Τα «φέρνεις»; Τα παίρνεις.

Ο Παναθηναϊκός βγήκε τέταρτος στο πρωτάθλημα και κατέκτησε το Κύπελλο. Σαφής και ξεκάθαρη πρόοδος, μετά από χρόνια «ανομβρίας», μακριά και από τίτλους (τελευταίος τίτλος ήταν το Κύπελλο του 2014) και από ευρωπαϊκή συμμετοχή (έχουν περάσει 5 χρόνια). Αλλά πέρα από τη χαρά για το Κύπελλο και τη δυνατότητα να παίξει Ευρώπη, ο Παναθηναϊκός δεν έχει φτάσει κάπου – απλά είναι σε έναν καλό δρόμο. Δεν νοείται να πανηγυρίζει κάποιος στην ομάδα, επειδή κατέκτησε την τέταρτη θέση. Το ίδιο θα λέγαμε και αν είχε κατακτήσει τη δεύτερη θέση.

Ο Παναθηναϊκός οφείλει να κάνει πρωταθλητισμό, να πρωταγωνιστεί, να διεκδικεί τίτλους – με πρώτο και καλύτερο το πρωτάθλημα. Αυτό επιτάσσει η Ιστορία του, η κληρονομιά του, το παρελθόν του, το DNA του.

Η φετινή του πρόοδος, η κατάκτηση του Κυπέλλου, η ευρωπαϊκή έξοδος, είναι βήματα προς τα πάνω, που όμως θα μείνουν ημιτελή αν η επόμενη χρονιά τον βρει ξανά να παλεύει απλά για να βγει Ευρώπη και όχι να παλεύει για την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα. Διότι ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει, ο κόσμος του θέλει να το δει ανταγωνιστικό κι όχι 20+ βαθμούς πίσω από τον πρώτο και εκτός τίτλου από τα Χριστούγεννα. Επιπλέον, σε ό,τι έχει να κάνει με την Ευρώπη, ο Παναθηναϊκός έχει απλά εξασφαλίσει το δικαίωμα να μπει στον τρίτο προκριματικό γύρο και να διεκδικήσει την είσοδο σε όμιλο: αν περάσει από εκεί, τον περιμένουν άλλα δυο παιχνίδια, πιθανότατα δύσκολα, στα play-offs του Conference.

Τίποτα δεν είναι σίγουρο, τίποτα δεν είναι εξασφαλισμένο και η χαρά για την ευρωπαϊκή έξοδο πρέπει να μετουσιωθεί σε σοβαρότητα και σωστή προετοιμασία, ώστε να μην γίνει απογοήτευση και αναμονή για έναν ακόμα χρόνο για την Ευρώπη.

Με όλα αυτά τα δεδομένα, που εξηγούν ότι η ομάδα δεν έχει φτάσει κάπου και δεν έχει εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στους ομίλους του Conference, άρα ούτε τα έσοδα από την Ευρώπη, δεν μπορεί να είναι large ούτε στα συμβόλαια των παικτών που θα έρθουν, ούτε σε αυτούς που θα ανανεώσουν. Η λογική, για μια ομάδα που ταλαιπωρήθηκε οικονομικά τα τελευταία χρόνια, χωρίς έσοδα από την Ευρώπη, χωρίς χρήματα από πωλήσεις ποδοσφαιριστών της, χωρίς σοβαρά έσοδα λόγω κορωνοϊού, κλειστών γηπέδων, πλαφόν 1000 θεατών και οπαδών ξενερωμένων που δεν πάταγαν στο γήπεδο, πρέπει να είναι η εξής: «τα φέρνεις; Τα παίρνεις!».

Με άλλα λόγια, θα ήταν λάθος να πληρώσει βαριά, σχεδόν δυσβάσταχτα συμβόλαια σε παίκτες, με την ελπίδα ότι θα τα φέρουν πίσω, πετυχαίνοντας την πρόκριση στο Conference. Διότι αν η ομάδα δεν τα καταφέρει, κινδυνεύει να υποθηκεύσει το μέλλον της, κουβαλώντας βαριά συμβόλαια, με πολύ περιορισμένα έσοδα.

Το σχεδόν 1,5 εκατομμύριο που ζητά ο Χουάνκαρ για δυο χρόνια και τα περίπου 700 χιλιάρικα που θέλει ο Βιγιαφάνιες, δυο παίκτες που έχουν περάσει τα 30, είναι χρήματα πολλά για τον Παναθηναϊκό την παρούσα στιγμή. Μπορεί του χρόνου, να φαντάζουν λογικά χρήματα, αν η ομάδα καταφέρει να διαγράψει μια καλή ευρωπαϊκή διαδρομή, να βάλει χρήματα στα ταμεία του, να δειγματίσει την πραμάτειά του και να έχει προτάσεις για παίκτες, αλλά αυτή τη στιγμή που μιλάμε ακούγονται «βαριά κι ασήκωτα». Φυσικά ο καθένας μπορεί να ζητάει όσα θέλει και να κοστολογεί τον εαυτό του όσο κρίνει, μπορεί να έχει ανάλογες προτάσεις στα χέρια του από άλλες ομάδες ή υποσχέσεις από το μάνατζέρ του για πολύ χρήμα από την Κίνα, τις ΗΠΑ ή τις Αραβικές χώρες. Μόνο που ο Παναθηναϊκός, δεν μπορεί να πορευτεί ούτε με τα «θέλω» των παικτών, ούτε με τα κέφια των μάνατζερ.

Αν ο Παναθηναϊκός ενδώσει στις απαιτήσεις του Χουάνκαρ και του Βιγιαφάνιες, αύριο θα έρθει ο Αϊτόρ και ο Βέλεθ και θα ζητήσουν αντίστοιχα ή περισσότερα χρήματα. Μεθαύριο μπορεί να είναι η σειρά του Σένκεφελντ, του Κουρμπέλη, του Παλάσιος ή του Ιωαννίδη – και πάει λέγοντας. Ο Γιοβάνοβιτς έχει καταφέρει να μετατρέψει τα «άτακτα αποδυτήρια» του Παναθηναϊκού σε «κατηχητικό» και θα ήταν κρίμα να χαλάσει αυτό το ωραίο κλίμα από μισθολογικές ανισορροπίες και μεγάλες διαφορές ανάμεσα στον έναν και τον άλλον παίκτη. Ειδικά τώρα, που η ομάδα βγάζει υγεία και επιτέλους, είναι σε έναν δρόμο χωρίς λακούβες και τρύπες.