Ξεπέρασε κάθε πρόβλημα, νίκησε σε όλα τα επίπεδα

Η κουβέντα για τη διαιτησία δυστυχώς κρύβει την ανωτερότητα του Παναθηναϊκού. Ο οποίος τακτικά, ποδοσφαιρικά, επικράτησε κόντρα πρωτίστως στις δικές του ελλείψεις και προβλήματα, αλλά και κόντρα στην ΑΕΚ. Τα δύο πέναλτι προφανώς και θα σήκωναν «σκόνη». Όμως η «σκόνη» δε σημαίνει απαραίτητα πως τα πέναλτι δεν ήταν.

Προφανώς και ο Σιδηρόπουλος δε θα έδινε ποτέ δύο πέναλτι, είτε ήταν είτε δεν ήταν. Προφανώς αν έβλεπε τον Σπόραρ να ακουμπά τον Χατζισαφί θα έλεγε «δώσε φάουλ μωρέ», ανεξάρτητα απ’ το αν ο Χατζισαφί θυμίζει… πλατούν και γι’ αυτό τιμωρήθηκε με τη μπάλα να πηγαίνει στο χέρι του. Ενώ κι ο Γκαρσία, παρατεταμένα σπρώχνει τον Γκάνεα, εμφανώς είτε πάνω στη γραμμή είτε κανονικά εντός περιοχής. Επειδή και η γραμμή, περιοχή είναι.

Η Ένωση είναι λογικό να αισθάνεται πως πρέπει να φωνάξει. Έχασε ένα ντέρμπι που το είχε ανάγκη περισσότερο απ’ τον αντίπαλό της. Μπήκε τώρα σε μια δύσκολη κατάσταση διαχείρισης. Πρέπει να δικαιολογήσει στον κόσμο της αυτό το -6 απ’ την κορυφή μόλις την 4η αγωνιστική. Έτσι το βλέπει, έτσι θεωρεί πως πρέπει να πράξει, αυτό δεν χρειάζεται και δε θα επηρεάσει τον Παναθηναϊκό.

Το απόλυτα προφανές, είναι τα ζητήματα που ξεπέρασαν οι «πράσινοι». Τα 3/4 της άμυνας τους ήταν από παίκτες που δε θεωρούνται βασικοί. Ανήκουν στο βασικό rotation μεν, αλλά όχι ενδεκαδάτοι για να το πούμε απλά. Μια τριάδα στα χαφ που παίζει συνεχώς και ασταμάτητα. Ο καλύτερος δημιουργός ανέτοιμος ακόμη (Μπερνάρ). Προβλήματα και ελλείψεις, που ήταν λογικό να επηρεάσουν.

Ειδικά απ’ τη στιγμή που η ΑΕΚ προηγήθηκε στο σκορ. Γεγονός που ήρθε από λάθος, κόντρα στη ροή του αγώνα, αλλά δεν το πήρε από κάτω το «τριφύλλι». Κάτι που την περασμένη σεζόν τέτοια εποχή, θα είχε γίνει 100%. Κι όμως ο Παναθηναϊκός όχι απλά δε σάστισε, αλλά ψύχραιμα και με λογική συνέχισε το ποδοσφαιρικό του πλάνο. Έχοντας την μπάλα στα πόδια του, απειλώντας σε ροή αγώνα και από στατικές φάσεις.

Τη στιγμή που η ομάδα του Γιοβάνοβιτς δεν έχει πλησιάσει έστω στο καλύτερό της σημείο. Ενώ περιμένει και τις επόμενες κινήσεις για τα χαφ εντός των ερχόμενων ημερών αφού η μεταγραφική περίοδος ολοκληρώνεται. Ναι, τίποτα δεν κρίθηκε. Απλά πιστοποιήθηκε πως ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Σε ομοιογένεια, σε φιλοσοφία, σε «ταυτότητα» στο χορτάρι, σε ρόλους που έχει, σε πίστη στη δουλειά που γίνεται και στον προπονητή.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό. Το αίσθημα της δικαιοσύνης που αισθάνονται όλοι. Σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα ο αντίστοιχος Σάρλια ή ο αντίστοιχος Πούγγουρας, έβλεπαν τους παίκτες που θεωρητικά είναι μπροστά απ’ αυτούς να προπονούνται κανονικά για μέρες, θα είχαν σίγουρο πως θα βρίσκονται ή στον πάγκο ή στην εξέδρα.

Ο Γιοβάνοβιτς τους κράτησε στην ενδεκάδα. Τους πίστεψε, τους επιβράβευσε και το πιστώθηκε με την εμφάνιση των παιδιών. Επειδή έχουν ακούσει πολλά και οι δύο, αλλά ήταν αξιοπρεπέστατοι. Προφανώς δεν έχουν τη δημιουργική δυνατότητα του Μάγκνουσον και του Σένκεφελντ, αλλά μόνο απ’ αυτό το ματς ο προπονητής κέρδισε την ετοιμότητα και τη διάθεση των παιδιών αυτών, όποτε τους χρειαστεί.

Στην οικονομία ενός Πρωταθλήματος, αυτά μετρούν περισσότερο απ’ τους 3 βαθμούς στο ντέρμπι. Μετρούν περισσότερο απ’ το +6 απ’ την ΑΕΚ, το +5 απ’ τον Άρη και το +4 απ’ τον Ολυμπιακό. Τον ΠΑΟΚ δεν τον αναφέρουμε επειδή παίζει σήμερα, αλλά κι αυτός πίσω απ’ τους «πράσινους» θα είναι.

Αυτοπεποίθηση. Σύνολο «ψημένο» πλέον, στη διαχείριση καταστάσεων. Ο Παναθηναϊκός δε στέλνει τώρα το μήνυμα του Πρωταθλητισμού. Είναι αυτονόητο δε χρειάζεται να στείλει κάποιο μήνυμα. Τα προηγούμενα χρόνια έστελνε μήνυμα πως δεν μπορούσε. Τώρα απλά είναι ξανά εδώ, όπως του πρέπει να του αρμόζει. Ποδοσφαιρικά θελκτικά και ψυχολογικά-πνευματικά ισχυρότατα.