Ο νοικοκύρης κύριος Ράντονιτς

Ο Παναθηναϊκός και ο Ντέγιαν Ράντονιτς, συναντήθηκαν τυχαία. Ο μεν Παναθηναϊκός έψαχνε να βρει τον επόμενο προπονητή του, αυτόν που θα μπορούσε να τον επαναφέρει πρώτα απ’ όλα σε ένα μπάσκετ «κανονικό», σωστά δομημένο, με τις κατάλληλες επιλογές παικτών και μια ξεκάθαρη αγωνιστική φιλοσοφία που θα αποτυπώνεται στο παρκέ και όχι σε ένα πινακάκι στα αποδυτήρια. Ο δε Ράντονιτς συζητούσε για το επόμενο συμβόλαιό του με τον Ερυθρό Αστέρα, ζητώντας αυτό που θεωρούσε ότι άξιζε: μεγαλύτερο μπάτζετ, ώστε να φτιάξει μια ομάδα καλύτερη και πιο ανταγωνιστική στην Ευρωλίγκα, σε σχέση με αυτή που είδαμε τις προηγούμενες σεζόν.

Όσο ο Παναθηναϊκός αναζητούσε προπονητή, διαβάζαμε ονόματα όπως του Σφαιρόπουλου, του Πασκουάλ, του Γιασικεβίτσιους, του Τρινκιέρι, του Μίτροβιτς. Άλλοι όντως εξετάστηκαν, άλλοι ήταν όνειρα θερινής νυκτός – παρόλα αυτά το όνομα του Ράντονιτς δεν υπήρχε πουθενά. Όχι λόγω μυστικοπάθειας, αλλά διότι ο Σέρβος προπονητής ήταν όντως στο στάδιο των τελευταίων συζητήσεων με τον Αστέρα. Αλλά όταν διασταυρώθηκαν οι ματιές του Παναθηναϊκού και του Ράντονιτς, υπήρξε μια «σπίθα»: με κάποιον τρόπο, έμοιαζε η κατάλληλη στιγμή να δώσουν τα χέρια και να πορευτούν μαζί.

Ο Ράντονιτς μπορεί να είναι Σέρβος, αλλά δεν είναι «Ομπράντοβιτς» - το λέω, διότι το «φάντασμα του Ζοτς» ακόμα στοιχειώνει το ΟΑΚΑ και υπάρχει ακόμα κόσμος που δεν έχει καταφέρει να τον ξεπεράσει και συγκρίνει με αυτόν κάθε προπονητή που κάθισε στον πάγκο του Παναθηναϊκού από τη μέρα που έφυγε. Ο Ράντονιτς είναι δουλευταράς, μαθημένος «στα δύσκολα», ένας προπονητής που έχει σαν αφετηρία την ασφυκτική μυνα. Είναι άτεγκτος σε θέματα πειθαρχίας, δεν έχει «παιδιά και αποπαίδια» και θεωρείται άνθρωπος δίκαιος: παίζει αυτός που σκίζεται στις προπονήσεις και αυτός που ανταποκρίνεται στα «θέλω του» και όχι απαραίτητα αυτοί με τα υψηλότερα συμβόλαια.

Η ομάδα του θα «πνίξει» τον αντίπαλο παίζοντας στο όριο του φάουλ, θα τρέξει στον αιφνιδιασμό όποτε τον βρει «μπόσικο», θα παίξει πολύ πικ – εν – ρολ, θα εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα στην αντίπαλη ρακέτα όποτε αυτό υπάρχει, θα κατεβάσει το ρυθμό όταν ο αντίπαλος είναι πιο ποιοτικός. Θα παίξει μπάσκετ «νοικοκυρεμένο» και όχι άναρχο, θα επιτρέψει την εκτός συστήματος πρωτοβουλία και «τρέλα» κάποιων παικτών του, όταν αυτή δεν βαίνει σε βάρος της ομάδας και δεν χαλάει το μυαλό των υπόλοιπων.

Δεν υπάρχει φυσικά καμία εγγύηση επιτυχίας στην πρόσληψη του Ράντονιτς, όπως και κανενός άλλου προπονητή σε οποιαδήποτε ομάδα. Υπάρχουν μόνο ενδείξεις, καλοί οιωνοί και δείγματα γραφής από το παρελθόν, πάνω στα οποία μπορείς κάπως να βασιστείς και να κάνεις τις εκτιμήσεις σου. Ο Πάρις Λι και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, είναι δυο παίκτες που έχουν αποκτηθεί πριν την έλευση του Ράντονιτς, τα στοιχεία τους ωστόσο δείχνουν ότι είναι παίκτες που «του κάνουν», παίκτες της δικής του φιλοσοφίας, που σκίζονται στην άμυνα και βάζουν την ομάδα πάνω από την προσωπική τους προβολή. Οι επόμενες κινήσεις για το χτίσιμο του ρόστερ, θα γίνουν και με τη δική του συμβολή, παρέα με τον Αργύρη Πεδουλάκη, ώστε να βρεθούν αυτοί που θα μπορούν να του κάνουν τη δουλειά. Και θα γίνουν, όπως όλα δείχνουν, όχι με τη λογική «έσοδα – έξοδα», αλλά με το Δημήτρη Γιαννακόπουλο να δείχνει διατεθειμένος να κάνει αυτό που πρέπει, ώστε ο Παναθηναϊκός να γίνει μια πιο ποιοτική ομάδα και να «προικίσει» τον νέο προπονητή με τους παίκτες εκείνους, που θα επιτρέψουν στο Ράντονιτς να φτιάξει την ομάδα που έχει στο μυαλό του. Και – κυρίως – την ομάδα που θέλουν να βλέπουν οι φίλοι της ομάδαςκ, μετά από δυο δύσκολα χρόνια που δεν αρμόζουν στην ιστορία του Παναθηναϊκού.