Πατώντας F5 ξανά και ξανά

Πατάς το κουμπί F5 στον υπολογιστή εδώ και μέρες. Τίποτα. Πατάς refresh, μπαίνεις σε όλα τα αθλητικά σάιτς, περιμένεις να δεις αν η ομάδα σου έχει κάνει μεταγραφή. Και όσο δεν βλέπεις κανένα νέο, κανέναν παίκτη να έρχεται, μετράς παράλληλα τις μέρες μέχρι το πρώτο επίσημο ματς. Που δεν είναι απλά ένα ματς, αλλά είναι η ευρωπαϊκή σου επιβίωση, η πρόκληση μετά από 5 χρόνια να προχωρήσεις, να φτάσεις στα play-offs, να διεκδικήσεις τη συμμετοχή σου σε ευρωπαϊκό όμιλο. Όχι εσύ, αλλά η ομάδα σου – μόνο που όταν πρόκειται για την ομάδα που αγαπάς, χρησιμοποιείς πρώτο πληθυντικό, σαν τη μητέρα που μιλάει για τις εξετάσεις του γιου της και λέει «καλά γράψαμε, πιστεύω ότι θα περάσουμε Αθήνα».

Πατάς F5 και παίκτη δεν βλέπεις και οι μέρες για το ματς με τη Σλάβια ζυγώνουν. Με τη Σλάβια, όχι με καμία ομάδα από τη Μάλτα ή το Γιβραλτάρ. Με μια ομάδα καλή, συγκροτημένη, πειθαρχημένη, με κίνητρο και μεγαλύτερη «τριβή» με την Ευρώπη όλα αυτά τα χρόνια που ο Παναθηναϊκός ήταν εκτός. Και ξαφνικά, το F5 που πατάς μανιωδώς όλον αυτόν τον καιρό, πιάνει τόπο: πρώτα Σπόραρ και μετά Βέρμπιτς. Ένας επιθετικός κι ένας μεσοεπιθετικός, αμφότεροι στα 28, στην πιο μεστή ποδοσφαιρική ηλικία. Με χρήματα σοβαρά, τόσο στη Σπόρτινγκ για τον πρώτο όσο και στα συμβόλαια των δυο παικτών. Με στόχευση και προοπτική.

Μεταγραφές «από το πάνω ράφι», όσο κι αν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αμέσως μετά το φιλικό με τη Φόλενταμ, προσπάθησε να «ξορκίσει» τα…πάνω ράφια και να ρίξει τους τόνους, μαζί και τις υπερβολικές προσδοκίες, να κρατήσει με το «καλημέρα» τις ισορροπίες στα αποδυτήρια, να μην υπάρχουν «πάνω ράφια» και «κάτω ράφια» στα Κορωπί.

Καλά κάνει ο Γιοβάνοβιτς και κρατάει χαμηλά τη μπάλα, καλά κάνει και ο κόσμος της ομάδας και χαίρεται για τους παίκτες που έρχονται. Κι ας άργησαν λιγάκι. Διότι οι κινήσεις αυτές, μαζί με όσες προηγήθηκαν, φανερώνουν ένα συνολικό upgrade: αναβάθμιση είναι η παρουσία του Λοντίγκιν μαζί με το Μπρινιόλι στον «άσο». Αναβάθμιση η απόκτηση Γκάνεα στα αριστερά, εκεί που ήταν ουσιαστικά ολομόναχος ο Χουάνκαρ. Αναβάθμιση μοιάζει η απόκτηση του Μάγκνουσον για να καλύψει τη θέση του Βέλεθ. Θα δούμε αν η περίπτωση Τσέριν στον άξονα θα αποδειχθεί αναβάθμιση, αλλά ο Σπόραρ στην επίθεση και ο Βέρμπιτς στα εξτρέμ είναι σίγουρα αναβάθμιση.

Πέρυσι, όταν ο Παναθηναϊκός πήρε τον Παλάσιος, δαπανώντας πάνω από 2 εκατομμύρια, ήταν μια αναπάντεχη και ευχάριστη έκπληξη. Μια οικονομική υπέρβαση, που είχαμε χρόνια να δούμε στον «μνημονιακό Παναθηναϊκό», τον χωρίς έσοδα από την Ευρώπη, την ομάδα που έμοιαζε αφημένη στη μοίρα της, με μεταγραφές – στοιχήματα και διάφορους Μπεκ, Αγιούμπ, Ενμπαγκοτό και σία να προσφέρουν από ελάχιστα εως καθόλου. Φέτος, τα 2+ του Παλάσιος έγιναν 3,5 για τον Σπόραρ.

Ο Βέρμπιτς ήρθε χωρίς χρήματα, εκμεταλλευόμενος την ειδική συνθήκη που ισχύει για τους παίκτες που αγωνίζονται σε ουκρανικές ομάδες και έπεται συνέχεια: ένας δημιουργικός χαφ. Σε άλλες εποχές δεν θα περιμέναμε με καμία φοβερή αγωνία το οκταρο-δεκάρι, αλλά τώρα έχει ανοίξει η όρεξη. Και θα συνεχίσουμε να πατάμε το F5 με την ίδια τρελή αγωνία, με την ίδια λαχτάρα, περιμένοντας έναν ακόμα παίκτη που θα μας κάνει να χαμογελάσουμε.

Με την ελπίδα να μην μας κόψει η Σλάβια το χαμόγελο και να μην μας βάλει στη λογική του «τι θα γινόταν αν οι μεταγραφές είχαν γίνει δέκα μέρες νωρίτερα».