Είναι βαριά του ΠΑΟ η φανέλα κι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω...

Μετά από μια εμφάνιση, όπως αυτή που έκανε ο Παναθηναϊκός στη Λάρισα δεν μπορείς να πεις πάρα πολλά... Μετά το πρώτο παιχνίδι, όπου οι «πράσινοι» (περισσότερο και όχι τόσο η Λάρισα) είχαν προειδοποίησει με την μέτρια απόδοσή τους, είχα γράψει από αυτή εδώ τη «γωνιά» πως δεν πρέπει να κρατήσουν μόνο τη νίκη και να ξεχάσουν το ματς. Γιατί αν δεν εστίαζαν στην προβληματική νοοτροπία που έβγαλαν στο παρκέ τότε η «στραβή» θα ερχόταν...

Και τελικά ήρθε στη Λάρισα, με την ψυχωμένη ομάδα του Φώτη Τακιανού και με παίκτες που δεν επαναπαύτηκαν στο ταβάνι της παρουσίας στα ημιτελικά, αλλά ήθελαν το κάτι παραπάνω, να κάνουν για 15 λεπτά «πλάκα» στις πράσινες φανέλες. Γιατί μόνο αυτές εμφανίστηκαν σε αυτό το διάστημα. Και είναι πολύ βαριές αυτές οι φανέλες για να τις αντέξει η νοοτροπία ορισμένων, όπως αποδεικνύεται στην πράξη.

Δεν είναι απαράδεκτο να χάνεις σε ένα παιχνίδι από έναν θεωρητικά κατώτερο αντίπαλο... Το έχουν πάθει και οι παικταράδες που είχε στο παρελθόν ο Παναθηναϊκός. Υπό διαφορετικές συνθήκες και ίσως εξαιτίας μιας έπαρσης, η οποία ωστόσο στην τελική δικαιολογούταν μία στο τόσο, όταν κερδίζει τα πάντα σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Για όσους φορούν τη φανέλα σήμερα δεν δικαιολογείται να μην παίζεις με πάθος και ψυχή, δεν δικαιούσαι να χαλαρώνεις ούτε στην προπόνηση. Πόσω δεν μάλλον στους αγώνες. Αυτοί οι παίκτες που είναι τώρα στην ομάδα με τα 6 ευρωπαϊκά δεν έχουν πετύχει σχεδόν τίποτα οι περισσότεροι. Οφείλουν να αισθάνονται τυχεροί που φορούν αυτές τις φανέλες και να προσπαθούν να αποδείξουν σε κάθε ευκαιρία ότι τις αξίζουν.

Δυστυχώς αποδεικνύεται πως κάποιοι δεν την αντέχουν...

Δεν δικαιoλογείται να παίζεις άμυνα με τα μάτια για 15 λεπτά και να κάνεις άλλα από αυτά που ζητάει ο προπονητής του. Δεν γίνεται να δίνει εντολή για να πάει η μπάλα χαμηλά στο post και εσύ να «μπουμπουνάς» τρίποντο. Δεν γίνεται να σε «καταπίνει» ο 34χρονος Κρουμπάλι των 8.000 δολαρίων τον μήνα κι εσύ να φτιάχνεις την κορδέλα στο κεφάλι σου.

Σε τέτοια παιχνίδια ο προπονητής έχει την μικρότερη ευθύνη για την εξέλιξη του αγώνα. Και φυσικά δεν έχει ευθύνη ούτε αυτός, ούτε ο Αργύρης Πεδουλάκης για τη φετινή ομάδα. Οι δυο τους ήρθαν για να σώσουν ό,τι σώζεται και δεν μπορούν σε ένα μήνα να κάνουν θαύματα. Οι «πράσινοι» χτίστηκαν το περασμένο καλοκαίρι και ο χρόνος πλέον δεν γυρίζει πίσω για να διορθωθούν τα δομικά λάθη που έγιναν τότε, αλλά και οι επιλογές συγκεκριμένων βασικών «κλειδιών» στο ρόστερ.

Θα πρέπει ωστόσο και ο Γιώργος Βόβορας να μην δει μόνο τις λεπτομέρειες που στο τέλος, όταν είχε γυρίσει το ματς έπαιξαν ρόλο και έκριναν το παιχνίδι, όπως είπε. Πρέπει να δει και το γεγονός ότι στο 15' η ομάδα του ήταν στο -26 και αυτό δεν είναι λεπτομέρεια. Πρέπει όχι απλά να τραβήξει αυτιά, αλλά να τα «ξεριζώσει» αν χρειάζεται. Και ίσως να εμπιστευθεί ένα πιο κλειστό rotation και παίκτες που το λέει η καρδιά τους.

Γιατί ειδάλλως όχι απλά δεν θα έχει την παραμικρή τύχη ο Παναθηναϊκός στους τελικούς, αλλά θα πρέπει να μοχθήσει πολύ περισσότερο από ό,τι θα περίμενε κανείς για να βρεθεί σε αυτούς...

ΥΓ1. Γνωρίζοντας τον κίνδυνο μετά από μια τέτοια ήττα να παρερμηνευτεί το παρακάτω σχόλιο, δεν μπορώ να μην σταθώ σε ένα γεγονός. Παρότι ο Παναθηναϊκός ήταν άθλιος στη Λάρισα, το ίδιο άθλια ήταν από ένα σημείο και μετά η διαιτησία και ειδικά στο ξεκίνημα του 4ου δεκαλέπτου. Ένα ακόμα μήνυμα σε "ματς που δεν μπορείς να μιλήσεις για διαιτησία".

ΥΓ2. Ο Νεμάνια Νέντοβιτς ήταν αρνητικός, με κακές αποφάσεις σε επίθεση και άμυνα που στοίχισαν. Ωστόσο, ήταν και αυτός που δεν κρύφτηκε. Βγήκε μπροστά και ανέλαβε την ευθύνη. Τέτοιους παίκτες θέλει ο Παναθηναϊκός. Όχι παίκτες που να είναι απλά καλοί εντός παρκέ, αλλά να αντιλαμβάνονται και σε ποια ομάδα παίζουν.