Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι...

Το μήνυμα που έστειλε η ΚΕΔ του Νίκου Πιτσίλκα, υπό την ανοχή -αν όχι και τις ευλογίες- της ΕΟΚ του Βαγγέλη Λιόλιου στο τέταρτο παιχνίδι της ημιτελικής σειράς του Παναθηναϊκού με τη Λάρισα το πήρε όλη η μπασκετική Ελλάδα. Μια κατάσταση που γυρίζει το μπάσκετ 30 χρόνια πίσω, όπως ανέλυσα και λίγες ώρες μετά το τέλος του αγώνα.

Ο Παναθηναϊκός οργανισμός δεν έπρεπε να κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια σε αυτόν τον «πόλεμο» που ξεκάθαρα δέχεται. Καλά έκανε και πέρασε δυναμικά στην αντεπίθεση, αναδεικνύοντας συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα που μας έχει κάνει περήφανους όσο κανένα άλλο, αλλά παραπέμπουν στα «μαύρα» χρόνια του ποδοσφαίρου.

Αυτό που δεν πρέπει να κάνει κανένας μας είναι να κρυφτεί πίσω από αυτή τη νέα κατάσταση και να «στρουθοκαμηλίζει». Να χώνει δηλαδή το κεφάλι του στην άμμο των διαιτητικών οργίων και να μην βλέπει τα υπαρκτά δομικά προβλήματα των «πράσινων». Η αλήθεια είναι πως καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, μας έχει δώσει αρκετές αφορμές για να σταθούμε σε αυτά και να τα αναδείξουμε. Και όπως στην ταινία του 1997 "Ξέρω τι έκανες πέρυσι το καλοκαίρι...", έτσι και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού κάποια πράγματα είναι πλέον «κοινό μυστικό».

Και μπορεί να επαναλαμβανόμαστε σε κάποια ζητήματα, αλλά οφείλουμε και εμείς με τη σειρά μας να τα τονίζουμε και να μην υπεκφεύγουμε υπό τον φόβο να μην αρέσουν σε ορισμένα αυτιά. Οι ομάδες σε μεγάλο βαθμό χτίζονται το καλοκαίρι. Κλισέ, αλλά τόσο αληθινό, ειδικά την εποχή που δεν υπάρχει το μεγάλο πορτοφόλι να σκορπά αλόγιστα και να καλύπτει τις «τρύπες» που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της σεζόν.

Και να υπήρχε βέβαια κάποιες τρύπες στον Παναθηναϊκό, έτσι όπως χτίστηκε, ίσως είναι μεγαλύτερες και από αυτή του όζοντος και δεν καλύπτονται έτσι εύκολα μεσούσης της σεζόν! Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή...

Από πολύ νωρίς είχε γίνει αντιληπτό από όλους το πρώτο μεγάλο πρόβλημα της σεζόν στη θέση του point guard. Για να είμαστε δίκαιοι πολλοί το φώναζαν από το καλοκαίρι, όταν ενδεχομένως ακόμα υπήρχε χρόνος, αλλά οι περισσότεροι (όπως κι εγώ) είχαμε απόλυτη εμπιστοσύνη στις επιλογές των μπασκετάνθρωπων που «έτρεχαν» την ομάδα.

Η επιλογή του Κέντρικ Πέρι ίσως να μην μάθουμε ποτέ αν όντως μπορούσε να σταθεί στον Παναθηναϊκό και στο επίπεδο της Euroleague ως μία συμπληρωματική λύση από τον πάγκο για να σου αλλάξει τον ρυθμό. Για βασική επιλογή όμως δεν έκανε... Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε ποτέ να έχει στην ομάδα του έναν κανονικό playmaker. Για να είμαστε ακριβείς, έφερε τον Γιόγκι Φέρελ, αλλά ο Αμερικανός δεν πήρε ποτέ ευκαιρία από τον Πρίφτη για να δείξει αν αξίζει.

Στη συνέχεια όχι μόνο έδιωξε τον Φέρελ, αλλά έφυγε και ο Πέρι για να έρθει ένας παίκτης-ζαριά. Ο Στέφαν Γιόβιτς. Χωρίς την παραμικρή λύση από πίσω και μετά από ένα χρόνο αποχής, η διαχείρισή του ήταν τραγική και ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός «έκαψε» μια ακόμα μεταγραφή.

