Το επίπεδο των κινήσεων που πρέπει για να ανέβει «σκάλες»

Το ποτήρι είτε το βλέπεις μισοάδειο, είτε μισογεμάτο. Αν θες να πεις κάτι αρνητικό, θα σταθείς στην καθυστέρηση των κινήσεων λόγω Ευρώπης. Το αρχές Αυγούστου στο ποδόσφαιρο όμως (δηλαδή τέλη Ιουλίου πρέπει να έχεις τους παίκτες) είναι από δύσκολο ως ακατόρθωτο για ολοκλήρωση σχεδιασμού. Εκτός αν κάνεις κινήσεις που φαντάζουν απλές (νεαρούς με προοπτική εξέλιξης) σαν αυτές του ΠΑΟΚ, που δυστυχώς τον οδήγησαν στα γνωστά αποτελέσματα με τη Λέφσκι.

Ο Παναθηναϊκός είχε κι έχει ανάγκη από ποδοσφαιριστές που θα βάλουν «σφραγίδα», θα γίνουν οι πρωταγωνιστές και όχι απλά αυτοί που ίσως πιάσουν. Γι’ αυτό και καθυστέρησε εκνευριστικά. Αν και ο εκνευρισμός και το «τσίτωμα» του κόσμου, περισσότερο προερχόταν απ’ την έλλειψη ονοματολογίας. Στην Ελλάδα το δεν μαθαίνω το συνδυάζουμε με το δε γίνεται τίποτα, επειδή στις μεταγραφές είναι σα να έχουμε την… Κατινιά στο αίμα μας.

Άντραζ Σπόραρ και Μπένζαμιν Βέρμπιτς λοιπόν, οι τελευταίες κινήσεις. Δε θα πούμε ούτε «βόμβες», ούτε «νάρκες», ούτε τίποτα. Αυτά ας τα δούμε στο γήπεδο, εκεί που μπορεί να σου αποδειχθεί «βόμβα» ο Τσέριν για παράδειγμα. Αλλά η λογική των κινήσεων είναι αυτή που ενδείκνυται.

Τί παίρνει ο Παναθηναϊκός λοιπόν; Παίκτες διεθνείς. Άρα παίκτες αυτόματα σημαντικούς. Σε αυτούς τους δύο μπορείς να προσθέσεις τον Τσέριν καθώς και οι τρεις είναι όχι απλά διεθνείς, αλλά βασικές λύσεις στη Σλοβενία. Το ίδιο κι ο Μάγκνουσον στην Ισλανδία. Παιδιά που οι περισσότεροι είναι στο κορυφαίο επίπεδο της καριέρας τους. Έχοντας μπροστά τους πολλά ποιοτικά χρόνια, φιλοδοξία και φυσικές δυνάμεις για να ανταπεξέλθουν.

Κοινώς δεν ήρθαν τίποτα «ξεζουμισμένοι», ή σε ηλικία που τους καθιστά κινήσεις μιας σεζόν. Αυτό εξασφαλίζει τη συνέχεια της ομάδας και τη συνέπειά της. Έτσι ώστε να μη χρειάζονται 9-10 μεταγραφές κάθε καλοκαίρι. Όχι όμως επειδή μανιωδώς προσπαθείς να εμπιστευτείς κάποιον που δεν αξίζει.

Η ποδοσφαιρική ποιότητα των Σπόραρ και Βέρμπιτς που είναι αυτοί για τους οποίους περιμέναμε, δεν αμφισβητείται. Παίκτες που τα προηγούμενα χρόνια ήταν σε επίπεδο υψηλό. Έχουν παραστάσεις, έχουν συμμετοχές, σε ομάδες στόχων και όχι απλά για τη χαρά του αθλήματος. Το κρατάμε κι αυτό, επειδή ο Παναθηναϊκός πρέπει να είναι σε αυτή τη διαδικασία των στόχων, όχι απλά του να κάνω μισό βηματάκι και έχει ο Θεός μωρέ.

Κυρίως όμως, οι Σλοβένοι είναι οι ποδοσφαιριστές που «δένουν» στη φιλοσοφία της ομάδας. Επιτάσσει πως πρώτα και πάνω απ’ όλους είναι το σύνολο. Οι υπόλοιποι είναι κάτω απ’ αυτό. Κάτω απ’ την ομάδα. Ο καθένας έχει το ρόλο του να εξυπηρετήσει. Αφού το κάνει, με την ποιότητά του μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω. Αυτό μπορούν να κάνουν Σπόραρ και Βέρμπιτς. Να αυξήσουν την ποιότητα της ομάδας και όχι να είναι καλοί παίκτες που παίζουν για τα νούμερά τους και για την αποθέωση της εξέδρας.

Μετράει η ενίσχυση του Παναθηναϊκού με τον τρόπο που ήθελε. Ο Σπόραρ μόνο αν έρθουν τα πάνω κάτω δε θα ανεβάσει την επίθεση των «πράσινων». Ο Βέρμπιτς είναι έτοιμος παίκτης, το λιγότερο ισάξιος με Παλάσιος και Αϊτόρ. Άρα αυτόματα ανεβάζει επίπεδο τα «φτερά» της επίθεσης, καθώς για πολλούς λόγους δε συγκρίνεται με Βιτάλ ή Χατζηγιοβάνη.

Προφανώς και πρέπει να έχει συνέχεια η διαδικασία της ενίσχυσης. Ανάλογη συνέχεια. Ο δημιουργικός χαφ έχει ανάγκη η ομάδα να είναι ανάλογου επιπέδου. Μην ξεχνάμε πως από την περασμένη σεζόν έφυγαν Βιγιαφάνιες, Γκατσίνοβιτς, Μαουρίσιο. Μέχρι τώρα ήρθε ο Τσέριν. Άρα στην ουσία αναζητάς δύο βασικές λύσεις στο 8-10. Ή για να μην το βάζουμε σε πλαίσιο, αναζητάς δύο καλούς παίκτες, ποιοτικούς. Βασικοί ή μη είναι δουλειά του προπονητή να το αποφασίσει.

Γιοβάνοβιτς που πάντα είναι η τελική απάντηση σε όλα στον Παναθηναϊκό. Έχει την εμπιστοσύνη όλων κι αυτό είναι το πλέον σπουδαίο. Διότι η ακολουθία και το πείσμα του στην επιμονή των κινήσεων που θέλει και πρέπει να γίνουν, αλλά με το σωστό τρόπο για την ομάδα, είναι αυτά που… ηρεμούν τον κόσμο.

Υ.Γ. Οι μεταγραφές εδώ που φτάσαμε, δε θα παίξουν ρόλο για τη Σλάβια Πράγας. Ακόμη κι έτσι, ο Παναθηναϊκός έχει και παραέχει τύχη.