Η «ευχή και κατάρα» του Euro 2004

Εντάξει, πλέον το έχουμε εμπεδώσει: όποιοι προπονητές κι αν αναλάβουν την Εθνική και όποιοι παίκτες κι αν κληθούν, όσο ποιοτικούς παίκτες κι αν βγάλει το «Εργοστάσιο του Ελληνικού Ποδοσφαίρου » κι όσο μεγάλη καριέρα κι αν κάνουν κάποιοι στο εξωτερικό, η Εθνική Ομάδα δεν θα γίνει ποτέ μια ομάδα εντυπωσιακή, φαντεζί, που θα μοιράζει τριάρες στους «μικρούς» και θα παίζει στα ίσια τους «μεγάλους». Δεν το έκανε επί Ρεχάγκελ, δεν το έκανε επί Σάντος, δεν το έκανε φυσικά στα χρόνια της απόλυτης παρακμής που ακολούθησαν και δεν θα το κάνει ούτε τώρα επί Πογέτ. Δεν χρειάζεται όμως να γίνει μια εντυπωσιακή ομάδα, αρκεί να ξαναγίνει Ομάδα.

Δεν ξέρω αν αυτό που πρέπει να οδηγεί την Εθνική είναι το «Δόγμα Ρεχάγκελ & Σάντος» ή το «αυτή η στάνη/ αυτό το γάλα βγάνει». Ούτε γνωρίζω τι είδους μπάλα θα μπορούσε να παίξει η Εθνική, αν ο εκάστοτε προπονητής της είχε την «πολυτέλεια» να έχει τους παίκτες στη διάθεσή του για 20 ή 30 μέρες και να δουλέψει μαζί τους περνώντας τη φιλοσοφία του. Επειδή όμως σε όλο τον κόσμο οι Ομοσπονδιακοί προπονητές έχουν πάνω – κάτω τον ίδιο χρόνο για να δουλεύουν με τους Διεθνείς, δηλαδή ελάχιστες μέρες, αυτό είναι υποχρεωμένος να κάνει και ο προπονητής της Εθνικής: να μαζεύει παίκτες από Ελλάδα και εξωτερικό, να τους λέει δυο κουβέντες, να τους κάνει δυο προπονήσεις, να τους δείχνει δυο βίντεο και να τους ρίχνει στη μάχη για να παίρνουν τα αποτελέσματα. Και αυτό ακριβώς έκανε με απόλυτη επιτυχία στα δυο πρώτα του επίσημα παιχνίδια ο Πογέτ.

Προσωπικά, είμαι της άποψης ότι η Εθνική μας, βάσει της ποιότητας των παικτών που έχει, θα μπορούσε να παίζει καλύτερη μπάλα απ’ αυτήν που παρουσιάζει στο γρασίδι – όχι μόνο τώρα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια. Δεν είναι «του πεταματού» ο Έλληνας ποδοσφαιριστής, έχουμε πολύ αξιόλογους παίκτες που κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, που παίρνουν καλές μεταγραφές, που συζητιούνται, που ξεχωρίζουν στις ομάδες τους. Δυστυχώς, η Εθνική είναι μια άλλη ιστορία, πιο περίπλοκη. Η ομοιογένεια είναι το ζητούμενο, οι αγώνες της είναι λίγοι και συγκεκριμένοι, δεν έχεις τα περιθώρια να διορθώσεις γκέλες: αν αποτύχεις στους πρώτους αγώνες, το πουλάκι πέταξε.

Η Εθνική του Πογέτ πέτυχε στους δυο πρώτους αγώνες. Με το ίδιο σκορ και τον ίδιο σκόρερ, σε δυο εκτός έδρας αγώνες. Όχι με τίποτα «ευρωπαϊκά θεριά», αλλά με δυο ομάδες που πέρυσι ή πρόπερσι ή λίγα χρόνια πριν υπέφερε, έτρωγε γκολ, δεν μπορούσε να σκοράρει και τελικά έφευγε όχι απλά ηττημένη, αλλά βαθιά πληγωμένη. Βλέπετε, εκείνο το Euro 2004 θα είναι για πάντα μια «ευχή και κατάρα»: πάντα θα είναι η Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004, που όλοι θέλουν να κερδίσουν και είναι «υποχρεωμένη» να κερδίζει, να επιτυγχάνει προκρίσεις, να είναι στα μεγάλα ραντεβού. Διότι αν δεν τα καταφέρει, είναι «εθνική καταστροφή» και «αρχαία ελληνική τραγωδία».

Ο Πογέτ, απ’ αυτά που έχουμε δει ως τώρα, έφερε ηρεμία και ξεκάθαρο πλάνο στην Εθνική. Δεν θα «κάνει τρέλες», δεν θα αφήσει τους παίκτες του να ανέβουν ψηλά, αλλά δεν θα ψάξει το γκολ αποκλειστικά μέσα από αντεπιθέσεις ή στατικές φάσεις. Η Εθνική του Πογέτ έχει τη μπάλα στα δικά της πόδια κόντρα σε ομάδες όπως η Βόρεια Ιρλανδία ή το Κόσσοβο, χωρίς όμως να χαλαρώνει το αμυντικό της φίλτρο. Θα επιτεθεί αλλά τα σέντερ μπακ της δεν θα φτάσουν στη σέντρα. Θα πλαγιοκοπήσει με τα πλάγια μπακ της αλλά κάποιος πίσω θα φυλάει τα «μπόσικα». Είναι δυνατή στο ψηλό παιχνίδι, έχει γερά κορμιά και παιδιά που δεν διστάζουν να μπουν στη φάση «χωρίς φόβο αλλά με πάθος» και έχει παίκτες που μπορούν να εξυπηρετήσουν το πλάνο του προπονητή. Κυρίως, δείχνει μια Εθνική χωρίς στεγανά και ένα «κλαμπ» χωρίς κάποια «σκληρή πόρτα»: δεν καλούνται «φίλοι και γνωστοί», ούτε μένουν εκτός παίκτες που αξίζουν να φοράνε το εθνόσημο, αλλά δεν ξέρουν τον «μετρ»…