Ένας Παναθηναϊκός με δημιουργούς... κανονικότητας, που αξίζει χρόνο και υπομονή

Η πρώτη μέρα του 4ου τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» ανέδειξε ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του «Πατριάρχη» της Παναθηναϊκής οικογένειας και σπουδαιότερου παράγοντα του Συλλόγου. Τη διαφορετικότητα και το μεγαλείο που έχει πλέον στο DNA του ο Παναθηναϊκός.

Όποιος είχε την τύχη να βρεθεί στο ΟΑΚΑ και απλά να παρακολουθήσει τους αγώνες από την τηλεόραση στο σπίτι του τα έζησε όλα. Ένα ταξίδι αναμνήσεων στο ένδοξο παρελθόν, συγκίνηση, ανατριχίλα, αλλά μια απολαυστική ομάδα. Η νίκη επί της Αναντολού Εφές δεν λέει απολύτως τίποτα στην ουσία, αλλά για το μάτι του φιλάθλου ήταν μια χορταστική εμφάνιση.

Μην ξεχνάμε πως και ο περσινός Παναθηναϊκός, ο χειρότερος της νεότερης ιστορίας του, κέρδισε την Πρωταθλήτρια Ευρώπης στον τελικό του 3ου τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος», τη συνέτριψε στο ΟΑΚΑ για την Ευρωλίγκα και έχασε με τρίποντο του Μοερμάν στην εκπνοή στην Κωνσταντινούπολη. Λίγο ήθελε και θα είχε το 3 στα 3 απέναντι στην ομάδα που έφτασε τελικά στην κορυφή της Ευρώπης για δεύτερη σερί χρονιά.

Μόνο από αυτό κατανοεί κάποιος γιατί το χθεσινό αποτέλεσμα δεν παίζει κανέναν ουσιαστικό ρόλο. Το έχουμε ξαναπεί, άλλωστε, πως στα φιλικά παιχνίδια οι προπονητές είναι αυτοί που ξέρουν καλύτερα από τον καθένα αν ήταν «κερδισμένο» ή «χαμένο», ανεξάρτητα από όσα λέει το τελικό σκορ. Άλλωστε, είναι πολύ νωρίς για όλους. Η ομάδα του Αταμάν εμφανίστηκε χαλαρή, ο Παναθηναϊκός είναι εντελώς νέα ομάδα, αλλά πήρε ενέργεια αγωνιζόμενος μπροστά στο κοινό του για πρώτη φορά φέτος και ανταπέδωσε με μια απολαυστική εμφάνιση. Αμυνάρες, τάπες, κλεψίματα, αιφνιδιασμοί, alley oop, καρφωματάρες, τρίποντα... Από όλα είχε ο πράσινος μπαξές του Ντέγιαν Ράντονιτς.

Το κυριότερο είναι πως διέθετε μια... κανονικότητα που μας είχε λείψει πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Και δεν μιλάω μόνο για τα δύο προηγούμενα που δεν είχες ούτε για δείγμα ΕΝΑΝ playmaker, αλλά και πιο πριν όταν (με ελάχιστες εξαιρέσεις) είχες μόνο τον Καλάθη, αλλά όχι δεύτερο αξιόπιστο.

Στην αναμέτρηση με τους Τούρκους, λοιπόν, επιβεβαιώθηκε ο ισχυρισμός πως ο Παναθηναϊκός έχει κινηθεί έξυπνα και σοβαρά στην αγορά αυτό το καλοκαίρι και έχει κάνει σωστές και μελετημένες κινήσεις. Κανείς δεν εγγυάται από τώρα τίτλους ή την επιτυχία, αλλά δεν μπορείς να μην παραδεχθείς πως το χτίσιμο από την αρχή είναι ΚΑΝΟΝΙΚΟ! Σε σωστές βάσεις και με ξεκάθαρους ρόλους. Κι όχι αλχημείες της περασμένης διετίας.

Ξεκινώντας από την πονεμένη θέση του playmaker. Εκεί όπου Νέιτ Ουόλτερς και Πάρις Λι έκαναν τη διαφορά στο ματς με την Εφές, αλλά κυρίως έδειξαν πως η παρουσία τους ομορφαίνει το παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Και του δίνει τη δυνατότητα να έχει μια σταθερότητα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Εκτελεστικά, μάλιστα, έκαναν το κάτι παραπάνω (από 14 πόντους έκαστος), αλλά αυτό δεν θα συμβαίνει πάντα.

Οπότε το πιο σημαντικό είναι οι 9 (από τις 16 συνολικά) ασίστ που μοίρασαν οι δυο τους, αλλά και το 0 στη στήλη με τα λάθη τους! Προσθέστε και 2 κλεψίματα (λίγα μας φαίνονται με τις άμυνες που έπαιξαν και οι δυο τους) και καταλαβαίνετε πολλά πράγματα. Όχι όμως όσα καταλάβατε όσοι παρακολουθήσατε με προσοχή το παιχνίδι και είδατε την καλή χημεία και συνεργασία που δείχνουν να έχουν με τους «ψηλούς» της ομάδας. Παπαγιάννης και Γκουντάιτις πήραν την μπάλα όπως έπρεπε, εκεί που έπρεπε για να τελειώσουν εύκολα φάσεις.

Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό, βέβαια, είναι πως δεν έγινε δια μαγείας ομαδάρα ο Παναθηναϊκός επειδή κέρδισε την Πρωταθλήτρια Ευρώπης τα τελευταία δύο χρόνια σε φιλικό παιχνίδι. Μπορεί και να γίνει... Αλλά από τώρα είναι ΑΔΥΝΑΤΟ. Μιλάμε για ένα σύνολο που έχει νέο προπονητή και 9 μέχρι τώρα νέους παίκτες στο ρόστερ του. Οποτε χρειάζεται χρόνο και υπομονή από όλους για να φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο και να κριθεί.

Και η αλήθεια είναι πως μας έδειξε ήδη πως τα αξίζει και τα δύο!

ΥΓ. Δεν υπάρχουν λόγια για τον Γιώργο Παπαγιάννη, με όσα έχει πει (και κυρίως εννοεί μέσα από την καρδιά του) το τελευταίο διήμερο. Μεγάλο respect και μακάρι να τον βλέπουμε για πολλά χρόνια ακόμα αρχηγό του Παναθηναϊκού.

ΥΓ2. Στο παιχνίδι με την Εφές υπήρχαν κι άλλοι διακριθέντες πέρα από τους Λι-Ουόλτερς και Παπαγιάννη-Γκουντάιτις. Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης για παράδειγμα έκανε αθόρυβη δουλειά σε άμυνα κι επίθεση. Η μοναδική ίσως «παραφωνία» ήταν η επιπολαιότητα του Άντριους σε αρκετές στιγμές, αλλά μην ξεχνάμε πως πρώτη φορά μπαίνει στα... βαθιά του επιπέδου της Euroleague.