Το αυτονόητο η Εθνική Ελλάδας μακριά από την τοξικότητα

Η Εθνική Ελλάδας είχε καλομάθει τις παλαιότερες γενιές.

Από το 2002 με τον Ότο Ρεχάγκελ αρχικά και τον Φερνάντο Σάντος στη συνέχεια, έως το 2014 ήταν στον αφρό. Οι μεγαλύτεροι έζησαν το ΕΠΟΣ της Πορτογαλίας. Είδαν ακόμα δύο συμμετοχές σε Euro. Είδαν το 2010 την πρώτη νίκη σε Μουντιάλ. Είδαν πρόκριση σε νοκ άουτ ματς στο Μουντιάλ της Βραζιλίας και παραλίγο μία πρόκριση στα προημιτελικά.

Έκτοτε, το χάος. Τα σημερινά παιδιά είδαν μία Εθνική έρμαιο στα χέρια ανίκανων. Είδαν την τοξικότητα να κυριαρχεί. Δεκάδες παίκτες να μπαινοβγαίνουν στο ρόστερ. Έζησαν διασυρμούς με μικρομεσαίους αντιπάλους. Για να μην λέμε ότι όλα ήταν ιδανικά, ακόμα και το 2014 είχε εισβάλλει στα αποδυτήρια η τοξικότητα των συλλόγων.

Με τον Γκουστάβο Πογέτ έγινε μία καλή αρχή. Η Εθνική έγινε πρώτα απ’ όλα οικογένεια. Οι ποδοσφαιριστές πίστεψαν στους εαυτούς τους και στην έννοια της ομάδας. Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα για την επιστροφή στην κανονικότητα. Χωρίς να θέλω να γίνω κακός, αγωνιστικά η Εθνική δεν πέτυχε κάποιον άθλο. Έκανε το αυτονόητο. Σε όμιλο με Κόσοβο, Βόρεια Ιρλανδία και Κύπρο δεν είναι θαύμα να βγεις πρώτος. Είναι υποχρέωση.

Ο Παναθηναϊκός για παράδειγμα, δεν πετυχαίνει κάτι αν βγει στην Ευρώπη για να λέει ότι επέστρεψε στην κανονικότητα. Επιστρέφεις όταν διεκδικείς τίτλους και την κορυφή. Η Εθνική δεν γίνεται να διεκδικήσει την κορυφή. Ενδεχομένως να μην ξαναδούμε σε 2-3-4 ζωές κατάκτηση Euro. Αλλά μπορεί η γαλανόλευκη να είναι στο υψηλότερο επίπεδο. Να παίζει στη League B και γιατί όχι και στη League Α του Nations League.

Η Ουγγαρία που έχει βγάλει τεράστιους παίκτες στο παρελθόν, είχε μία τρομερή καθίζηση, αλλά γύρισε σε τοπ επίπεδο. Το Nations League δεν είναι κάποια τρομερή διοργάνωση. Δίνει, όμως, τη δυνατότητα, σε Εθνικές όπως η δική μας, να βελτιώσουν το ranking, να έχουν δεύτερες ευκαιρίες για προκρίσεις σε Euro και Μουντιάλ.

Ο Γιώργος Γιακουμάκης, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο για τη νίκη κόντρα στο Κόσοβο, είπε μετά το ματς ότι όλοι πρέπει να είναι πρώτα οπαδοί της Εθνικής. Πόσοι Έλληνες έχουν την Εθνική πάνω από τους συλλόγους; Πόσοι ρεπόρτερ; Δεκαετίες τώρα, οι ομάδες διαρρέουν παράπονα στις κλήσεις της Εθνικής. «Γιατί πήρε εκείνον κι όχι τον δικό μας». Υπάρχουν  ρεπόρτερ που κάνουν το ίδιο για να πουλήσουν οπαδιλίκι.

 Το να κληθεί ένας παίκτης στην Εθνική, σημαίνει αυτόματα ότι μπαίνει στη βιτρίνα κι ανεβάζει την τιμή του, άρα επωφελείται και ο σύλλογος. Στον αντίποδα είχαμε φτάσει στην Ελλάδα να βλέπουμε και το εξής παράπονο. «Γιατί έβαλε σε φιλικό 90 λεπτά τον δικό μας κι όχι των άλλων και τον καταπονεί;».

