Άσπρη πέτρα ξέξασπρη που δεν την είδε μάλλον…

Μπήκε ο Ιούνιος. Οι ομάδες προχωρούν τον μεταγραφικό τους σχεδιασμό. Παίκτες φεύγουν, αποχαιρετούν, άλλοι ετοιμάζονται να έρθουν. Λίγες εβδομάδες διακοπών μετά από μια μακρά και δύσκολη σεζόν, καθώς τέλη του μήνα αρχίζουν και πάλι οι προετοιμασίες. Για μια ακόμη πιο απαιτητική σεζόν.

Όλα και όλοι προχωρούν. Πλην ενός. Του Ραζβάν Λουτσέσκου. Ο Ρουμάνος τεχνικός του ΠΑΟΚ έχει αποδείξει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα (από τότε που ήταν προπονητής στην Ξάνθη και τσακωνόταν με οπαδούς στην Τούμπα) πως η ήττα δεν είναι στους τομείς που μπορεί να διαχειριστεί. Ίσως να είναι και θεμιτό αυτό, καθώς ως προπονητής δε γουστάρει να χάνει. Αλλά το δε γουστάρω, απ’ το δημιουργώ σύγχυση στην κοινή γνώμη, έχει τεράστια απόσταση.

Να γίνουν συγκρίσεις αναφορικά με τη συμπεριφορά του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και του Ραζβάν Λουτσέσκου, είναι μάταιο. Δε μιλάμε προπονητικά, αλλά στον τομέα του αθλητικού πολιτισμού του καθενός. Επειδή στο τέλος της ημέρας αμφότεροι είτε είναι καλοί είτε κακοί προπονητές, πρεσβεύουν δύο μεγάλα κλαμπ της χώρας με τεράστια φίλαθλη απήχηση. Οπότε πρέπει να είναι και «καθηγητές» συμπεριφοράς κατά κάποιο τρόπο.

Ο Λουτσέσκου για πολλοστή φορά, δείχνει πως πρωτίστως τον ενδιαφέρει να μη θιχτεί ο εγωισμός του, να μην περάσει προς τα έξω πως έχασε. Κάτι κάποιος κάπου του φταίει. Μετά τον τελικό έχει δώσει αρκετές συνεντεύξεις εδώ και ένα δεκαήμερο περίπου. Οι τελευταίες στην πατρίδα του ήταν και οι πιο χαρακτηριστικές. Επειδή εκεί δεν μπορεί και κανείς να αντικρούσει με κάποια κόντρα ερώτηση τα λεγόμενά του. Απλά τον ακούν να λέει τα δικά του.

Οκ, είπε όσα είπε για το VAR. Ξέχασε τη φάση του Αουγκούστο βέβαια τον οποίο και θα μπορούσε να ερωτηθεί γιατί τον αντικατέστησε τόσο νωρίς στο ματς. Προφανώς δεν ήταν λόγοι τακτικής, αλλά συμπτωματικά ήρθε η αλλαγή του μετά την ξεκάθαρη δεύτερη κίτρινη που του χάρισε ο Λαόθ.

Ο Ρουμάνος μίλησε για τον Αϊτόρ κι εκεί είναι το χειρότερο. Πρώτα απ’ όλα έκρινε διαφορετικά μια φάση που απασχόλησε τον εισαγγελέα. Ο Λουτσέσκου είδε άσεμνη χειρονομία που δεν είδε ο εισαγγελέας. Γενικά βλέπει αδικίες που δε βλέπει κανείς άλλος, απλά για να δικαιολογήσει την ήττα του. Αυτό δεν πειράζει. Πειράζει όμως η αναφορά στο θέμα του Ισπανού, επειδή τον βγάζει… στη σέντρα χωρίς να το αξίζει και κυρίως επειδή ξεχνά τη σπουδαιότερη «λεπτομέρεια».

