Μεγάλο πράγμα να έχεις πίστη στον προπονητή

Ανέλαβε τον Παναθηναϊκό σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ιστορίας του, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι πάει να βάλει το κεφάλι του στη «λαιμητόμο»: ο Παναθηναϊκός του καλοκαιριύ του 2021 ήταν μια ομάδα χωρίς τίτλο από το 2014, χωρίς Ευρώπη, χωρίς όραμα, χωρίς κάποια ορατή προοπτική. Με κόσμο ξενερωμένο και παίκτες «άδειους» - αγωνιστικά και ψυχικά. Μετά από το ανεπιτυχές πείραμα με Πογιάτος και στη συνέχεια με το πέρασμα του Μπόλονι, που άφησε μόνο αποκαϊδια στο Κορωπί: κακή μπάλα, βαθμοθηρία, τσακωμοί στα αποδυτήρια, εντάσεις, απαξίωση παικτών, μεταγραφές που δεν «βγήκαν», αποτυχία εντέλει να εξασφαλίσει ο Παναθηναϊκός ευρωπαϊκό εισιτήριο, παρότι είχε πλέον το δικαίωμα, μετά την τιμωρία του, να παίξει Ευρώπη.

Ήξερε καλά «πού πάει να μπλέξει» ο Γιοβάνοβιτς κι όμως «έμπλεξε». Ζητώντας (και παίρνοντας) μονοετές συμβόλαιο, ώστε να «τεστάρει» τις αντοχές του και τις αντοχές της ομάδας: το πώς θα λειτουργούσε η διοίκηση, το πώς θα ανταποκρίνονταν οι παίκτες στο δικό του πρότζεκτ, το πώς θα συμπεριφερόταν ο κόσμος σε ένα ακόμα νέο ξεκίνημα. Τα λόγια του, όταν ανέλαβε, ήταν μετρημένα: ήθελε η ομάδα του να μην αμύνεται ψάχνοντας γκολ στις αντεπιθέσεις, αλλά να έχει τη μπάλα στα πόδια της και να παράγει ποδόσφαιρο, πολύ απλά διότι δεν ταιριάζει σε μια ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό ο παθητικός ρόλος, η αναμονή, η λογική του «να κλέψω τη μπάλα και να ψάξω την κόντρα».

Οι εισηγήσεις του για μεταγραφές, ήταν αργοπορημένες, ψαγμένες, τις πέρασε από κόσκινο. Τον Κώτσιρα υπό μια έννοια τον «βρήκε», αφού η προεργασία της απόκτησής του είχε γίνει νωρίτερα, αλλά το Ρούμπεν Πέρεθ τον διάλεξε για να του «δέσει» τον άξονα. Τον Μπρινιόλι τον έφερε για να δυναμώσει τον ανταγωνισμό κάτω από το γκολπόστ και να έχει δυο «βασικούς τερματοφύλακες». Τον Σάρλια τον διάλεξε για να κάνει τη δουλειά του μέχρι να επιστρέψει ο Σένκεφελντ από τον τραυματισμό του, κατέληξε στον Βιτάλ και τον Παλάσιος για να βάλει ταχύτητα και «τρέλα» στα εξτρέμ, το στοιχείο του απρόβλεπτου, το «ένας-με έναν». Και τον Γκατσίνοβιτς, το Γενάρη πλέον, για να δώσει φρεσκάδα στη μεσαία γραμμή, καλή κυκλοφορία της μπάλας και στοιχεία που δεν είχαν τα υπόλοιπα χαφ της ομάδας.

Αλλά το μεγαλύτερό του έργο, ήταν η δουλειά που έκανε με αυτούς που βρήκε, οι οποίοι έμοιαζαν με «ξεζουμισμένα πορτοκάλια», κάποιοι ήθελαν να φύγουν, άλλοι έμοιαζαν σκιά του εαυτού τους, μερικοί μέτραγαν μέρες για να τελειώσει το συμβόλαιό τους και να πάνε κάπου αλλού. Στα χέρια του Γιοβάνοβιτς ο Χουάνκαρ έγινε το κορυφαίο αριστερό μπακ του πρωταθλήματος και ο Αϊτόρ ένας εξτρέμ υψηλού επιπέδου. Ο Βιγιαφάνιες βρήκε «καινούργιο ρόλο» και έγινε χρήσιμος και ο Αλεξανδρόπουλος ωρίμασε ποδοσφαιρικά. Ο Καρλίτος ξεκίνησε σκοράροντας κατά ριπάς (μέχρι τον τραυματισμό του) και ο Ιωαννίδης πήρεστην πορεία φανέλα βασικού, κάνοντας ένα σωρό δουλειές για χάρη της ομάδας και των συμπαικτών του. Ο Μαουρίσιο έδωσε λύσεις και έβαλε μερικά σημαντικά γκολ, ο Κουρμπέλης επανεντάχθηκε ομαλά μετά τον πολύμηνο τραυματισμό του. Σχεδόν όλοι βελτιώθηκαν, πρόσφεραν, έδωσαν λύσεις όποτε κλήθηκαν να αγωνιστούν. Και το κυριότερο, κανένας δεν δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα: τα αποδυτήρια, μετά το μάλλον τεταμένο ξεκίνημα της χρονιάς έγιναν «εκκλησία», οι παίκτες σεβάστηκαν τον προπονητή, ακριβώς επειδή κι εκείνος τους φέρθηκε με σεβασμό, σαν πατέρας και «παιδονόμος» μαζί.

Αυτός ο άνθρωπος, ο δουλευταράς, ο σοβαρός, που δεν έταξε πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει, που δεν το έριξε στις δημόσιες σχέσεις και τις «αγαπουλιές» με την εξέδρα για να κερδίσει συμπάθειες, που δεν προσπάθησε να βάλει το χέρι στο πορτοφόλι του ιδιοκτήτη σαν το Στραματσόνι για να ψωνίσει ό,τι του «γυάλισε», είναι ο άνθρωπος που έχει την ευθύνη για το φετινό μεταγραφικό σχεδιασμό και την προετοιμασία της ομάδας ενόψει ευρωπαϊκών προκριματικών. Ο κόσμος αγχώνεται, αγωνιά, θέλει μεταγραφές, μετράει τις μέρες μέχρι την έναρξη των επίσημων υποχρεώσεων – ο Γιοβάνοβιτς, όχι. Κι αυτό είναι μάλλον το πιο καθησυχαστικό στοιχείο του φετινού Παναθηναϊκού: ότι ένας άνθρωπος που κέρδισε την εκτίμηση όλων με τη δουλειά του, τη συμπεριφορά του και το ήθος του και όχι επειδή τον αβαντάριζαν κάποιοι «παπαγάλοι» ή επειδή κουβάλαγε κανένα βαρύ κι ασήκωτο βιογραφικό, έχει την ευθύνη της ομάδας σε ένα σημαντικό restart για τον Παναθηναϊκό. Και δείχνει να ξέρει καλά ύ και τι πρέπει να κάνει και πότε και πώς.