Οι Oυόριορς είναι ο ορισμός της Ομάδας

Οι Ουόριορς δεν ήταν ποτέ η αγαπημένη μου ομάδα. Φέτος, ο περισσότερος κόσμος που ξέρω, ήθελε - και πίστευε – να δει τους Σέλτικς να παίρνουν το πρωτάθλημα. Διότι η ομάδα από τη Βοστώνη έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ ολόκληρη τη σεζόν, διότι το άξιζε, διότι έχει όνομα βαρύ σαν Ιστορία, διότι έχει υπάρξει μια από τις «Δυναστείες» του μπάσκετ, για ένα σωρό «διότι». Αλλά οι Ουόριορς, όπως λέει και το όνομά τους, είναι Πολεμιστές. Μαχητές. Είναι αυτοί που δεν τα παρατάνε ποτέ. Έχουν τον καλύτερο σουτέρ όλων των εποχών. Τον καλύτερο προπονητή. Και τον τρόπο να αντιπαρέρχονται όχι απλά κακοτυχίες και «στραβές», αλλά πραγματικές καταστροφές, απ’ αυτές που άλλους ομάδες και άλλους Οργανισμούς θα τους έσβηναν από το χάρτη. Για εκείνους όμως οι τραυματισμοί, οι ατυχίες, οι αποχωρήσεις από το ρόστερ τους, ήταν απλά «καύσιμη ύλη», που τους έφερε το τέταρτο πρωτάθλημα σε οκτώ χρόνια. Και γι’ αυτό έχουν κερδίσει ένα (ακόμα) τεράστιο Respect, από όλους όσοι αγαπάνε το μπάσκετ.

Όταν θέλει να μιλήσει κάποιος γι’ αυτή την ομάδα, οφείλει να ξεκινήσει από τον αρχιτέκτονά της, τον Στιβ Κερ. Για τον προπονητή Στιβ Κερ, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, είναι πραγματικά σπουδαίος. Τον άνθρωπο Στιβ Κερ, τον είδαμε να λυγίζει στη συνέντευξη Τύπου, μετά το μακελειό στο σχολείο του Τέξας πριν λίγες εβδομάδες, που στοίχισε τη ζωή σε 19 παιδιά και δυο ενήλικες. Εκεί καταλαβαίνεις την «πάστα» ενός ανθρώπου, τη φιλοσοφία ζωής του, το χαρακτήρα του, την ιεράρχηση των πραγμάτων όπως του επιτάσσει ο αξιακός του κώδικας. Εκεί βλέπεις έναν σπουδαίο άνθρωπο στο πλάι του σπουδαίου προπονητή. Και αντιλαμβάνεσαι ότι αυτή η σοβαρότητα, αυτή η στάση ζωής, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τα πράγματα και τα βάζει σε σειρά σημαντικότητας, είναι ένα ακόμα συστατικό επιτυχίας αυτής της ομάδας.

Για τον Στεφ Κάρι, το βραβείο του MVP των τελικών ήταν απλά η τυπική επιβεβαίωση αυτού που γνωρίζουμε εδώ και χρόνια: ότι, λογικά, ο τύπος αυτός δεν είναι από τον πλανήτη μας. Στα 34 του, έκλεισε τη σειρά των τελικών με 31,2 πόντους, 6 ριμπάουντ και 5 ασίστ μέσο όρο. Σούταρε από τα 8 μέτρα, από τα 9 μέτρα, από τα 10 μέτρα, από το κέντρο του γηπέδου, από το σπίτι του. Δεν είναι ψηλός, δεν είναι τρομερά αθλητικός, δεν πηδάει 2,5 μέτρα, δεν έχει σώμα μποντιμπιλντερά. Είναι ένας «κανονικός άνθρωπος», ένας «φυσιολογικός τύπος», που δούλεψε όσο ελάχιστοι στην καριέρα του, ώστε να καλλιεργήσει τα προτερήματά του, να βελτιώσει τις αδυναμίες του και να «κρύψει» τα σωματικά του μειονεκτήματα. Πήρε φέτος το πιο «μάγκικο» από τα τέσσερα πρωταθλήματά του, πολύ απλά διότι τα δυο τελευταία αρκετοί τα είχαν πιστώσει περισσότερο στην παρουσία του Ντουράντ παρά στη δική του συμβολή. Μόνο που Ντουράντ δεν υπάρχει, εκείνη η ομάδα διαλύθηκε, καταστράφηκε, πληγώθηκε, απαξιώθηκε, έκανε τη σεζόν 2019-2020 15 νίκες και 50 ήττες, κάποιοι βιάστηκαν να πουν «τελειώσατε κύριοι».

Το ίδιο πάνω – κάτω είχαν πει και για τον Κλέι Τόμπσον. Μετά από σχεδόν 1000 μέρες εκτός δράσης, 940 για την ακρίβεια, κανένας δεν πόνταρε ούτε ένα σεντ ότι ο έτερος «Splash Brother» θα γυρνούσε στο ίδιο επίπεδο με αυτό που βρισκόταν πριν τους τρομακτικούς απανωτούς τραυματισμούς του. Εκείνος επέστρεψε το Γενάρη. Σκουριασμένος, αλλά «ζωντανός». Κι όσο έπαιζε, όσο πάταγε παρκέ χωρίς να πονάει, τόσο φόρτιζε τις μπαταρίες του με αυτοπεποίθηση, τόσο το χέρι του «ίσιωνε» και τα σουτ έμπαιναν, τόσο γινόταν ξανά εκείνος ο «σεσημασμένος φονιάς» δίπλα στον άλλον «φονιά», τον Κάρι.

Υπήρξαν κι άλλοι κομβικοί παίκτες στον θρίαμβο των Ουόριορς. Με δουλειά που «φάνηκε» από τη στατιστική και με δουλειά που καταλαβαίνουν καλά κυρίως οι προπονητές και οι ειδικοί. Ο Ντρέιμοντ Γκριν, ο Άντριου Γουίγκινς, ο Τζόρνταν Πουλ, ο Γκάρι Πέιτον και «τα άλλα παιδιά» θυσίασαν το «εγώ» τους για το «εμείς», έβαλαν τα κορμιά τους στη φωτιά, μάτωσαν για μια κατοχή, έπαιξαν άμυνα μανιασμένη, αδιαφορώντας για τα νούμερά τους. Αυτός τελικά είναι ο ορισμός της Ομάδας. Που δεν μάσησε από το break της Βοστώνης μέσα στο Γκόλντεν Στέιτ και πήγε και «καθάρισε» μέσα στη Βοστώνη με 4-2. Που πήγε στην Κόλαση και επέστρεψε. Που την ξέγραψαν κι αυτή ξανάγραψε Ιστορία με χρυσά γράμματα. Αυτοί είναι οι Πολεμιστές, οι παλιοί – νέοι πρωταθλητές του ΝΒΑ, η καλύτερη Ομάδα του κόσμου.