναι ακριβώς αυτό που αναφέρουμε ότι τώρα θα μετρήσουμε τις δυνάμεις μας.

ΥΓ.: Ασφαλώς για να γίνει μία Εθνική ομάδα, τη στιγμή που οι παίκτες συναντιούνται συνολικά έναν μήνα τον χρόνο για προπονήσεις και αγώνες, ρόλο παίζει η νοοτροπία του ποδοσφαιριστή και ο προπονητής. Αν σταματούσε και η τοξικότητα «η δική μας ΕΠΟ, η δική σας ΕΠΟ, γιατί καλεί αυτόν κι όχι τον δικό μας, γιατί αυτός παίζει περισσότερο κι αυτός παίζει λιγότερο», τότε θα έχουν γίνει κι άλλα βήματα. Το να έχει μία ποδοσφαιρική άποψη ο καθένας και να κάνει κριτική είναι θεμιτό. Το να βγάζει το οπαδικό του κόμπλεξ και τον φανατισμό όχι.

ΥΓ.1: Φυσικά θα πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και ο απλός κόσμος. Οι Βορειοιρλανδοί, το έχουν στο αίμα τους. Αλλά δεν είναι οι μόνοι στην Ευρώπη. Δεν πηγαίνουν για τίποτα και όμως, ήρθαν στη Ριζούπολη σε αδιάφορο βαθμολογικά ματς σχεδόν 1.000 άτομα. Τη στιγμή που σε πολλούς  Έλληνες και τζάμπα να τους έλεγες να πάνε, δύσκολα θα το έκαναν. Είναι στην κουλτούρα. Αυτοί τραγουδούσαν και το χαίρονταν, εμείς μπορεί να βρίζουμε και να πετάμε μπουκάλια στον αντίπαλο σκόρερ ή γκολκίπερ.