Εσένα σε έκαναν περήφανο οι επιτυχίες των αθλητών μας;

Παίρνουν χρυσά, ασημένια, χάλκινα. Πρωταγωνιστούν στον στίβο, στο τένις, στο μπάσκετ, στο βόλεϊ, στις πισίνες, οπουδήποτε. Καταφέρνουν πράγματα αξιοθαύμαστα – αν λάβει κανείς πόσο μικρή χώρα είμαστε, πόσο φτωχή, με πόσο ελάχιστες και ανεπαρκείς υποδομές, πόσο ανοργάνωτη και γεμάτη μεγάλα λόγια. Κάποια παιδιά, μικρότερα ή μεγαλύτερα, λιώνουν στην προπόνηση, κάνουν το σκατό τους παξιμάδι, βάζουν λεφτά από την τσέπη τους, στερούνται τις χαρές της νιότης, τους φίλους, το φλερτ για να πετύχουν κάτι σημαντικό. Κι όταν τα καταφέρνουν, τι λέμε, τι ακούμε και τι διαβάζουμε; «Μας έκαναν περήφανους!»

Από πού κι ως πού έκαναν περήφανους εμένα, εσένα τον άλλον, τον τάδε πολιτικό ή τον δείνα που έτυχε να δει τα πλάνα της απονομής στο δελτίο ειδήσεων; Περήφανους έκανε τους γονείς του ο Τεντόγλου και η Στεφανίδη, τους δικούς της ανθρώπους η Ντρισπιώτη, την οικογένειά του και τον πατέρα του που τον καμαρώνει από κει ψηλά ο Γιάννης, τους δικούς τους ανθρώπους ο Τσιτσιπάς και η Σάκκαρη. Όχι εμάς. Εμείς μπορεί να χαιρόμαστε με τη χαρά τους, να τους καμαρώνουμε, να τους θαυμάζουμε, να τους χειροκροτούμε, να γουστάρουμε που ανεβάζουν την ελληνική σημαία ψηλά, να θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν τέτοια πρότυπα, υγιή και «καθαρά», αντί για γελοίους τράπερς και αεριτζήδες influencers. Αλλά μέχρι εκεί.

Πολύ εύκολο το έχουμε αυτό με την «περηφάνεια». Μια καραμέλα που δεν λιώνει ποτέ, από ανθρώπους που συνήθως ούτε καμία σχέση έχουν με το εκάστοτε άθλημα, ούτε πλήρωσαν ποτέ εισιτήριο για να δουν έναν αγώνα του Τεντόγλου ή της Στεφανίδη, που κάθονται στην τηλεόραση να δουν τις προσπάθειές τους μόνο αν πηγαίνουν για μετάλλιο ή τον Στέφανο και τη Μαρία μόνο αν παίζουν κανέναν τελικό. Πανηγυρτζήδες και φαφλατάδες μια ζωή, ασορτί με τους πολιτικούς που ψηφίζουμε, αυτούς που τρέχουν να βγουν φωτογραφίες και να σφίξουν χέρια στο αεροδρόμιο, μόνο αν ένας αθλητής φέρει στις αποσκευές του μετάλλιο.

Δεν έχουμε και πολλά πράγματα που μας κάνουν περήφανους στη ζωή μας, γι’ αυτό βροντοφωνάζουμε «πόσο περήφανους μας έκαναν οι αθλητές μας». Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, μια κοινωνία διχασμένη, μια παιδεία ανύπαρκτη, μια τσέπη μόνιμα αδειανή, ένα σύστημα υγείας που είναι διασωληνωμένο. Ζούμε σε μια χώρα υπό διάλυση, όπου δίνουμε άδεια στον κορωνοϊό τον Ιούνιο και τον υποδεχόμαστε πάλι τον Σεπτέμβρη, μπας και μαζέψουμε κανένα φράγκο για να βγει η χρονιά. Και παραμυθιαζόμαστε μιλώντας για περηφάνεια, σαν να καπηλευόμαστε τις προσπάθειες όλων αυτών των αθλητών που τα έκαναν όλα μόνοι τους: κουράστηκαν, μάτωσαν, τραυματίστηκαν, στερήθηκαν, έκλαψαν, πείνασαν, αλλά κατάφεραν να φτάσουν κάπου.
Θέλετε να νιώσετε περήφανοι για κάποιους;

Δώστε ανατροφή στα παιδιά σας τέτοια, ώστε να είστε περήφανοι γι’ αυτό που θα γίνουν. Ώστε οι επόμενες γενιές να μεγαλώσουν σε μια κοινωνία χωρίς βιαστές, νταήδες και γυναικοκτόνους. Προσπαθήστε να νιώθετε περήφανοι όχι όταν βλέπετε τον Τεντόγλου να πηδάει 8.52 και τη Στεφανίδη να περνά το ένα ύψος μετά το άλλο, αλλά όταν κοιτάζεστε στον καθρέφτη: στο δρόμο, στη δουλειά, στο γήπεδο, στο σπίτι, στις διακοπές, στην παραλία, στο κλαμπ, να είστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας.

Να δίνετε το καλό παράδειγμα σε αυτούς που βρίσκονται κοντά σας. Κι αφήστε τις ψεύτικες «περηφάνειες» για όλα αυτά τα παιδιά του αθλητισμού που έχουν καταφέρει να νικήσουν τη μιζέρια και να βγάλουν το κεφάλι τους έξω από το βούρκο. Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους πιάνουμε στο στόμα μας και να τους θυμόμαστε μόνο όταν μας βολεύει.