Ο καθένας μπορεί να διαφωνεί με την κλήση ενός παίκτη και τον αποκλεισμό κάποιου άλλου. Και με Ρεχάγκελ έπαιζαν παίκτες που είχαν απραξία και έμεναν εκτός άλλοι. Αλλά η Εθνική ήταν οικογένεια. Κι αυτοί που δεν είχαν ρυθμό, είχαν διάθεση και κάλυπταν την αδυναμία τους. Με τον Γερμανό έμεναν εκτός παικταράδες της εποχής όπως οι Γεωργάτος, Στολτίδης, Ζήκος.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα πρέπει να αφήσει μακριά από τα αποδυτήριά της την τοξικότητα των συλλόγων. Για να γίνει αυτό, πρώτοι υπεύθυνοι είναι ο Πογέτ και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Ο πρωταθλητής με τον Ολυμπιακό Μασούρας έχει ζήσει βραδιές στην Ευρώπη, τίτλους, αλλά πρώτη φορά είπε ότι έπαιξε σε γεμάτο γήπεδο με την Εθνική.

Είναι σημαντικό ένας παίκτης να θέλει να πάει στην Εθνική και να ξέρει ότι εκεί θ’ απολαύσει το ποδόσφαιρο. Να αντιληφθούν οι παίκτες ότι ανεβάζουν τη μετοχή τους όχι μόνο αν απλά βρίσκονται στην Εθνική, αλλά και όταν παίρνουν νίκες και παίζουν σε μεγάλες διοργανώσεις. Σε ποδοσφαιρικές γιορτές, σε εξαιρετικά γήπεδα.

Ο οπαδός της Εθνικής, παράλληλα, ειδικά στην περιφέρεια, είναι πιο αγνός. Αυτή είναι η αλήθεια. Στην Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη, όταν παίξει η Εθνική στο Φάληρο, στη Λεωφόρο, στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν βλέπουν τον «γαλανόλευκο», αλλά παίζει ο «κόκκινος», ο «πράσινος», ο «κίτρινος», ο «μαύρος». Έτσι, μόνο ζημιά γίνεται. Βλέπεις πολλές ξένες εθνικές και ο κόσμος τις στηρίζει με κάθε τρόπο. Η Σκωτία, η Ιρλανδία οι σκανδιναβικές χώρες και δεν αναφερόμαστε στις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, όταν παίζουν εκτός έδρας έχουν χιλιάδες κόσμο στο πλευρό τους. Όλοι οπαδοί της Εθνικής.

Ο Πογέτ και οι παίκτες του, λοιπόν, εκτός του ότι δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε κατέκτησαν την πρωτιά, πέτυχαν να γίνουν οικογένεια. Πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά το βράδυ της Κυριακής. Έχουν μία ακόμα ευκαιρία για το Euro του 2024 και έφεραν τον κόσμο κοντά τους. Οι επιτυχίες δίνουν όρεξη στον οπαδό, αλλά κι αυτό πρέπει να το αλλάξει η Εθνική. Πρέπει, βέβαια, πρώτα να το αλλάξει μέσα του ο Έλληνας φίλαθλος.

 Αν παραμείνουν μία γροθιά ομάδα και κόσμος, τότε και οι νέες γενιές θα δουν Euro και Μουντιάλ. Κι ας είναι η ποιότητα λιγότερη σε σχέση με το παρελθόν. Βλέπουμε ότι δεν βγαίνουν πλέον πολλά ελληνόπουλα. Οι σύλλογοι δεν τα πιστεύουν. Ακόμα κι όσα παίζουν, όμως, αν βγάζουν στην Εθνική πάθος και διάθεση για ομοψυχία, τότε θα καλύψουν τις όποιες ποιοτικές αδυναμίες και θα έχουν ήδη κερδίσει ένα καλύτερο ποδοσφαιρικό μέλλον.