Κάτι βρήκε τον Αϊτόρ στο χέρι. Κάτι τον πέτυχε. Τι ήταν αυτό το κάτι; Αφού έχει ο Λουτσέσκου τόσο… αετίσιο μάτι και είδε χειρονομία εκεί που δεν υπάρχει, πώς του διέφυγε μια μεγάλη πέτρα που πέτυχε έναν αθλητή; Δε θα πούμε το κλασικό, τι θα συνέβαινε απ’ τον πετύχαινε κάπου αλλού. Προφανώς ο Λουτσέσκου θα απαντούσε «μα έκανε χειρονομία». Αλλά που να το απαντήσει κι αυτό; Στους Ρουμάνους που οι άνθρωποι προφανώς δεν είδαν τις φάσεις, δεν ξέρουν τι έγινε κι απλά σημειώνουν το τι τους λέει ο συμπατριώτης τους;

Για να καταλάβετε τι εννοούμε, ο Ουζουνίδης πριν κάποια χρόνια κατέκτησε Κύπελλο Ρουμανίας. Αν ερχόταν στην Ελλάδα και έλεγε το οτιδήποτε, ποιος θα έψαχνε να βρει λεπτομέρειες για το συνέβη στον τελικό Κυπέλλου της χώρας των Βαλκανίων; Κανείς είναι η απάντηση. Αυτό συμβαίνει απ’ την αντίθετη τώρα. Οι Ρουμάνοι κοτσάρουν τις δηλώσεις Λουτσέσκου και πάμε παρακάτω.

Λίγο πολύ όλοι γνωριζόμαστε σε αυτή τη χώρα. Είναι δικαίωμα του Λουτσέσκου να μη θέλει να παραδεχτεί την ήττα του. Είναι δικαίωμά του να θεωρεί πως τον αδίκησε η διαιτησία ανακαλύπτοντας σε κάθε συνέντευξη και 5-6 διαφορετικές φάσεις. Αυτό που δεν είναι δικαίωμά του, είναι να θίγει την προσωπικότητα ενός νέου ανθρώπου, κατηγορώντας τον για χειρονομία που δεν έκανε και κυρίως μην έχοντας την ευθιξία να πει έστω τυπικά «ήταν λάθος που του πέταξαν πέτρα».

Γενικά η πέτρα αυτή έχει ξεχαστεί. Ουδείς ασχολήθηκε με το ποιος την εκτόξευσε, ουδείς μπήκε στον κόπο να τη βάλει ως πρώτο πρόβλημα στην ιστορία. Διότι όποιος πανηγυρισμός δεν γουστάρουν οι φίλαθλοι, αν ακολουθηθεί με δικαιολογία για πέταγμα… βράχων, τότε το χάσαμε οριστικά το παιχνίδι και καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί.

Λαόθ, διαιτησία, κόκκινες, πέναλτι, πανηγυρισμοί. Όλα μένουν στην άκρη μπροστά στο βασικό γεγονός που ήταν, είναι και θα είναι η πέτρα που χτύπησε τον Αϊτόρ. Αυτή η πέτρα που όλοι είδαν και κανείς δεν έκανε τίποτα για να βρεθεί ο υπεύθυνος. Το 2022 μη μας πείτε πως δεν υπάρχει η δυνατότητα. Σαφώς και υπάρχει.

Απλά δεν υπάρχει πιο χυδαίο πράγμα απ’ το να τηρείται στάση… δικαιολογίας μιας τέτοιας πράξης. Ή ακόμη χειρότερα, στάση απόκρυψης ενός γεγονότος που θα μπορούσε να κάνει τεράστια ζημιά σε κάποιον άνθρωπο. Όποιο κι αν είναι το όνομά του ή το χρώμα της φανέλας του. Σε όλα πρέπει να μπαίνει ένα όριο, μια γραμμή. Ο Λουτσέσκου την ξεπέρασε. Δεν είναι δουλειά μας να το λέμε, είναι δουλειά των υπεύθυνων να κάνουν κάτι γι’ αυτό.