Ο καθένας παίρνει αυτό που του αναλογεί

Η εικόνα των δυο τελικών, όπως και ολόκληρης της χρονιάς, δείχνει ότι την Παρασκευή θα γίνει το 3-0 στο ΣΕΦ και ο Ολυμπιακός θα πάρει το πρωτάθλημα. Απόλυτα δίκαια, καθώς έχει καλύτερους παίκτες, καλύτερο προπονητή, ομοιογένεια, διακριτούς ρόλους στο παρκέ και παίζει ένα συγκεκριμένο, αποτελεσματικό μπάσκετ από το ξεκίνημα της σεζόν. Ένα μπάσκετ που τον έφερε στο final – four της Ευρωλίγκας, που του χάρισε το κύπελλο και τον έχει φέρει 40 αγωνιστικά λεπτά από το πρωτάθλημα.

Το μπάσκετ που έπαιξε ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο του δεύτερου τελικού, αυτό με το οποίο πήγε στο ημίχρονο με μια διαφορά 14 πόντων, ήταν ένα από τα καλύτερα και πιο μεστά της φετινής σεζόν. Ο αγώνας όμως κρατάει 40 λεπτά και όχι 20. Κι όπως συνέβη στον τελικό κυπέλλου ή στον πρώτο τελικό ή σε διάφορα άλλα σημαντικά παιχνίδια φέτος, ένα κανονικό black – out έφερε τούμπα το παιχνίδι κι επέτρεψε στον Ολυμπιακό να μαζέψει πολύ γρήγορα τη διαφορά και να περάσει μπροστά. Και τον Παναθηναϊκό να κυνηγάει για να μειώσει τη διαφορά κι όχι να διαχειρίζεται το προβάδισμά του, να κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο, να κάνει «σκοτωμένες επιθέσεις» και δύσκολα σουτ, να χάνει τη συγκέντρωσή του στην άμυνα και τελικά να υποτάσσεται απέναντι σε έναν ανώτερο αντίπαλο.

Δεν μπορούσε στην πραγματικότητα να κάνει και πολλά περισσότερα πράγματα ο Παναθηναϊκός. Μια ομάδα κακοφτιαγμένη, με εμφανές ψυχολογικό πρόβλημα όταν «στραβώνει» ένα παιχνίδι. Μια ομάδα που πασχίζει εδώ και δυο χρόνια να βρει έναν κανονικό «άσο», χωρίς να τα καταφέρνει, που πήρε τον Σίβα για να κάνει αυτήν ακριβώς τη δουλειά στη σειρά των τελικών χωρίς ούτε κι αυτός να μπορεί να σηκώσει το βάρος της οργάνωσης. Με ξένους που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, με τους παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο να μην μπορούν να δώσουν ούτε ενέργεια, ούτε πόντους, ούτε προσωπικές άμυνες, ούτε κάποιο μεγάλο σουτ που θα έβαζε φωτιά στην εξέδρα. Σε όλα αυτά, τα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα του Νέντοβιτς έβλαψε την ομάδα, αφού ο Σέρβος έψαχνε με αγωνία ένα καλό παιχνίδι, παίρνοντας τη μια τραβηγμένη προσπάθεια μετά την άλλη. Και έμεινε μόνο ο Παπαπέτρου με τον Παπαγιάννη να προσπαθούν, μαζί με τον Οκάρο του πρώτου ημιχρόνου, οι οποίοι ήταν μοιραίο να κουραστούν και να μην έχουν την ίδια καλή απόδοση και στην επανάληψη.

Μερίδιο ευθύνης φυσικά έχει και το κοουτσάρισμα του Γιώργου Βόβορα. Το rotation ήταν προβληματικό, τα αντανακλαστικά του κόουτς δεν λειτούργησαν στο σημείο όπου ο Ολυμπιακός έκανε την ολική ανατροπή. Μπορεί να μην χρεώνεται ο Γιώργος Βόβορας την εικόνα μιας ομάδας που ανέλαβε πριν λίγες μέρες, αλλά δεν πιστώνεται και τίποτα καλό, τίποτα διαφορετικό, πολύ απλά διότι δεν κατάφερε να μας δείξε κάτι άξιο λόγο ούτε στους δυο τελικούς με τον Ολυμπιακό, ούτε στη δύσκολη πρόκριση με τη Λάρισα. Και φυσικά το έργο του ήταν εξαρχής δύσκολο, απέναντι σε μια ανώτερη ομάδα. Αλλά και η Φενέρ ολόκληρη τη χρονιά έβλεπε με το κιάλι την Εφές – πήγε όμως με θάρρος και σχέδιο και της πήρε το πρωτάθλημα με 3-1, κερδίζοντας τον τελευταίο τελικό μέσα στο σπίτι της Εφές. Και η Μπαρτσελόνα είχε κερδίζει 5 σερί φορές τη Ρεάλ φέτος. Αλλά στον ημιτελικό του final – four την κέρδισε και στον πρώτο τελικό της Ισπανίας επίσης την κέρδισε μέσα στη Βαρκελώνη, με τον Λάσο να βλέπει το ματς από το σπίτι του και τον Ράντολφ να τσακίζει το γόνατό του.

Αν όλα τελειώσουν την Παρασκευή, ο Παναθηναϊκός από το Σάββατο το πρωί πρέπει να ξεκινήσει το σχεδιασμό της νέας χρονιάς. Με γενναιότητα και αυτοκριτική, με παραδοχή των λαθών και των αστοχιών και με μια σοβαρή προσπάθεια να φτιάξει μια καλύτερη και πιο ανταγωνιστική ομάδα. Ήδη ο Λι έχει αποκτηθεί για να αναλάβει το κουμάντο της ομάδας στον «άσο» και μένει να δούμε ποιοι θα είναι οι υπόλοιποι πέντε ξένοι, που θα φτιάξουν μια εξάδα ξένων «κανονική», που θα προσφέρει συγκεκριμένα πράγματα σε άμυνα και επίθεση. Ώστε να μην δούμε πάλι μια ομάδα κακοφτιαγμένη και να μην χρειαστεί να ψάχνει ο προπονητής το Νοέμβρη ή το Γενάρη αντικαταστάτες και «μπαλώματα».