Εν αναμονή της ποιοτικής αναβάθμισης

Πάντα όταν μπαίνει μια ομάδα στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας, καταλαβαίνεις πως το πράγμα σοβαρεύει. Πως ο χρόνος μειώνεται μέχρι τις επίσημες υποχρεώσεις. Αρχίζει το άγχος με λίγα λόγια. Για όλα τα ζητήματα. Αγωνιστικά, μεταγραφικά, να πάνε όλα καλά στη δουλειά που γίνεται. Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, είναι πλέον σε mood βασικού σταδίου προετοιμασίας.

Όπως ακριβώς με την προετοιμασία, το ίδιο ισχύει και με τις μεταγραφές. Τί λένε εδώ και χρόνια όσοι γνωρίζουν από ποδόσφαιρο; Αν δεν κάνεις σωστή δουλειά το καλοκαίρι στην προετοιμασία, μετά δεν μαζεύεται το πράγμα. Αυτό που κάνεις το καλοκαίρι, το βρίσκεις μπροστά σου το χειμώνα. Ποδοσφαιρικός νόμος.

Ισχύει για το επίπεδο των προπονήσεων, ισχύει για το επίπεδο των μεταγραφικών σου κινήσεων. Γιατί κακά τα ψέματα, αυτό τον καιρό οι μεταγραφές «καίνε» περισσότερο. Ειδικά λόγω των ευρωπαϊκών αγώνων που πλησιάζουν, είναι φυσιολογικό να υπάρχει πίεση. Πρέπει ο Παναθηναϊκός να κάνει τις κατάλληλες κινήσεις για να φτάσει στο στόχο των ομίλων του Conference League. Ο πρώτος στόχος της σεζόν.

Αλλά μην ξεχνάμε κάτι. Δεν είναι οι μεταγραφές για τέσσερα ματς προκριματικών του καλοκαιριού. Είναι για μια σεζόν ολόκληρη. Αν ήταν έτσι, θα πήγαινες να πάρεις μια τετράδα από Σκανδιναβία που θα έχουν καμιά δεκαριά επίσημα ματς στην πλάτη τους, να κάνεις δουλειά σου. Η αγωνιστική περίοδος δεν διακόπτεται, δίνοντάς σου δικαίωμα να επιλέξεις νέους παίκτες. Αυτούς που θα πάρεις τους «παντρεύεσαι» μέχρι τον επόμενο Μάιο. Άρα κρίνουν το ποιος θα είσαι ποδοσφαιρικά και το τι θα πετύχεις.

Η ανάγκη του Παναθηναϊκού είναι δεδομένη. Θέλει ποιότητα στο ρόστερ του. Θέλει το βήμα παραπάνω απ’ όσα έκανε την περασμένη σεζόν. Θέλει να διεκδικήσει Πρωτάθλημα. Δεν λέμε να κάνει πρωταθλητισμό επειδή είναι το ίδιο πράγμα. Πρωταθλητισμός σημαίνει να διεκδικήσεις τον τίτλο κι όχι να τερματίσεις 3ος ή 2ος με διαφορά 20 βαθμών απ’ τον πρώτο.

Λοντίγκιν, Γκάνεα, Τσέριν. Τρεις καλές κινήσεις, στα χαρτιά τουλάχιστον επειδή τα πάντα και οι πάντες κρίνονται στο χορτάρι. Όμως κινήσεις για να γεμίσουν το ρόστερ με καλύτερες λύσεις. Όχι για να σου αλλάξουν τη ζωή. Αυτού του είδους οι κινήσεις, ακόμη δεν έχουν γίνει. Είναι όμως κομβικές. Λάθη δεν συγχωρούνται. Ειδικά απ’ τη στιγμή που και τα χρήματα δεν είναι απίστευτα περισσότερα σε σχέση με όσα είδαμε την περασμένη σεζόν.

Δηλαδή, όταν ο Βιγιαφάνιες έπαιρνε σχεδόν 700.000 και ο αντικαταστάτης του (Σεπφ) έγινε προσπάθεια να έρθει σε αυτά τα οικονομικά επίπεδα, τότε είσαι πάνω-κάτω στο ίδιο σημείο. Αλλά μην κολλάμε στα ποσά. Έχουμε μάθει να θεωρούμε έναν παίκτη καλό αν παίρνει πολλά και κακό αν έχει μικρό συμβόλαιο. Ειδικά στον Παναθηναϊκό με όσα έχουν δει εδώ και δεκαετίες, έπρεπε να γελάμε με τέτοια σκεπτικά.

Περιμένουμε να βρεθούν και να έρθουν αυτοί που όντως θα σε αλλάξουν επίπεδο. Ο στόπερ να είναι καλύτερος του Βέλεθ. Οι χαφ καλύτεροι από Βιγιαφάνιες και Γκατσίνοβιτς. Οι εξτρέμ καλύτεροι από Βιτάλ-Χατζηγιοβάνη. Ο φορ σημείο αναφοράς κι όχι να διεκδικεί θέση βασικού με τους υπάρχοντες επιθετικούς.

Έχουμε απ’ τη μία την επιτυχία του περασμένου καλοκαιριού μεταγραφικά, αλλά έχουμε στο μυαλό μας και λάθη του παρελθόντος. Το 2004 που ως νταμπλούχοι η ενίσχυση περιελάμβανε Ραγκουέλ, Μίτου κτλ, ή δέκα χρόνια μετά (2014) που το Κύπελλο ακολουθήθηκε από Μπούρμπο, Μπούι, Μπερίσα. Καμιά φορά η υπερβολική σιγουριά ή η έλλειψη πίεσης, οδηγεί σε εφησυχασμό και λάθη. Αυτά πρέπει να αποφευχθούν.

Καλύτερα ας λειτουργήσουν οι πάντες υπό πίεση λοιπόν. Χρονική επειδή τα επίσημα ματς αρχίζουν ένα μήνα νωρίτερα φέτος σε σχέση με πέρυσι. Αγωνιστική, επειδή έφυγαν τρεις βασικοί παίκτες ενώ και οι υπόλοιπες λύσεις ανήκουν στο βασικό rotation. Κυρίως πίεση στόχων, επειδή ο Κυπελλούχος Ελλάδας επιβάλλεται να επιστρέψει στην Ευρώπη σε φάση ομίλων, επιβάλλεται να κάνει επιτέλους πρωταθλητισμό. Αυτού του είδους τις κινήσεις περιμένουν οι Παναθηναϊκοί.