Τα βάσανα των δυο «αιωνίων»

Ο Παναθηναϊκός είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να χτίσει μια καινούργια, καλύτερη ομάδα, μετά τα τελευταία δυο δύσκολα χρόνια. Με νέο προπονητή, με καινούργιους ξένους, με άλλους «κουμανταδόρους», με προσπάθεια για επιστροφή Καλάθη, με αξιόπιστο μπακ-απ του Παπαγιάννη, με έμφαση στο ελληνικό στοιχείο.

Η «ντρίπλα» του Νέντοβιτς, που πάτησε με έναν τρόπο μάλλον παράξενο σε έναν ασαφή όρο του συμβολαίου του, αναγκάζει τον Παναθηναϊκό, να ψάξει και για «βασικό δυάρι», κάτι που δεν υπήρχε ως τώρα στον σχεδιασμό. Αλλά ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός «ούτε εκβιάζουν, ούτε εκβιάζονται»: οι «πράσινοι» έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη για τον άψογο τρόπο που φέρθηκαν στο Νέντοβιτς ακόμα και σε περιόδους όπου ο παίκτης ήταν στα πολύ κάτω του.

Τον στήριξαν έμπρακτα, τον περίμεναν με υπομονή και σεβασμό να γίνει καλά, του πρόσφεραν διετές συμβόλαιο, του άφησαν πλήρη ελευθερία κινήσεων στο παρκέ, ακόμα και σε διαστήματα που ήταν ξεκάθαρα ντεφορμέ. Κι επειδή δεν έχει νόημα ούτε να κρατάς κάποιον με το ζόρι, ούτε να μείνει «στραβωμένος», του δίνει το δικαίωμα, χωρίς δικαστικές αντιπαραθέσεις, να επιλέξει αυτό που επιθυμεί να κάνει.

Ίσως η μεταγραφή του στον Ερυθρό Αστέρα, να είναι η «ρελάνς» των Σέρβων για την απόκτηση Ράντονιτς από τον Παναθηναϊκό. Ίσως και ο Ραζνάτοβιτς να θέλει να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την ομάδα του Βελιγραδίου, για να μην του κρατάνε κακία που έφερε τον πρώην προπονητή τους στην Αθήνα. Business is business άλλωστε και έχουμε και δουλίτσες να κάνουμε στο μέλλον με όλους…

Ο Ολυμπιακός, είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση: έκανε μια καταπληκτική χρονιά, πήρε νταμπλ στην Ελλάδα, έφτασε στο final-four, έχασε για ένα σουτ την ευκαιρία να βρεθεί στο τελικό και να διεκδικήσει την κούπα. Στο σχεδιασμό των ανθρώπων του, το πλάνο ήταν να παραμείνουν όλοι αυτοί που θεωρούσε απαραίτητους ο Μπαρτζώκας και να γίνουν 2-3 προσθήκες, ώστε η ομάδα να παραμείνει στο ίδιο υψηλό επίπεδο και του χρόνου.

Η απώλεια Ζαν Σαρλ προφανώς και δεν «πληγώνει» τον Ολυμπιακό, αλλά η απώλεια του Ντόρσεϊ είναι σημαντική: ο Ντόρσεϊ, πέρα από καλός παίκτης είναι και Έλληνας. Και επειδή υπάρχει και το ενδεχόμενο να φύγει και ο Βεζένκοφ, υποκύπτοντας στο φλερτ του ΝΒΑ, εκεί το πρόβλημα μπορεί να γίνει πολύ πιο μεγάλο για τον Ολυμπιακό: ακόμα ένας «βασικός», σημαντικός παίκτης, ακόμα ένας με ελληνικό διαβατήριο που δεν θα είναι του χρόνου στην ομάδα, αν τελικά αποφασίσει να φύγει.

Διαφορετικές καταστάσεις για τις δυο ομάδες, άλλη αγωνιστική εικόνα, άλλο μπάτζετ, άλλα προβλήματα. Με τη διαφορά ότι ο μεν Παναθηναϊκός «έπιασε πάτο» και θα κάνει την προσπάθειά του να συνέλθει, ο δε Ολυμπιακός «έξυσε ταβάνι» και δεν θέλει με τίποτα ένα πισωγύρισμα.

Κι όσο κι αν στους «ερυθρόλευκους» παρουσιάζονται ψύχραιμοι και δείχνουν σίγουροι ότι θα βρουν τους κατάλληλους αντικαταστάτες, όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες: ούτε εύκολο είναι να βρεις παίκτες τουλάχιστον ισάξιους με αυτούς που φεύγουν, οι οποίοι να προσαρμοστούν άμεσα και να «κουμπώσουν» με τους υπόλοιπους, ούτε είναι εύκολο να λύσεις το γρίφο με τους Έλληνες, ώστε να έχεις την ίδια ομάδα σε Ελλάδα και Ευρωλίγκα.

Θυμίζω ότι ο Παναθηναϊκός πέρυσι είχε σε κάποια φάση 8 ξένους στο ρόστερ του, με δικαίωμα συμμετοχής στη Basket League να έχουν οι 6: αυτό δημιούργησε ένα πραγματικό μπάχαλο.

Είναι δεδομένο πλέον, με τον Ντόρσεϊ να ενημερώνει επισήμως ότι θα πάει ΝΒΑ, ότι για την απόκτηση Καλάθη θα γίνει μπρα-ντε-φερ ανάμεσα στους δυο «αιώνιους». Έχει επίσης ενδιαφέρον να δούμε ποια shooting guards θα στοχεύσουν οι δυο ομάδες, αν ο Παναθηναϊκός θα αλλάξει ρότα στην υπόθεση Μέικον (το ρεπορτάζ έλεγε ότι φεύγει, αλλά αυτό πλέον μπορεί να έχει αλλάξει) και αν οι δυο ομάδες θα αναζητήσουν τη «σιγουριά» παικτών που έχουν προϋπηρεσία στην Ευρωλίγκα, ή θα τζογάρουν με κάποιο «πολυβόλο» από Αμερική. Το καλοκαίρι, που ούτως ή άλλως ήταν ενδιαφέρον, τώρα έχει «πάρει φωτιά».