Restart ο Παναθηναϊκός με ποιότητα κι όχι πεταμένα λεφτά

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο σημείο που ήταν το καλοκαίρι του 2014.

Κάτοχος του Κυπέλλου, με ορισμένους πολύ καλούς παίκτες στο ρόστερ και όλο τον οργανισμό από τη διοίκηση μέχρι το τεχνικό τιμ, τους ποδοσφαιριστές και τους οπαδούς ν’ αντιμετωπίζουν τη νέα σεζόν με αισιοδοξία.

Με το 2014, υπάρχει, όμως, μία σημαντική διαφορά. Ο Παναθηναϊκός τότε ήταν τέσσερα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα κι έδειχνε ν’ αφήνει πίσω μία δύσκολη διετία, 2012 και 2013 που είχε ως αποτέλεσμα να μείνει εκτός Ευρώπης και να προσπαθεί να ορθοποδήσει οικονομικά. Τώρα ο Παναθηναϊκός όσο κι αν μοιάζει απίστευτο, είναι 12 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα κι ενώ στο διάστημα που μεσολάβησε από το προηγούμενο Κύπελλο, άγγιξε τον πάτο του βαρελιού. Με πολλά χρέη κι εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων από το καλοκαίρι του 2017.

Το νέο restart που επιχειρείται, έχει μπροστά του και το θέμα του γηπέδου. Γενικά υπάρχει ένας άλλος άνεμος. Αλλά μέχρι να γίνει, με το καλό, το γήπεδο υπάρχει χρόνος. Αυτό που προέχει είναι ο Παναθηναϊκός ν’ αποφύγει τα λάθη του παρελθόντος. Χωρίς να πληρώνει υπεραξίες σε παίκτες, που δεν καίγονται να φορέσουν τη φανέλα του (τύπου Τσάβες), χωρίς να ανανεώνει παίκτες υπό πίεση (για παράδειγμα Χουλτ), χωρίς να αναγκάζεται να (ξε)πουλήσει τους καλύτερους, όπως Μπεργκ και Ζέκα.

Το «τριφύλλι» ξεκίνησε τον σχεδιασμό του αποκτώντας Λοντίγκιν και Γκάνεα. Λογικές κινήσεις για να δοθεί βάθος στο ρόστερ. Αξιόπιστοι παίκτες, ελεύθεροι, χωρίς μεγάλο κόστος. Δεν είναι για να πετάει κανείς στα σύννεφα, όμως, στα χαρτιά είναι δύο επιλογές με ποδοσφαιρική λογική.

Αυτό που σαφέστατα χρειάζεται ο Παναθηναϊκός, βέβαια, για να διεκδικήσει την κορυφή, είναι περισσότερη ποιότητα. Συνήθως ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Για παράδειγμα Παλάσιος. Αν ξέρεις, ωστόσο, να ψάξεις υπάρχουν πάρα πολλοί παίκτες στον κόσμο, που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και με λιγότερα χρήματα. Για παράδειγμα Αϊτόρ, Χουάνκαρ.

Το σίγουρο είναι ότι ο Παναθηναϊκός απαγορεύεται να κάνει επιλογές που τον οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Η ομάδα θέλει φορ-εγγύηση. Να έχει το γκολ. Να είναι ικανός στο συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Θέλει μέσους που να πατάνε στην αντίπαλη περιοχή, ταχυδυναμικούς, με νοοτροπία νικητή. Μπορεί να τους βρει ορισμένους δίνοντας ένα αρκετά μεγάλο ποσό, μπορεί κι άλλους χωρίς να ξοδεύει τρελά.

Ασφαλώς οι μεταγραφές είναι και λαχείο. Μπορεί να πάρεις ένα «όνομα» τύπου Σλιμανί και να είναι αποτυχία. Μπορεί να πάρεις έναν «άσημο» και να αποδειχθεί λαβράκι. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί πρέπει να πληρωθούν όσο αντέχει η ΠΑΕ. Χωρίς έκπτωση στην ποιότητα, αλλά και χωρίς το ταμείο, να μπει πάλι μέσα και να αρχίσουν τα «κλείνω την κάνουλα» για να περιορίσω το άνοιγμα. Ο Παναθηναϊκός έχει μπροστά του την Ευρώπη. Μία πρόκριση σε ομίλους θα του δώσει τη δυνατότητα να έχει περισσότερα έσοδα. Και να ανεβάζει σταδιακά την ποιότητά του. Είναι προτιμότερο επίσης, όπως φάνηκε και το καλοκαίρι του 2017 και του 2019 και του 2020, να έρθουν 3-4 καλοί παίκτες, παρά 8-9 και οι μισοί να είναι Μπεκ, Φάουστο, Αγιούμπ. Η ποσότητα είναι σημαντική, ειδικά πλέον αν η ομάδα παίζει Πέμπτη-Κυριακή, αλλά πάντα η ποιότητα είναι το κλειδί.

ΥΓ.: Σημαντικό κομμάτι είναι οι ανανεώσεις. Τώρα είναι λογικό όλοι να λένε ν’ ανανεώσει ο Αϊτόρ και ο Βέλεθ. Και αυτό το κομμάτι θέλει προσοχή. Οι παίκτες είναι στα πάνω τους και μπορεί να ζητήσουν τρελά χρήματα. Ο Χουάνκαρ, άργησε, αλλά έμεινε. Μπορεί να μην γίνει το ίδιο με Αϊτόρ και Βέλεθ, αν τους καθυστερήσεις πολύ. Όταν, όμως, έχεις τις ιδανικές συνθήκες και οι ποδοσφαιριστές βλέπουν προοπτική, τότε μπορείς να τους ανανεώσεις τώρα, μπορείς και τον Μάρτιο του 2023. Κι εδώ το ζητούμενο πάντα είναι να μην δώσεις περισσότερα απ’ όσα αξίζουν. Το πόσα θα είναι αυτά τα χρήματα, σε μία ελεύθερη αγορά, το καθορίζουν και οι δύο πλευρές. Διάθεση να υπάρχει μόνο.