Ξεκάθαρα τα λάθη και η καθυστέρηση, δε χρειάζεται να «καούν» οι παίκτες

Είναι δεδομένο πως είχαν δημιουργηθεί προσδοκίες για τις μεταγραφές των χαφ. Όχι επειδή κάποιος το είπε. Κυρίως γιατί η ίδια η ομάδα οδηγούσε προς αυτό το συμπέρασμα. Ο ενθουσιασμός, η δυναμική, οι προηγούμενες μεταγραφές. Ξεκάθαρα και χωρίς να σηκώνει συζήτηση το θέμα, έχουν γίνει πολλά λάθη για τις κινήσεις της μεσαίας γραμμής.

Πρώτα απ’ όλα είναι αδιανόητο να πιστέψει κανείς σοβαρά πως ξαφνικά ο Γιοβάνοβιτς που ναι το ψάχνει πολύ, ναι θέλει την καλύτερη λύση, ναι τσεκάρει μέχρι και τον… ωροσκόπο που λέει ο λόγος, θυμήθηκε στις 5-10 Σεπτέμβρη πως του λείπουν δύο χαφ κι άρχισε να τα αναζητά.

Από τη στιγμή που αποκτήθηκε ο Τσέριν στη διάρκεια του βασικού σταδίου της προετοιμασίας, υπήρχε η εντύπωση πως ο Σλοβένος θα είναι η λύση με προοπτική το μέλλον. Ξαφνικά ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής έχει μετατραπεί στο Α και το Ω των χαφ. Πρωτίστως επειδή έχει δείξει εξαιρετικά στοιχεία, όμως και γιατί δεν έγιναν πιο σίγουρες κινήσεις στις άλλες θέσεις της μεσαίας γραμμής.

Το Τριφύλλι άφησε τον Μαουρίσιο, άφησε τον Βιγιαφάνιες, άφησε την περίπτωση Γκατσίνοβιτς και πούλησε τον Αλεξανδρόπουλο. Το σκεπτικό και η λογική, ήταν να γίνει ακόμη καλύτερο στη μεσαία γραμμή. Ο Μπερνάρ ακόμη κι αν δε σου βγει, ως σκεπτικό κίνησης σαφώς είναι προτιμότερη από τον Σέρβο που πλέον είναι στην ΑΕΚ. Όπως και το Τσέριν αντί Βιγιαφάνιες. Τώρα, αν ο Τρουιγιέ και ο Τσοκάι, αποδειχθούν ανώτεροι των Μαουρίσιο και Αλεξανδρόπουλου, θα το δείξει το χορτάρι.

Το τι πιστεύουμε εμείς, δεν έχει καμία αξία. Για τον απλούστατο λόγο πως δεν γνωρίζουμε τους δύο παίκτες που έφερε ο Παναθηναϊκός. Όποιος πει πως τους ξέρει καλά (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) μάλλον θα κάνει… εφέ. Προφανώς και ο κόσμος περίμενε πιο σίγουρες κινήσεις. Πιο έμπειρους παίκτες. Διότι είχε και λογική να υπάρξει έστω ένας κεντρικός χαφ, που θα δίνει σιγουριά και ηρεμία σε όλους. Εντός κι εκτός ομάδας.

Μην ξεχνάμε κάτι. Ο Παναθηναϊκός πήρε τρία νέα παιδιά. Πήρε τρεις περιπτώσεις όπως ο Λούντκβιστ την περασμένη σεζόν. Απλά εκείνος δεν του βγήκε, ενώ μέχρι τώρα ο Τσέριν έχει βγει και με το παραπάνω. Η μία… ζαριά έφερε ντόρτια, η άλλη εξάρες. Τρουιγέ και Τσοκάι περιμένουμε στην πορεία. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν μιλάμε για παιδιά με εμπειρία απ’ αυτό που θέλει να κυνηγήσει ο Παναθηναϊκός φέτος. Και φυσικά μπορεί να το κάνει.

Απ’ όλα τα χαφ του Τριφυλλιού, ούτε καν οι Ρούμπεν Πέρεθ και Κουρμπέλης που θεωρούνται έμπειροι, δεν έχουν εμπειρία πρωταθλητισμού. Μόνο ο Μπερνάρ ξέρει από τέτοιες καταστάσεις, με τον Βραζιλιάνο να είναι για ξεκάθαρα πιο δημιουργικό ρόλο. Από μόνη της η φανέλα, δε δίνει τη συγκεκριμένη εμπειρία. Στις κρίσιμες αναμετρήσεις, στα play offs ειδικά, αυτό ίσως να το βρούμε μπροστά μας.

