Ένα θηρίο στο κλουβί

Όποιος είδε το Γιάννη στο ματς με την Εσθονία να κάνει μικρούς μορφασμούς πόνου και να βάζει πάγο στα γόνατά του και τον έλουσε κρύος ιδρώτας, προφανώς δεν ξέρει καθόλου τι εστί Γιάννης. Και δεν θυμάται ότι μερικούς μήνες πριν, στα play-offs της χρονιάς που στέφθηκε πρωταθλητής, φάνηκε σαν περίπου να «διαλύει» το γόνατό του. Κι αυτός ο αθεόφοβος ξεκουράστηκε λίγες μέρες, έκανε τις θεραπείες του και μετά μπήκε, έβαλε 50 πόντους, τάπωσε περίπου στην οροφή του γηπέδου και πήρε πρωτάθλημα.

Δεν έβαλε πλώρη στο ματς με τους Εσθονούς ο Γιάννης να σπάσει την «47άρα» του Ντόντσιτς. Δεν το χρειάζεται αυτό το άτυπο ρεκόρ, ούτε θα «καταδεχόταν» να το πετύχει σε ένα παιχνίδι αδιάφορο, τη στιγμή που ο Ντόντσιτς το έκανε σε ένα παιχνίδι που έκαιγε, κόντρα στους Γάλλους. Έβαλε 25 στο ημίχρονο διότι απόλαυσε το μπάσκετ, ήταν χαλαρός, έβαλε το τριποντάκι του, τα μακρινά του σουτάκια κι είπε να περάσει καλά σε ένα παιχνίδι χωρίς σκοπιμότητα και άγχος. Γύρισε ελαφρώς το πόδι του, βγήκε, έκανε αυτά που του είπαν οι γιατροί και πάμε παρακάτω. Το πραγματικό «σήκω και πάτα το» άλλωστε, που είπε ο Ιωάννης Παπαπέτρου μετά το ματς, του το είχαν πει τότε στο Μιλγουόκι.

Η Τσεχία την Κυριακή είναι ένα υπολογίσιμο εμπόδιο, αλλά όχι ένα ανησυχητικό εμπόδιο. Αφήστε τις παραδόσεις και τι πάθαμε τότε και τι χουνέρι μας έκαναν πριν τόσα χρόνια. Το σήμερα μετράει και σήμερα που μιλάμε, σήμερα που τους αντιμετωπίζουμε, έχουμε μια ομάδα πολύ καλή, έχουμε έναν από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου στην πιο ώριμη ηλικία του, με δυο τίτλους MVP και ένα δαχτυλίδι πρωταθλητή στα μπαγκάζια και τον κορυφαίο Έλληνα προπονητή. Έχουμε δηλαδή όλο το πακέτο, τόσο ολοκληρωμένο, όσο δεν το είχαμε ποτέ ξανά. Είναι σχεδόν δεδομένο ότι οι Τσέχοι θα μας ζορίσουν, θα μας δυσκολέψουν, θα προσπαθήσουν να μας «δείρουν», να μας βγάλουν εκτός ρυθμού, να μας χαλάσουν το μυαλό, να στήσουν «τείχος» μπροστά από το Γιάννη. Ό,τι και να δοκιμάσουν να κάνουν, πολύ καλά θα κάνουν από την πλευρά τους – το θέμα όμως είναι τι θα κάνουμε εμείς. Διότι πάντα σε τέτοιου είδους παιχνίδια, σημασία έχει τι θα κάνει η καλύτερη ομάδα από τις δυο. Και η καλύτερη ομάδα είναι η Εθνική μας.

Και Βέσελι έχουν οι Τσέχοι και Σατοράνσκι κι ένα αξιόλογο supporting cast, με καλούς ρολίστες που κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Και δεν έχουν και τίποτα να χάσουν και κανείς δεν θα τους πει τίποτα αν δεν νικήσουν, αντιθέτως θα αποθεωθούν αν κάνουν τη μεγάλη έκπληξη και μας πετάξουν εκτός. Όλα αυτά τα ξέρουμε καλά εμείς, οι παίκτες, ο Ιτούδης, η κυρία Βασιλική από τη διαφήμιση, τα καθίσματα του αεροπλάνου, όλοι. Οπότε πάντα με σεβασμό στον αντίπαλο, οφείλουμε να κάνουμε το παιχνίδι μας, να επιβάλλουμε το ρυθμό μας, να μην δώσουμε δικαιώματα, να μην «κυνηγάμε» στο ημίχρονο και να παίξουμε όσο καλά μπορούμε να παίξουμε – το έχουμε δείξει άλλωστε στα 5 πρώτα ματς της διοργάνωσης.

Μέσα σε όλα τα καλά νέα που έχουμε «ακούσει» στο Ευρωμπάσκετ, η επιστροφή του Παπαγιάννη σε περίπου φουλ φόρμα και μη επανεμφάνιση του Κώστα Αντετοκούνμπο, έστω και με φανερό «τρακ», είναι τα πιο χαρμόσυνα. Διότι αλλιώς πας να ματσάρεις τον Βέσελι με το Γιάννη στο «5» ή τον Αγραβάνη και αλλιώς είναι μια να βρίσκει μπροστά του τον Παπαγιάννη, την άλλη τον Γιάννη και αν χρειαστεί τον Κώστα. Είναι παιχταράς ο Τσέχος, αλλά δεν μπορεί να τα βάλει με όλους – ούτε σε άμυνα, ούτε σε επίθεση. Κι αν καταφέρουμε να «ξενερώσουμε» το Βέσελι, αν τον φορτώσουμε φάουλ και δει τις επιθετικές του προσπάθειες να τρακάρουν σε τοίχο, τότε ο (λαβωμένος) Σατοράνσκκι και οι συμπαίκτες του, δύσκολα θα μπορέσουν να μας βάλουν ιδιαίτερα εμπόδια.