Η σαπίλα γίνεται ολοένα και πιο σιχαμερή

Τάεκ βον ντό, κλωτσιές και μπουνιές. «Τι πιο σύνηθες;», που θα έλεγε και μια ψυχή. Μόνο που δεν μιλάμε για κάποιο αθλητικό event σε ένα ρινγκ ή ένα τατάμι, αλλά για τη σύγκρουση κάποιων περιθωριακών τύπων και των «φουσκωτών» τους, σε μια – υποτίθεται – γιορτή της μουσικής, ανάμεσα σε γυναίκες και παιδιά που είχαν πάει να τραγουδήσουν, να χορέψουν και να περάσουν καλά. Μιλάμε για την απόλυτη σαπίλα. Την απόλυτη παρακμή, ενός γελοίου πράγματος που λέγεται «ελληνική σόουμπιζ».

Κάτι τράπερς, λέει, που έχουν «μπιφ» και ανταλλάσσουν απειλητικά μηνυματάκια εδώ και καιρό, απειλώντας ο ένας τον άλλον ότι θα του κάνει το μούτρα κρέας πάνω στο ρινγκ, αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους εκτός ρινγκ. Όχι στο δρόμο ή κάτω από το σπίτι τους ή σε ένα πάρκο, αλλά σε ένα χώρο γεμάτο «άμαχο πληθυσμό». Σαν τελειωμένοι αληταράδες που δεν σέβονται τίποτα. Με τους μπράβους δίπλα τους, να μοιράζουν μπουκέτα, να σπρώχνουν, να κλωτσάνε, να τρομοκρατούν όποιον είχε την ατυχία να βρίσκεται δίπλα. Με πιστόλι να «ξεπροβάλει», όπως κατήγγειλαν κάποιοι. Με μια προσχηματική «συγνώμη» πάνω στη σκηνή, με stories κοροϊδευτικά στη συνέχεια, που έριξαν λάδι σε μια αστεία φωτιά που δεν αφορά στην πραγματικότητα κανέναν.

Ποιοι είναι τελικά αυτοί οι άνθρωποι, με τα εκατομμύρια views στο youtube και τους αμέτρητους followers στο Instagram; Κάτι δήθεν τύποι είναι, κάτι λούμπεν στοιχεία, που δεν μπορούν να βάλουν τρεις λέξεις στη σειρά, που ειρωνεύονται, κοροϊδεύουν και απειλούν όποιον τους ασκεί κριτική, που μιλάνε για όπλα και ναρκωτικά στα «τραγούδια» τους, που μιλούν για τις γυναίκες απαξιωτικά, σαν να είναι αντικείμενα ή σκουπίδια, που διαφημίζουν την «εύκολη ζωή» γεμάτη «ντίλια», όπλα, γρήγορα αυτοκίνητα, ντραγκς και παντελή αδιαφορία απέναντι στους νόμους. Μαγκιά, κλανιά κι εξάτμιση, με την οποία ταυτίζονται – δυστυχώς – ένα σωρό πιτσιρικάδες, που ελπίζουν να πιάσουν «την καλή» κάνοντας διακίνηση, κουβαλώντας όπλα, πουλώντας προστασία και ζώντας μια ζωή «εύκολη», χωρίς μεροκάματο, χωρίς οκτάωρο, χωρίς να ιδρώσουν για να βγάζουν τα προς το ζην. Αυτό «διαφημίζει» η μουσική όλων αυτών των τύπων, αυτό έχουν κάνει μόδα. Αν η ιστορία έμενε μόνο στα «τραγούδια», θα υπήρχε ένας συγκεκριμένος βαθμός επικινδυνότητας. Αλλά όταν οπτικοποιείται, όταν τους βλέπεις να πλακώνονται σαν κοινοί τραμπούκοι σε μια μουσική γιορτή, τότε το πράγμα ξεφεύγει. Διότι κάποιοι καταδικάζουν, κατακρίνουν, αηδιάζουν και αποχωρούν, αλλά για κάποιους άλλους μπορεί η «μαγκιά» να απογειώνεται. Να γίνονται «Μύθοι» αυτοί οι τύποι που «πολεμούν το σύστημα» και «δεν κωλώνουν πουθενά» και «αμύνονται» και «υπερασπίζονται τον εαυτό τους».

Όσο για τις καταγγελίες ότι τους έβαλαν δίπλα – δίπλα και κάποιοι είχαν προειδοποιήσει ότι θα γίνει μακελειό, αυτή είναι μια ευθύνη που βαρύνει τους διοργανωτές. Ξέρεις ποιους τύπους καλείς – το γιατί τους καλείς, τι έχουν να προσφέρουν στη μουσική και τι είδους «πρότυπα» είναι για τα πιτσιρίκια, είναι μια άλλη ιστορία, όπως επίσης μια άλλη ιστορία είναι τι δουλειά έχουν οι άφωνοι που φτιάχνουν «τραγούδια» στον υπολογιστή με autotune, σε μουσικά βραβεία. Αλλά ας πούμε ότι «πουλάνε», τους ακούνε τα πιτσιρίκια και «έπρεπε» να τους καλέσουν κι αυτούς. Αν θες να είναι εκεί όλοι αυτοί οι «καλλιτέχνες», βάζεις τον έναν στη μια άκρη και τον άλλον στην άλλη, χωρίς να μπορούν να έρθουν ο ένας σε επαφή με τον άλλον. Ώστε να είσαι απόλυτα σίγουρος ότι όλα θα κυλήσουν ομαλά, ότι δεν θα κινδυνεύσει κανείς, ότι δεν θα φάει κανείς καμία «αδέσποτη» κι ότι κανένα παιδάκι που πήγε να περάσει καλά δεν θα φύγει φοβισμένο για το σπίτι του.

Σε αυτή τη χώρα, δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε τα βασικά. Ούτε τα πιο απλά. Είμαστε εντελώς «τελειωμένη περίπτωση» σε επίπεδο επίπεδο ανθρώπινης συμπεριφοράς, ψευτομαγκιάς, τραμπουκισμού. Κλαίμε σαν κροκόδειλοι μετά από περιστατικά βίας, δολοφονίες, γυναικοκτονίες, κακοποιητικές συμπεριφορές και την αμέσως επόμενη στιγμή ξεπετάγεται κάτι καινούργιο, ένας νέος τραμπούκος, ένας νταής, κάποιος με σιδερογροθιά, ένας δίπλα του που κουβαλάει μαχαίρι ή κάποιος άλλος που ετοιμάζεται να τραβήξει πιστόλι. Το περιστατικό αυτό, σύντομα θα ξεχαστεί, θα ασχοληθούμε με κάτι άλλο σε λίγες μέρες. Αλλά η σαπίλα, θα γίνεται καθημερινά ολοένα και πιο σιχαμερή.