Θα πει κανείς μα καλά ο Γιοβάνοβιτς περίμενε Σεπτέμβρη, τελευταία μέρα, για να βρει τα χαφ; Χωρίς να ξέρουμε φυσικά ποιες ακριβώς ήταν οι λίστες εδώ και μήνες, μοιάζει ξεκάθαρο πως οι πρώτες λύσεις ήταν άλλες. Και πριν από καιρό όχι μόνο τις τελευταίες μέρες. Δεν έγιναν για λόγους που μπορεί να ποικίλουν. Δεν ήθελαν οι παίκτες, άλλαξαν στάση τελευταία στιγμή, το έψαξε υπερβολικά η ομάδα και υπέγραψαν αλλού, οικονομικά δεν συμφώνησαν, χίλια δυο πράγματα. Άρα η καθυστέρηση μην χρεώνεται στο 100% πάνω στον Σέρβο τεχνικό. Επειδή από ένα σημείο και μετά, μπορεί να έχει και το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Δηλαδή πως όλα πάνε να… φορτωθούν στον προπονητή. Κάτι που δεν ισχύει.

Έγιναν πολλά λάθη αναφορικά με τις μεταγραφές των χαφ. Η πρώτη σκέψη που ήρθε στο δικό μας μυαλό, είναι πως αν ήταν να αποκτηθούν παίκτες με προοπτική, επιλογές προπονητή αλλά χωρίς να είναι έτοιμοι να σου κάνουν τη διαφορά, γιατί δεν τους πήρες πριν τα Ευρωπαϊκά ματς να έχεις λύσεις;

Όπως καλά θα θυμόμαστε, ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς είχε πει πως αναζητά παίκτες για 3 χρόνια και όχι για 2-3 μήνες. Δε νομίζουμε να είχε στο μυαλό του να κάνει τις κινήσεις 15 Σεπτέμβρη. Ανεξάρτητα απ’ το ποιες έγιναν. Επειδή εκεί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως πρόκειται για ποδοσφαιριστές επιλογής του Σέρβου.

Συνολικά καλό θα ήταν ο Παναθηναϊκός να ισχυροποιηθεί σημαντικά στον τομέα αυτόν. Στην ταχύτητα «εκτέλεσης» κινήσεων και συνέπειας αυτών. Ειδικά απ’ τη στιγμή που γνωρίζει πως ο προπονητής του θέλει το χρόνο του για να δώσει το «οκ». Γιατί ακόμη κι έτσι, οι Πράσινοι θα έπαιρναν έναν στόπερ πριν φύγει ο Βέλεθ και τελικά ήρθε ο αντικαταστάτης του Ισπανού. Θα έπαιρναν έναν χαφ για κάθε ένα ενεργό που έφυγε και το έπραξαν στις 15 Σεπτέμβρη με τον τρόπο που το έκαναν. Πήραν έναν εξτρέμ ενώ έφυγαν δύο. Πήραν έναν φορ που θα έπαιρναν έτσι κι αλλιώς, ενώ έφυγαν δύο.

Όποια κίνηση δεν κάνεις, πάντα τη βρίσκεις μπροστά σου. Αν όχι τώρα, στην επόμενη μεταγραφική περίοδο. Οπότε ας ετοιμαστούν από τώρα για τον Γενάρη. Όποια κίνηση κι αν αποφασιστεί να γίνει φυσικά. Αυτό είναι θέμα της ομάδας και του προπονητή προφανώς.

Βέβαια το ακόμη χειρότερο, θα ήταν να μην αποκτηθούν οι δύο παίκτες. Όχι απλά το να μην ερχόταν κανένας, αλλά ακόμη κι αν ερχόταν μόνο ένας, θα ισοδυναμούσε με πιστόλι στο στόμα, μία σφαίρα στη θαλάμη και ρώσικη ρουλέτα σε κάθε ματς. Μέχρι να… τινάξεις τα μυαλά σου.

Ναι μεν μένουν 8 ματς μέχρι τον Γενάρη, αλλά είναι η περίοδος που ο Παναθηναϊκός ποντάρει τα πάντα για να «χτίσει». Διαφορά απ’ τους υπόλοιπους, δική του αυτοπεποίθηση, δυναμική, διατήρηση συσπείρωσης με τον κόσμο. Αν δεν γίνονταν οι μεταγραφές για να υπάρχουν έστω λύσεις, θα έπαιρνες το πλεονέκτημά σου που είναι η ετοιμότητά σου και θα το παρέδιδες στους υπόλοιπους. Αυτούς που τις 8 επόμενες αγωνιστικές, θα ψάχνουν να βρουν τα πατήματά τους με νέους προπονητές και πολλά νέα πρόσωπα.

Ξεκάθαρα τώρα πρέπει να είναι όλοι δίπλα στην ομάδα και την προσπάθειά της. Είτε δεν τους άρεσαν οι παίκτες, είτε τους άρεσαν. Ο Παναθηναϊκός δίνει μια τεράστια μάχη και θα τη δώσει με δύναμη που δεν είχε προηγούμενα χρόνια. Συν το γεγονός πως όσοι αγαπούν το «τριφύλλι» γνωρίζουν καλά πως αν μια ομάδα ξέρει να αναδεικνύει… διαμάντια που κανείς δεν είδε πως είναι εκεί, αυτή είναι ο Παναθηναϊκός. Οι εντυπωσιασμοί ποτέ δεν του άρεσαν. Η ουσία ενθουσίαζε.