Ζοσέ Μουρίνιο: Ένας ήρωας με παντούφλες

Μπορεί να είναι πλέον παρωχημένος. Να «παρκάρει πούλμαν» μπροστά στην εστία της ομάδας του και να ξεφουσκώνει και τα λάστιχα για να μην μπορεί να το μετακινήσεις ούτε με γερανό. Μπορεί η καριέρα του τα τελευταία χρόνια να κατηφορίζει, καθώς ούτε στη Ρεάλ πέτυχε, ούτε η επιστροφή του στην Τσέλσι είχε καμία σχέση με την πρώτη του θητεία, ούτε τη Γιουνάιτεντ κατάφερε να «μεγαλώσει» ξανά. Μπορεί η Ρόμα, η τωρινή του ομάδα να μην βγήκε καν στο Τσάμπιονς Λιγκ και να εξασφάλισε την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή της στο Europa. Μπορεί να είναι αλαζόνας, φαφλατάς, πολυλογάς, να αποζητά την προσοχή, να παίζει κάτι παλιακά mind games που μοιάζουν βγαλμένα από προηγούμενες δεκαετίες, να του αρέσει να «τσακώνεται» με όποιον βρει μπροστά του. Μπορεί όλα τα μπορεί. Αλλά το πρώτο Conference, έχει επισήμως το όνομά του. Και βαθιά μέσα μας, καταλαβαίνουμε όλοι πως αν του χρόνου επαναφέρουν το Κύπελλο Κυπελλούχων, το Ιντερτότο, το Ράπαν ή το Κύπελλο Εκθέσεων, πάλι εκείνος θα τρέξει να το κατακτήσει πρώτος.

Μπορεί ο καθένας να σνομπάρει όσο θέλει το Conference, τον τρίτο τη τάξει ευρωπαϊκό θεσμό. Απόλυτα λογικό να το απαξιώνουμε στην Ελλάδα, άλλωστε έχουμε τόσες ευρωπαϊκές επιτυχίες και κούπες που δεν έχουμε χώρο να τις βάλουμε… Κοτζάμ Ρόμα όμως, κοτζάμ Μουρίνιο, καθόλου δεν το απαξίωσαν. Το λαχτάρησαν, το κυνήγησαν, το πόθησαν, σκύλιασαν για να το κατακτήσουν. Και όταν το πήραν στα χέρια τους, εκστασιάστηκαν. Διότι η – ήδη μεγάλη – Ρόμα, από το βράδυ της Τετάρτης μεγάλωσε κι άλλο. Πήρε ευρωπαϊκό τίτλο. Έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά της πάνω στο πρώτο κύπελλο Conference που απονεμήθηκε ποτέ. Έδωσε χαρά στους φίλους της και έβαλε χρήματα στα ταμεία της. Όχι κι άσχημα σε μια περίπου «χαμένη χρονιά» για την Ρόμα…

Όσο για τον Ζοσέ, μου φάνηκε σαν να πανηγύρισε την κούπα σαν τρελός, σαν να την χάρηκε ακόμα περισσότερο κι από τα δυο του Τσάμπιονς Λιγκ ή εκείνο το πρώτο του ΟΥΕΦΑ με την Πόρτο. Μπορεί να είναι και έτσι: όταν ξεκίνησε να χτίζει το θρύλο του, ήταν νέος, φιλόδοξος, διαφορετικός, ιδιαίτερος, μια εκκεντρική ευφυία του ποδοσφαίρου που πάντα δοκίμαζε κάτι διαφορετικό και σχεδόν πάντα του έβγαινε. Σήμερα, καμιά 20ριά χρόνια μετά, οι μεγάλες ομάδες δεν τον έχουν ψηλά στη shortlist τους, δεν έχει τη δυνατότητα να κοουτσάρει μια ομάδα που παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ, δεν κάθεται στον πάγκο μιας ομάδας με παχύ πορτοφόλι και τη διαβεβαίωση από τη διοίκηση «πάρε όποιον θες, μην σε νοιάζουν τα έξοδα».

Είναι δεδομένο ότι τα «καλά προπονητικά χρόνια» του Μουρίνιο είναι πίσω του και όχι μπροστά του. Ότι δύσκολα μια top class ομάδα θα δώσει στον Μουρίνιο την ευκαιρία και το μπάτζετ να κάνει πρωταθλητισμό σε ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και να διεκδικήσει ένα ακόμα Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά ο Ζοσέ, για όσο ακόμα επιλέξει να εργάζεται, θα το κάνει για την ιστορία του και την υστεροφημία του. Κάποτε, θα το έκανε για το βιογραφικό του, για την επόμενη δουλειά του, τον επόμενο εργοδότη του. Σήμερα, το κάνει για τον εαυτό του, για τις ομάδες που συνεχίζουν να τον εμπιστεύονται, για το μύθο του. Ένας μύθος, που περιλαμβάνει ΟΥΕΦΑ και Τσάμπιονς Λιγκ με την Πόρτο, Τσάμπιονς Λιγκ με την Ίντερ σε μια χρονιά όπου έκανε τρεμπλ, Europa με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και πλέον Conference με τη Ρόμα.

Ίσως συνεχίσει για χρόνια στη Ρόμα, ίσως φύγει του χρόνου. Μπορεί να αναλάβει κάποια στιγμή την Εθνική Πορτογαλίας, όταν ο Φερνάντο Σάντος βγει στη σύνταξη ή μπορεί και να παρατήσει την προπονητική και να σχολιάζει αγώνες για κάποιο μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο. Μπορεί να ψάξει στο μέλλον μια άλλη πρόκληση, ό,τι του κάνει «κλικ», στην πατρίδα του ή κάπου αλλού. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι ο προπονητής που μάθαμε κάποτε ως «Special One», αυτός που τα τελευταία χρόνια έγινε «Boring One», που παίζει ένα ποδόσφαιρο που μπορεί να φέρνει αποτελέσματα αλλά δεν ικανοποιεί το μάτι, κατάφερε με τον δικό του τρόπο, το δικό του στιλ, να συζητιέται ξανά για τους σωστούς λόγους: για την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου, που τον έκανε και πάλι «Special One».