Εμφανές πρόβλημα υπάρχει και στη θέση 5. Ο Γιώργος Παπαγιάννης είναι μόνος και έρημος, με αποτέλεσμα όταν κουράζεται ή όταν σημαδεύεται από τους διαιτητές όπως στο χθεσινό παιχνίδι με τη Λάρισα, να μην υπάρχει εναλλακτική. Και εκεί η διαχείριση που έγινε από τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού αποδεικνύεται τουλάχιστον προβληματική. Γιατί είχε σέντερ ο Παναθηναϊκός στο ξεκίνημα της σεζόν, αλλά τον άφησε να φύγει. Ο Τζεχάιβ Φλόιντ δεν δυσκολεύτηκε να βρει συμπληρωματικό ρόλο στη Φενέρμπαχτσε, ενώ στο «τριφύλλι» δεν βρέθηκε ποτέ αντικαταστάτης και «ανέβηκε» αναγκαστικά στο «5» ο Τζέρεμι Έβανς.

Μια επιλογή που ούτως ή άλλως δεν αποδείχθηκε επιτυχημένη, ως συμπληρωματική στη θέση του power forward. Εκεί που ο Παναθηναϊκός αστόχησε γενικότερα και με τη βασική επιλογή του Δημήτρη Πρίφτη, στο πρόσωπο του Οκάρο Ουάιτ, καθώς δεν αποδείχθηκε ο παίκτης που θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά και στις δύο πλευρές του παρκέ ή έστω να είναι ένας αμυντικός μαχητής.

Το κομμάτι της άμυνας είναι άλλωστε μια μεγάλη πληγή για τους «πράσινους» φέτος. Είδαμε μια ομάδα που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούσε να δεχτεί περισσότερους από 75-80 πόντους από οποιαδήποτε ομάδα. Της Ελλάδας, όχι απλά της Euroleague. Χειρότερη ομάδα αμυντικά δεν θυμόμαστε και υποτίθεται η επιλογή του Πρίφτη και ο γενικότερος σχεδιασμός βασίστηκε στην αμυντική σκληράδα. Την οποία δεν είδαμε ποτέ στην πράξη.

Όλα τα παραπάνω λάθη του προπονητή, αλλά κι αυτών που τον διάλεξαν και σχεδίασαν την ομάδα ήταν καθοριστικά για την εξέλιξη της σεζόν, αλλά δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος πως δεν έχουν ξαναγίνει και μάλιστα από πολύ πιο έμπειρους GM. Αυτό που προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση στο χτίσιμο του φετινού Παναθηναϊκού από σπουδαίους μπασκετανθρώπους και τοτέμ του «τριφυλλιού», όπως οι Αλβέρτης και Διαμαντίδης, αλλά και από ανθρώπους με γνώσεις και εμπειρία όπως οι Νίκος Παππάς και Δημήτρης Πρίφτης είναι πως δεν μπόρεσαν να βάλουν μπασκετικές αρχές στο σύνολο που δημιούργησαν.

Παίκτες που δεν προσαρμόζονταν στα συστήματα του προπονητή, αλλά τα προσάρμοζαν στον εαυτό τους ή δεν τους έδιναν ιδιαίτερη σημασία γενικότερα, παίκτες με νεύρα κάθε λίγο και λιγάκι, που δεν δίσταζαν να ζητήσουν ευθύνες από συμπαίκτες τους κι ας μην ήταν δική τους δουλειά να το κάνουν. Γενικότερα είδαμε μαζεμένα προβλήματα πειθαρχίας που σχεδόν ποτέ δεν είχε ο Παναθηναϊκός και τα οποία επηρεάζουν σημαντικά την όλη εικόνα της ομάδας. Προβλήματα και νοοτροπίες που δεν είναι δυνατόν να λυθούν μέσα σε ένα μήνα, όπως αποδεικνύεται και στην πράξη.

ΥΓ. Αυτό που είχε πει πριν 500 χρόνια ο Μακιαβέλι παραμένει σοφό και επίκαιρο όσο ποτέ! «Ο πόλεμος αρχίζει όταν θέλεις, αλλά δεν τελειώνει όταν θέλεις...».