Το καλό πράγμα αργεί να γίνει

Το «εύκολο γκολ» το ψάχνουν όλες οι ομάδες του πλανήτη και το πληρώνουν ανάλογα – συνήθως ακριβότερα από κάθε τι άλλο στην ομάδα. Από τη Ρεάλ και τη Λίβερπουλ, μέχρι τη Σίτι, τη Μπάγερν, τη Μπαρσελόνα ή την Τσέλσι μέχρι την τελευταία ομάδα του τοπικού κάθε χώρας, όλοι ψάχνουν για τον παίκτη που θα μπορεί με ευχέρεια και συνέπεια να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Το «σημείο αναφοράς» στην επίθεση, τον άνθρωπο που ξέρεις ότι ξεκινάει τη σεζόν με τουλάχιστον +15 γκολ. Στον Παναθηναϊκό έχουν περάσει συγκεκριμένοι, εκλεκτοί και αγαπημένοι τέτοιοι παίκτες. Σαραβάκος, Βαζέχα, Σισέ, Μπεργκ είναι οι πιο σημαντικοί. Δεν είναι τυχαίο που οι γκολτζήδες, στον Παναθηναϊκό και σε κάθε ομάδα, συνήθως αγαπιούνται λίγο παραπάνω από τους υπόλοιπους: είναι τόσο μυσταγωγικό το γκολ, τόσο λυτρωτικό, πυροδοτεί τόσο ανεπανάληπτα συναισθήματα, χαρίζει νίκες, προκρίσεις και τίτλους, που λογικό είναι να έχει ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καρδιά των οπαδών.

Οι «πράσινοι» έχουν παιδευτεί σε αυτό το θέμα τα τελευταία χρόνια. Ο Μακέντα ήταν μια «τίμια» λύση σε μια οδυνηρή περίοδο: ήρθε όταν στην ομάδα υπήρχε απαγόρευση μεταγραφών κι ήταν ο μόνος παίκτης άνω των 23, που είχε το δικαίωμα να αποκτήσει τότε η ομάδα. Πρόσφερε πράγματα ο Ιταλός, έδωσε λύσεις, πάλεψε, γούσταρε, είδε τον Παναθηναϊκό σαν την ευκαιρία για ένα restart, αλλά ούτε το ταβάνι του μπόρεσε να τρυπήσει, ούτε να γίνει κάτι που δεν ήταν: κι αυτό που δεν ήταν ποτέ στην καριέρα του, ήταν σκόρερ ολκής. Όταν αποκτήθηκε ο Καρλίτος, υπήρχε η προσδοκία για μαζεμένα γκολ, «εύκολα γκολ», λύσεις απέναντι σε κλειστές άμυνες. Είναι καλός παίκτης ο Ισπανός, αλλά πέρα από την έλλειψη σταθερότητας έχει ένα συγκεκριμένο θέμα: δεν είναι φορ περιοχής, αλλά παίκτης που του αρέσει να παίζει πιο πίσω. Δεν «γεμίζει» την αντίπαλη περιοχή, αλλά κινείται πιο περιφερειακά. Εξυπηρετείται όταν παίζει λίγο πιο πίσω από ένα κλασσικό «εννιάρι» - μόνο που το σύστημα του Παναθηναϊκού σπάνια περιλαμβάνει και φορ περιοχής και περιφερειακό επιθετικό. Ξεκίνησε με φόρα την περσινή χρονιά ο Καρλίτος, αλλά τη μια ένας τραυματισμός και την άλλη ο κορωνοϊός, τον έβγαλαν αρχικά εκτός ρυθμού και στη συνέχεια εκτός 11άδας.

Ο Φώτης Ιωαννίδης, που έγινε ο βασικός φορ της ομάδας, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον πρότζεκτ. 22άρης, γρήγορος για το ύψος του, καλός στο ψηλό παιχνίδι, με την ευχέρεια να χρησιμοποιεί και τα δυο του πόδια, δεν είναι καθόλου τυχαίο που άρεσε στον Γιοβάνοβιτς, όπως άρεσε και σε ομάδα από το MLS, που φέρεται να πρόσφερε περίπου 2,5 εκατομμύρια το χειμώνα για να τον αποκτήσει. Ο Παναθηναϊκός τον κράτησε, διότι πιστεύει σε αυτόν και την εξέλιξή του. Αν πιστεύει και ο ίδιος ο παίκτης στον εαυτό του, αν δουλέψει σκληρά και βελτιώσει τις αδυναμίες του, αν βελτιωθεί στα τελειώματά του, τότε μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα. Μέχρι όμως την αγωνιστική ωρίμανση ή έκρηξη του Ιωαννίδη, ο Παναθηναϊκός χρειάζεται το «εύκολο γκολ». Δεν μπορεί να το περιμένει με σιγουριά από τα σέντερ μπακ του σε στατικές φάσεις, δεν το πήρε την προηγούμενη χρονιά από τα κεντρικά του χαφ (μόνο ο Μαουρίσιο με τα 5 του γκολ βοήθησε σε αυτόν τον τομέα), το βρήκε με συνέπεια μόνο από τα «φτερά» του, τον Παλάσιος και τον Αϊτόρ. Φέτος όμως, που είναι μεγαλύτερες και οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις, που ο Παναθηναϊκός φιλοδοξεί να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο, που οι αντίπαλοι έχουν διαβάσει τον τρόπο παιχνιδιού του, οφείλει να βρει λύσεις με τρόπο διαφορετικό σε σχέση με πέρυσι. Οφείλει να ψάξει και να βρει το «εύκολο γκολ».

Τα χρήματα στην ομάδα δεν περισσεύουν, αλλά επίσης δεν δίνονται και με το σταγονόμετρο. Αυτό σημαίνει ότι οι επιλογές πρέπει να είναι στοχευμένες και ψαγμένες, με – όσο γίνεται – ελάχιστο ρίσκο. Κι όπως ακριβώς πέρυσι δόθηκαν 2+ εκατομμύρια για τον Παλάσιος, υπάρχει και φέτος η διάθεση να δοθούν χρήματα για τους παίκτες που πραγματικά μπορούν να κάνουν τη διαφορά – αυτοί είναι ο γκολτζής επιθετικός και το ένα ή τα δυο κεντρικά χαφ, τα «οκταρο-δεκάρια», που θα έχουν και την κάθετη πάσα και θα φροντίσουν για την καλή κυκλοφορία της μπάλας, αλλά θα έχουν και το γκολ. Κι όσο κι αν «βιαζόμαστε» όλοι για τις μεταγραφές, το καλό πράγμα αργεί να γίνει. Αν όμως τελικά γίνει, τότε πραγματικά άξιζε την αναμονή.