Η «καλύβα» που γίνεται «μεζονέτα»

Για να ξεκινήσεις καλά τη χρονιά, για να αποφύγεις τις δυσάρεστες απώλειες, για να κρατήσεις τον κόσμο σου ζεστό και να πείσεις τους πάντες ότι μπορείς φέτος πραγματικά να κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να είναι κυνικός όταν χρειάζεται και αποτελεσματικός στις φάσεις που θα δημιουργήσεις. Πρέπει να φροντίσεις να μην δώσεις το παραμικρό δικαίωμα στον αντίπαλο, να μπεις δυνατά και συγκεντρωμένα από το πρώτο λεπτό και να μην έχεις «νεκρά» διαστήματα. Πρέπει να περάσεις το «μήνυμα», από την αρχή της χρονιάς, ότι θα είσαι ανταγωνιστικός όχι μόνο στο σπίτι σου αλλά ακόμα και στις πιο αφιλόξενες έδρες.

Ο Παναθηναϊκός τα έκανε όλα όπως έπρεπε, με εξαίρεση το τελευταίο τέταρτο του αγώνα, εκεί όπου χαλάρωσε και έδωσε τη δυνατότητα στους παίκτες του ΟΦΗ να κάνουν 2-3 ευκαιρίες. Μπήκε από την αρχή με συγκέντρωση, «διάβασε» την μεσοαμυντική λειτουργία των παικτών του Νιόπλια και «χτύπησε» πρώτα με τη μπαλιά – μαχαιριά του Πέρεθ στον Παλάσιος και μετά με το «τσίμπημα» του Σπόραρ μετά τη σέντρα του Αϊτόρ. Και μπορεί να το έκανε να μοιάζει εύκολο, αλλά μόνο εύκολο δεν ήταν όλο αυτό που έκανε: όχι μόνο διότι ο ΟΦΗ είναι μια ομάδα που «βγάζει τα συκώτια» του Παναθηναϊκού και τον κάνει να υποφέρει τα τελευταία χρόνια αλλά και διότι οι «πράσινοι» πήγαν στο Ηράκλειο χωρίς τους δυο βασικούς κεντρικούς αμυντικούς τους και με τρεις παίκτες πρώτης γραμμής για τις τρεις θέσεις του κέντρου, στο 4-3-3 που προτιμά ο Γιοβάνοβιτς.

Ο Παναθηναϊκός επέλεξε να πορευτεί στο ξεκίνημα της σεζόν, παίρνοντας ρίσκα: ναι μεν πήρε έναν φορ (Σπόραρ) που μοιάζει αυτό που του έλειπε εδώ και πολλά χρόνια, έναν killer που του αρκεί ένα άγγιγμα για να βάλει τη μπάλα στα δίχτυα, πήρε έναν χαφ (τον Τσέριν) που τα κάνει όλα και συμφέρει στη μεσαία γραμμή, έναν πολύ ποιοτικό μεσοεπιθετικό (Βέρμπιτς) και έναν κεντρικό αμυντικό (Μάγκνουσον) που δείχνει καλύτερος από τον Βέλεθ, αλλά ο άξονάς του είναι «γυμνός»: η πώληση του Αλεξανδρόπουλου και η ανετοιμότητα του Μπερνάρντ, έχουν δημιουργήσει μια περίεργη και επικίνδυνη συνθήκη: το σύστημα «κάνω το σταυρό μου μην τυχόν πάθει κάτι κάποιος από τους τρεις κεντρικούς χαφ». Δυστυχώς, ο Κουρμπέλης ένοιωσε ενοχλήσεις και αντικαταστάθηκε. Ευτυχώς, αυτό έγινε σε ένα χρονικό σημείο όπου η νίκη είχε ουσιαστικά «κλειδώσει». Με τη σταδιακή ενσωμάτωση του Μπερνάρντ και την απόκτηση των δυο κεντρικών χαφ που θα πάρει ο Παναθηναϊκός, η κατάσταση σύντομα θα ομαλοποιηθεί – αρκεί μέχρι τότε η ομάδα να μην το «πληρώσει» όλο αυτό με κάποια αναπάντεχη απώλεια βαθμών.

Ακόμα κι έτσι, με τους μέσους να «είναι στο δρόμο» και Σάρλια με Πούγγουρα στο κέντρο της άμυνας, ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε να έχει το παραμικρό πρόβλημα. Και ο βασικός λόγος είναι ότι είναι μια ομάδα καλά δουλεμένη από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, με στέρεες ποδοσφαιρικές βάσεις, με άριστα αποδυτήρια και ξεκάθαρη αγωνιστική φιλοσοφία. Οι βάσεις μπήκαν το περσινό καλοκαίρι, «τσιμεντώθηκαν» σε όλη τη διάρκεια της σεζόν που πέρασε και πλέον ένας ακόμα όροφος δείχνει να χτίζεται από πάνω: με παίκτες από το «πάνω ράφι» (όσο κι αν ο προπονητής δεν θέλει να ακούει για «ράφια»…), με περισσότερες λύσεις σε όλες τις θέσεις, με παίκτες που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά, άρα μπορούν να προσφέρουν διαφορετικά πράγματα και με προσωπικότητες τέτοιες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ματς της πρεμιέρας με τον Ιωνικό ο Τσέριν ήταν ο κορυφαίος, ενώ στο Ηράκλειο πήρε τη σκυτάλη ο Πέρεθ - και δεν αποκλείεται, όσο «λύνεται» η ομάδα και όσο θα ξεδιπλώνονται περισσότερο οι συνεργασίες και οι αυτοματισμοί, να δούμε MVP τον Παλάσιος, τον Αϊτόρ ή τον Σπόραρ, μέχρι φυσικά να έρθει κάποια στιγμή η σειρά του Μπερνάρντ.