Έξω οι μίζεροι από δω

Όταν η Εθνική γινόταν η «χαρά του κάθε πικραμένου», σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν τη θητεία Σάντος και τη συμμετοχή μας στο Μουντιάλ του 2014, όταν οι «ψαράδες των Φερόε» και άλλες παρόμοιες «υπερδυνάμεις του ποδοσφαίρου» μας έκαναν πλάκα, την ξεπατώναμε την Εθνική – και δικαίως: μιλούσαμε για «Εθνική Μυκόνου», για ακατάλληλους ή ανεπαρκείς προπονητές, για ΕΠΟ – μπάχαλο, για μάνατζερς που έκαναν κουμάντο στην Εθνική και προωθούσαν το πελατολόγιό τους, για έλλειψη σοβαρότητας και οργάνωσης, για απαξίωση της ομάδας που πήρε το Euro 2004 και έφτασε στους «16» του κόσμου δέκα χρόνια αργότερα, χάνοντας την πρόκριση στους «8» στη διαδικασία των πέναλτι. Μας πόναγε η κατάντια της Εθνικής, μας πλήγωνε, το είδαμε σαν ένα τρομερό πισωγύρισμα για το οποίο δεν είχαμε προετοιμαστεί ψυχολογικά και δεν φανταζόμασταν ότι θα έρθει τόσο βίαια και τόσο απότομα.

Έγιναν πολλά λάθη στα χρόνια που ακολούθησαν το 2014, λάθη που αλλοίωσαν το DNA που είχε αποκτήσει αυτή η ομάδα, πρώτα από τον Ρεχάγκελ και μετά από τον Σάντος. Αποδείχθηκε πως, όταν σε πάρει η κατηφόρα και δεν έχεις μηχανισμούς ανάσχεσης, δεν έχεις ούτε φρένο ούτε χειρόφρενο, δεν υπάρχει ένα χέρι να βάλει δυο τάκους στους ρόδες, η κατρακύλα μπορεί να γίνει μια διαδικασία χωρίς σταματημό. Κι αποδείχθηκε επίσης πως όποιον προπονητή και να φέρεις, είτε τον αξιόλογο Ρανιέρι, είτε τον έμπειρο Μαρκαριάν, είτε τον «τσαρουχάτο» Αναστασιάδη, είτε τον τεχνοκράτη Φαν Σχιπ, η κατρακύλα θα σταματήσει μόλις τελειώσει η κατηφόρα, μόλις πέσεις τόσο χαμηλά που πλέον πιάνεις ίσωμα.

Η έλευση του Πογέτ αντιμετωπίστηκε με επιφυλακτικότητα και σκεπτικισμό. Λογικό, καθώς όσοι και όποιοι κι αν κάθισαν στον πάγκο της Εθνικής τα τελευταία 8 χρόνια, προκοπή δεν είδαμε. Κάποιοι όμως εξ’ αυτών, κάτι άφησαν πίσω τους: ο Φαν Σχιπ για παράδειγμα, μπορεί να μην πέτυχε να ξαναφέρει την Εθνική σε κάποια μεγάλη διοργάνωση, αλλά έφερε ποδοσφαιριστές χρήσιμους, δημιούργησε ξανά μια ομάδα – παρέα, απέβαλε «τοξικά στοιχεία» και στριφνούς χαρακτήρες και άφησε πίσω του έναν κορμό παικτών που είχε μια διάθεση να κάνει πράγματα.

Σε αυτόν τον κορμό βασίστηκε ο Πογέτ, που μπήκε στην Εθνική όχι για να τα γκρεμίσει όλα και να τα ξαναχτίσει από τα θεμέλια, αλλά για να κρατήσει ό,τι ήταν γερό και να κάνει «επισκευές» και «μερεμέτια». Τα πρώτα του δυο επίσημα παιχνίδια, στη Βόρεια Ιρλανδία και το Κόσσοβο, ήταν τα πιο «πονηρά», επικίνδυνα και απαιτητικά – τα κέρδισε με κυνισμό και 0-1. Τα άλλα δυο, τα εντός, ήταν η ευκαιρία να «γίνει η δουλειά», να διασκεδάσουν οι παίκτες και στη συνέχεια και ο κόσμος: 3-0 με Κύπρο και 2-0 με Κόσσοβο, αμφότερα στο Βόλο. Και κάπως έτσι η Εθνική εξασφάλισε την πρωτιά και την προαγωγή της από το τέταρτο παιχνίδι, με 4 στις 4 νίκες, 7-0 τέρματα και ελάχιστο άγχος. Όχι κι άσχημα για μια Εθνική που ήταν πριν λίγα χρόνια «η χαρά του κάθε πικραμένου»…

Κανείς δεν λέει ότι οφείλουμε να αποθεώσουμε την Εθνική για την πρώτη θέση στον όμιλο του Nations League. Δεν «σκότωσε κανένα θηρίο», δεν έπαιξε καμία «διαστημική μπάλα», έκανε το «αυτονόητο». Το περίφημο όμως «αυτονόητο», είχε πάψει να είναι αυτονόητο εδώ και χρόνια, άρα όλο αυτό που συνέβη είναι ένα βηματάκι προς τα πάνω και μια μικρή επιστροφή στην κανονικότητα: μια ομάδα συμπαγής στα μετόπισθεν, προσπαθεί (και καταφέρνει) να κερδίζει τους «μικρούς» και «μικρομεσαίους» χωρίς πολλά – πολλά. Και μένει πλέον να τεστάρει τις δυνάμεις της και να δούμε τι ψάρια πιάνει με ακόμα καλύτερους αντιπάλους. Εκεί όπου τα πράγματα σαφώς θα είναι και πιο δύσκολα και πιο απαιτητικά. Όταν όμως «χτίζεις ψυχολογία», όταν κερδίζεις παίζοντας από συμπαθητική μέχρι καλή μπάλα, όταν δεν τρως γκολ και καταφέρνεις να σκοράρεις όχι βασιζόμενος αποκλειστικά σε στατικές φάσεις και αντεπιθέσεις, τότε νιώθεις καλύτερα. Κι αυτό σημαίνει ότι αν δεν πάρουν τα μυαλά σου αέρα, μπορεί στο μέλλον να παίξεις ακόμα καλύτερα.