Περπατώντας με βήματα σταθερά προς το βάθρο

Είναι η Εθνική Ελλάδας μια σοβαρή διεκδικήτρια μεταλλίου, οποιουδήποτε χρώματος; Η λογική, λέει πως «ναι»: υπάρχει φυσικά η Γαλλία, η Σλοβενία, η Σερβία, υπάρχουν ομάδες που μπορούν να κάνουν το «μπαμ ή το «μπραφ» χωρίς να λένε πολλά λόγια, υπάρχουν πάντα οι ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις, οι τραυματισμοί, η κακή βραδιά, η ακόμα πιο κακή διαιτησία – όλα αυτά δηλαδή που μπορεί σε ένα νοκ-άουτ παιχνίδι να φέρουν τα πάνω, κάτω. Αλλά ψυχρά και χωρίς ίχνος συναισθηματισμού και δίχως να χρειαστεί να φορέσουμε την φουστανέλα και τα τσαρούχια, αυτή η Εθνική είναι ομάδα βάθρου. Medal-material που λένε.

Η υγιής και πλήρης Ελλάδα είναι και παραείναι. Αυτή που έχει έναν εκ των κορυφαίων προπονητών της Ευρώπης, που έχει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σε πολύ καλή κατάσταση, που έχει λύσεις σε όλες τις θέσεις, από τον «άσο» μέχρι το «πεντάρι», που έχει και δίψα και κίνητρο και δούλεψε σκληρά και χωρίς «παχιά» λόγια όλες αυτές τις εβδομάδες. Η Εθνική που έπαιξε μισή στο Βελιγράδι και έβγαλε τα συκώτια των Σέρβων με «πεντάρι» το Γιάννη, που δεν είχε ούτε Παπαπέτρου, ούτε Παπαγιάννη, που έχασε στη διάρκεια του ματς το Σλούκα και τον Κώστα Αντετοκούνμπο. Η Εθνική που πλέον βλέπει τους λαβωμένους να επιστρέφουν ο ένας μετά τον άλλον και μένει να δούμε σε τι κατάσταση είναι: στο 100%; Τους έχει επηρεάσει η αποχή και η αγωνιστική απραξία; Νιώθει κάποιος ενοχλήσεις; Θα μπορούν να παίξουν κανονικά ή δεκάλεπτα στην αρχή; Τα «βαριά κορμιά», όπως είναι αυτά του Παπαγιάννη και του Κώστα θα είναι εντάξει ή θέλουν περισσότερο χρόνο για να επανέλθουν πλήρως;

Αμείλικτα ερωτήματα, όπως αμείλικτη είναι και μια διοργάνωση που κρατά λιγότερο από τρεις εβδομάδες και δεν συγχωρεί την παραμικρή «στραβή». Όχι μόνο στα νοκ-άουτ, αλλά και σε όποια αναποδιά σε βρει στη φάση των ομίλων που θα κρίνουν τα σταυρώματα στη συνέχεια. Δεν έχει πραγματικά κανένα νόημα αυτή τη στιγμή να κάθεσαι και να υπολογίζεις αν σε συμφέρει να τερματίσεις πρώτος, δεύτερος ή τρίτος, προσπαθώντας να προβλέψεις με ποιον θα ανταμώσεις στη συνέχεια – αν δεν δούμε στα πρώτα παιχνίδια σε τι κατάσταση είναι οι ομάδες, οι σούπερ – σταρ και ποια αουτσάιντερς θα μπουν σαν νίντζα και θα «κλέψουν παιχνίδια», δεν έχει κανένα νόημα να κάνουμε υπολογισμούς. Είναι σαν να υπολογίζεις σε πόση ώρα θα φτάσεις στον προορισμό σου, πλέοντας σε αχαρτογράφητα νερά.

Ο Δημήτρης Ιτούδης ήταν υποχρεωμένος να πάρει ρίσκα και να πάει στην Ιταλία ρίχνοντας μια τολμηρή ζαριά: μαζί του οι τραυματίες και οι ανέτοιμοι, θα περιμένει τον Κώστα Αντετοκούνμπο στα παιχνίδια που θα παίξουμε από Δευτέρα, θα δώσει κάποιο χρόνο στον Παπαγιάννη, θα δει πότε θα πατήσει παρκέ ο Σλούκας. Οι 100% έτοιμοι της 12άδας θα είναι 9 στο πρώτο μας ματς την Παρασκευή κι αυτό σημαίνει πιο «κοντό» rotation, περισσότερος Γιάννης στο «5», ίσως και Αγραβάνης, μέχρι να μπορέσουν – αν μπορέσουν – Παπαγιάννης και Κώστας Αντετοκούνμπο να μοιραστούν τη θέση. Την αντιλαμβάνομαι την αγωνία και τον προβληματισμό του κόουτς, καθώς δεν είχε και πολλές αξιόπιστες επιλογές στα χέρια του για τις θέσεις των «ψηλών»: αν ήταν διαθέσιμος ο Μήτογλου, που μπορεί να παίξει και στο «4» και στο «5», τα χέρια του Ιτούδη θα ήταν λυμένα και οι επιλογές του θα γίνονταν με λιγότερη πίεση και ενδεχομένως ελάχιστα ρίσκα.

Τώρα; Τώρα ποντάρουμε στην ποιότητα των διεθνών μας, στην ικανότητα των περισσότερων να παίξουν σε περισσότερες από μια θέσεις, στο υψηλό μπασκετικό IQ του κόουτς που μπορεί να σκαρώσει μερικά συστήματα για να μακιγιάρει τις «ρυτίδες» της ομάδας και στον οίστρο του Γιάννη. Τα πράγματα που έκανε στα προηγούμενα παιχνίδια, ήταν ώρες – ώρες αδιανόητα. Οπότε δεδομένα είναι κεφάτος. Αν παραμείνει γερός και δυνατός σε όλη τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ, τότε θα έχουμε σαν πολιορκητικό κριό έναν παίκτη, τον οποίον στην πραγματικότητα κανένας παίκτης στον κόσμο δεν μπορεί να πει «εγώ αυτόν, θα τον σταματήσω».