Ψάχνοντας για γωνία στο δεκάρικο

Πέρυσι, το ξεκίνημα του Παναθηναϊκού στη «Λεωφόρο» ήταν εντυπωσιακό: τεσσάρες, πεντάρες, ένας Βιτάλ που θύμιζε Ροναλντίνιο, ο Καρλίτος on fire – κι ας μην είχε μπει ακόμα στην εξίσωση ο Παλάσιος. Μόνο που όταν ο Παναθηναϊκός πέρναγε τη διασταύρωση Αλεξάνδρας και Κηφισίας, όταν πήγαινε να παίξει μακριά από το γήπεδό του, έμοιαζε με έναν υπερήρωα που έχανε τις υπερδυνάμεις του: κόντεψε να κλείσει έναν ολόκληρο γύρο πρωταθλήματος χωρίς εκτός έδρας νίκη.

Φέτος ο Παναθηναϊκός έχει ξεκινήσει με δυο εντός έδρας νίκες και μια νίκη στο Ηράκλειο. Με δυο νίκες στη «Λεωφόρο» με 1-0, κόντρα σε Ιωνικό και Λεβαδειακό. Χωρίς τεσσάρες και πεντάρες, όπως περίμεναν ή λαχταρούσαν ή ήλπιζαν οι φίλοι του, αλλά με μπόλικη ουσία. Χωρίς να έχει δεχτεί γκολ σε τρεις αγώνες, στους οποίους οι αντίπαλοι έχουν κάνει ελάχιστες ευκαιρίες μπροστά στην εστία του Μπρινιόλι. Με τον Σπόραρ να σκοράρει στο Ηράκλειο και τον Βέρμπιτς να σκοράρει κόντρα στο Λεβαδειακό. Με τον Τσέριν καλύτερο παίκτη του γηπέδου στην πρεμιέρα με τον Ιωνικό. Με το κεντρικό του αμυντικό δίδυμο στα πιτς, τον Μπερνάρντ ανέτοιμο για να αγωνιστεί και χωρίς να έχει αποκτήσει ακόμα «οκτάρι». Δεν τα λες και λίγα όλα αυτά στην εκκίνηση του πρωταθλήματος, όπου καμία άλλη ομάδα δεν έχει κάνει το τρία στα τρία – κι όμως κάποιοι βρίσκουν ακόμα και τώρα λόγο να γκρινιάζουν. Σαν να ψάχνουν να βρουν γωνία στο δεκάρικο…

Πόσα χρόνια είχε να κάνει τρία στα τρία στο ξεκίνημα ο Παναθηναϊκός και να είναι μόνος του στην κορυφή; Πολλά – όσα και τα χρόνια που έχει να πάρει πρωτάθλημα. Φυσικά το πρωτάθλημα δεν τελειώνει ούτε την τρίτη αγωνιστική, ούτε τη δέκατη, ούτε καν την τελευταία, εφόσον υπάρχουν και τα play-offs. Αλλά από το να κυνηγάει ο Παναθηναϊκός τις προπορευόμενες ομάδες από τον Αύγουστο ή τις αρχές Σεπτέμβρη, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να τον καταδιώκουν. Κι από το να κερδίζει εντός με εντυπωσιακά σκορ και να σκοντάφτει εκτός, φαντάζομαι όλοι οι φίλοι του προτιμούν να κερδίζει εντός και εκτός, ακόμα και με πιο «ταπεινά» σκορ. Διότι πρωταθλητισμό κάνουν οι ομάδες που έχουν ουσία, κυνισμό, αποτελεσματικότητα και πειθαρχία, αυτές που (όταν χρειάζεται) παίζουν για το αποτέλεσμα. Όχι αυτές που παίζουν για το jogo bonito, την αποθέωση της εξέδρας και τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα.

Ο Παναθηναϊκός έχει και τα φόντα και την προοπτική και το υλικό να παίξει καλύτερη μπάλα και να κερδίζει βάζοντας περισσότερα γκολ – αυτό λέει η λογική, αυτό «μαρτυρά» το υλικό του, αυτό θα συμβεί όταν ολοκληρωθεί το ρόστερ του και μπει στον κανονικό ρυθμό της ομάδας ο Μπερνάρντ. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, οι «πράσινοι» οφείλουν να «καθαρίζουν» τα παιχνίδια με τους αντιπάλους χαμηλότερης δυναμικότητας χωρίς πολλά – πολλά. Κυρίως, χωρίς να δίνουν δικαιώματα, να αγχώνονται, να καρδιοχτυπούν και να «στριμώχνονται». Όπως ακριβώς συνέβη τόσο με Ιωνικό και Λεβαδειακό εντός, όσο και με ΟΦΗ εκτός. Και να είναι όλοι σίγουροι, ότι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, όσο ικανοποιημένος κι αν είναι από την βαθμολογική συγκομιδή, είναι παράλληλα αυτός που παιδεύει περισσότερο απ’ όλους το μυαλό του, για το πώς θα μπορέσει η ομάδα του να παρουσιαστεί καλύτερη στη συνέχεια. Να πιάσει, το συντομότερο δυνατόν, τα στάνταρντς απόδοσης που είχε πιάσει στο φινάλε της περσινής σεζόν.

Και είναι αλήθεια ότι στο ντέρμπι με την ΑΕΚ που ακολουθεί, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να είναι καλύτερος απ’ ό,τι τον είδαμε κόντρα στο Λεβαδειακό, αν θέλει να κάνει το 4 στα 4. Η ΑΕΚ είναι μια ομάδα διαφορετική σε σχέση με πέρυσι, έχει καινούργιο προπονητή, έχει άλλες ιδέες στο χορτάρι, φιλοδοξίες και προσμονή να μπει στο νέο της «σπίτι» με φόρα. Αυτή τη φόρα της ΑΕΚ καλείται να ανακόψει ο Παναθηναϊκός, κρατώντας παράλληλα τη δική του δυναμική και το φρόνημά του ψηλά.