Η «Βασίλισσα» δεν βλέπει κανέναν…

Στις παλιές εποχές των «γκαλάκτικος», η μισή 11άδα της Ρεάλ που κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ είτε θα «έτρωγε πόρτα» και δεν θα πέρναγε καν τις πύλες του «Μπερναμπέου», είτε θα χρησιμοποιούνταν κόντρα σε καμιά Αλμερία, Λας Πάλμας και Αλκορκόν για το κύπελλο. Παίκτες όπως ο Μιλιτάο, ο Μεντί, ο Καρβαχάλ, ο Κασεμίρο, ο Βινίσιους Τζούνιορ, ο Βαλβέρδε, ο Ροντρίγκο, σημαντικά γρανάζια στον φετινό μαδριλένικο θρίαμβο, θα ήταν «γεμίσματα» του ρόστερ σε άλλες εποχές και θα έκαναν το «αγροτικό» τους στη Β’ ομάδα στη Σεγούντα Ντιβιζιόν.

Στις παλιές εποχές των «γκαλάκτικος», ο Φλορεντίνο Πέρεθ θα είχε βγει στην πιάτσα τα τελευταία χρόνια και θα αγόραζε ό,τι «πετούσε», σκορπώντας εκατομμύρια δεξιά κι αριστερά για να κάνει τη «λεζάντα του» και να δείξει «πώς αγαπάει η Μαδρίτη». Κάτι η οικονομική κρίση όμως, κάτι οι απώλειες εσόδων λόγω πανδημίας και κάτι η κατασκευή του νέου γηπέδου, έκαναν τον παραδοσιακά κουβαρντά και «μπρούκλη» Πέρεθ, να ψωνίζει ελεύθερους, να πουλάει ακριβά και να ξοδεύει για μεταγραφές τα δυο τελευταία χρόνια μόλις 31 εκατομμύρια ευρώ.

Στις παλιές εποχές των «γκαλάκτικος», η Ρεάλ θα είχε αγοράσει ακόμα «έναν Μπενζεμά» για την επίθεση, ακόμα «έναν Μόντριτς» για τον άξονα και τους «καινούργιους Μπέιλ και Αζάρ», εφόσον οι παλιοί Μπέιλ και Αζάρ αποδείχθηκαν καλοπληρωμένοι τουρίστες. Η σημερινή, «μυαλωμένη» Ρεάλ, έβαλε κάτω τα οικονομικά της, το ρόστερ της, τα δεδομένα της εποχής, τις τρελές απαιτήσεις της ποδοσφαιρικής πιάτσας και αποφάσισε να αναθέσει το «μαγαζί» σε έναν από τους κορυφαίους προπονητές του πλανήτη, τον Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος εκτός από κορυφαίος προπονητής τυγχάνει να είναι και κορυφαίος «ψυχολόγος» και «διαχειριστής προσωπικοτήτων». Κι εκείνος, με μια 11άδα «πλύνε – βάλε», με ένα κράμα έμπειρων αλλά σιτεμένων παιχταράδων και ταλαντούχων αλλά άγουρων πιτσιρικάδων και με ελάχιστες ποιοτικές λύσεις από τον πάγκο, πήρε «μαρς» το πρωτάθλημα και κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ, περνώντας από τον πιο δύσκολο δρόμο που έχει περάσει Πρωταθλήτρια Ευρώπης: αποκλείοντας κατά σειρά την πανάκριβη Παρί (με ανατροπή), την περσινή Πρωταθλήτρια Ευρώπης Τσέλσι (με ανατροπή) και την υπερηχητική Σίτι (με ανατροπή). Ακόμα λοιπόν κι αν η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη στον τελικό (που ήταν), αλήθεια υπάρχει έστω κι ένας που να πιστεύει ότι η Ρεάλ αδίκως πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ;

Αυτή η ομάδα, κατάφερε το αδιανόητο: όχι μόνο δεν διαλύθηκε όταν έφυγε ο Κριστιάνο, αλλά παρέμεινε σε υψηλό επίπεδο, επανασχεδιάζοντας ουσιαστικά το ίδιο της το DNA: τον επόμενο ηγέτη της δεν τον βρήκε ούτε μέσα στα αποδυτήρια της (αφού ο Μπέιλ είχε στο μυαλό του το γκολφ και την Εθνική Ουαλίας), ούτε στο μεταγραφικό παζάρι, αφού ο Αζάρ αποδείχθηκε πιο «σάπιος» κι από το σάπιο μήλο. Κατά τα λοιπά, ο Ίσκο μοιάζει να έχει παρατήσει τη μπάλα εδώ και χρόνια, ο Μαρσέλο μεγάλωσε, ο Γιόβιτς, κανονικό «κανόνι» στη Γερμανία, αποδείχθηκε «νεροπίστολο» στην Ισπανία και το πιο ενδιαφέρον στοιχείο του Μιλιτάο είναι το κούρεμά του.

Ο Αντσελότι είχε την τύχη να παραλάβει μια ομάδα με 4 Τσάμπιονς Λιγκ, τρία εκ των οποίων συνεχόμενα, winning – spirit, έναν βασικό κορμό που έμεινε αναλλοίωτος και συμπαγής όλα αυτά τα χρόνια και πασπαλίστηκε από την αύρα του Ζιντάν. Ο «Ζιζού» αναμόρφωσε τον Μπενζεμά, «κούμπωσε» τον Κροος με τον Μόντριτς, τους θωράκισε με τον Κασεμίρο στα νώτα τους, «ανακάλυψε» τον Βαλβέρδε και τον Βινίσιους Τζούνιορ, έδωσε ρόλο στον Ασένσιο. Και όλους αυτούς, μαζί με τον Ροντρίγκο, τον Θεμπάγιος, τον Αλάμπα, τον Καμαβινγκά και τους υπόλοιπους, τους έκανε μια φονική – κυνική μηχανή ο Κάρλο Αντσελότι, φτάνοντας στην κορυφή. Όχι κι άσχημα για μια ομάδα που κάποιοι κορόιδευαν πριν λίγους μήνες, επειδή έχασε από τη Σερίφ του Κολοβού και του Αθανασιάδη… Μέγα λάθος τελικά να κοροϊδεύεις μια ομάδα, που και με τον Σοϊλέδη αριστερό μπακ και τον Νεμπεγλέρα στα χαφ, είναι ικανή να κερδίσει τον οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Και να τους ξεράνει όλους…